The Amazing Arrow!

1 bericht verder en ik heb mijn eerste vlucht op de Arrow alweer lang en breed achter de rug.. Ligt het tempo nog steeds hoog? Ja, dat ligt het.. Maar op een leuke manier!

Mijn eerste beurtje in de Arrow met mijn nieuwe instructeur, Mr. Arreola, voelde weer helemaal als mijn eerste beurtje op de Archer, een dikke twee maanden geleden. Nou leken veel dingen wel op elkaar, maar er waren ook een aantal procedures behoorlijk anders. Zo zitten om te beginnen alle knopjes op een andere plek, lekker is dat! Heb je net alles in je hoofd zitten en kan je het nagenoeg perfect uitvoeren op de Archer, zetten ze hier alles ergens anders neer! Alsof ze het opzettelijk doen..
De twee grootste verschillen zijn het intrekbare landingsgestel en de 'constant speed propeller'. Dit laatste is een propeller, die wanneer de powersetting veranderd wordt, zijn bladhoek aanpast, waardoor het toerental constant blijft. We vliegen nu dan ook op een andere manier: met powersettings.

De Piper Arrow

In de Archer hadden we een 'gewone' fixed pitch propeller. Meer gas zorgde voor meer toeren en meer trekkracht. Klaar. Hier vlogen we dus gewoon op toerentallen. Ongeveer 2300 voor cruise, 2000 in het circuit, etc.
Nu, echter, vliegen we dus met powersettings. Het toerental is een indicatie van de propeller en zijn drag/thrust verhouding. Daarnaast hebben we nu iets nieuws, de zogenaamde 'Manifold Air Pressure'.
Simpel gesteld: Een hoger toerental geeft meer 'bangs per minute' en dus meer power. De MAP (in inches kwikdruk) is gekoppeld aan de hoeveelheid fuel/air mixture er de motor ingaat en dus de grootte van deze 'bangs'.

Ter illustratie van hoe ik me zo nu en dan voel!

Het leuke voor ons is dat er natuurlijk voor iedere manoeuvre verschillende power settings zijn en wij deze allemaal uit ons hoofd moeten kennen. Denk bijvoorbeeld aan  26"/2600RPM voor de klim, 23"/2300RPM voor TMA cruise (cruise in de practice areas), 25"/2500 RPM voor navigatiecruise, 18"/2300RPM voor het circuit, etc, etc, etc.

Het eerste beurtje dus.. Een 'noise abatement take-off' zoals we die met de Arrow altijd moeten doen op Falcon (meer flaps, eerder los van de grond, flaps meteen omhoog, hoger over de huizen heen) en een bocht naar de North-East practice area volgde al gauw daarna. Hier hebben we zogenaamde rate-one-turns gedaan. Dit zijn bochten waarbij je 3˚ per seconde draait. Dit is makkelijk rekenen, want na een minuut vlieg je precies de andere kant op en na 2 minuten heb je een 360 gedaan. We kunnen zien of we rate-one-turns vliegen aan de hand van onze turn coordinator. Wanneer het vliegtuigje staat zoals hieronder (d.m.v. ailerons) en het balletje in het midden (d.m.v. voetenstuur), vliegen we een rate-one-turn.

Verder hebben we nog wat approach to stalls gedaan, slow flight en steep turns. Allemaal nét iets anders dan in de Archer. Mijn nieuwe instructeur houdt wel van wat spanning en we zijn op ongeveer 100 voet over Four Peaks mountain heengevlogen, wat aan de Oostrand van de North-East practice area ligt. Ik vond dit natuurlijk allemaal wel prima! We sloten af met een PFL en vervolgens terug naar Falcon. De twee dingen die het meest opvielen qua vliegkarakteristieken waren dat de kist vergeleken met de Archer klimt als een natte krant. Waar we met de Archer makkelijk 1000 tot 1500 voet per minuut konden klimmen, zaten we hier constant tussen de 500 en 1000 fpm te harken. Áls we dat al haalden.. Het tweede was dat hij vervolgens wel weer lekker stabiel daalde. De Archer wou midden in de descent nog wel eens terug omhoog gaan, was erg gevoelig voor turbulentie en voor aanpassingen aan het hoogteroer. De Arrow boort gewoon door naar beneden.

Na een landing met 22 knopen crosswind zat het eerste beurtje er alweer op. Mr. Arreola positief, ik weer helemaal 'baffled' van al het nieuws wat weer op me afkwam.

De dag erna, zaterdag, had ik weer iets nieuws: een simulatorbeurtje! We doen in totaal 8 beurtjes op de zogenaamde FNPT1 simulator. Een enorm primitief ding, welke eigenlijk exact hetzelfde is aan de simulator waarop de grading van de KLS wordt gedaan (prop lever en gear lever erbij).

Het 'leuke' is dat dit een standaard ding is, dat voor allerlei verschillende doeleinden gebruikt kan worden. De knopjes zitten daarom allemaal weer op een andere plek dan in de Arrow. Qua oefening niet ideaal dus.. Daarnaast is hij enorm gevoelig voor control inputs, veel gevoeliger dan de echte kist, en is het beeldscherm dat we hebben 95% van de tijd wit, omdat we 'in de wolken' vliegen.. Verder is het wel leuk hoor, haha!

De sim

Dit simbeurtje was eigenlijk een soort introductie op IFR vliegen. Verschillende 'scans' kwamen voorbeelden van naar voren (wanneer is welk instrument belangrijk om in de gaten te houden) en ik mocht wat standaard dingetjes doen. Hoogte/snelheidswisselingen, rate-one-turns, en kreeg vervolgens vectors om op final te komen voor de runway. Het stelde niet veel voor en ging ook gewoon goed. Je merkt al wel dat je veel meer met je hoofd bezig bent als je IFR vliegt. Tijdens VFR vlogen we gewoon naar dingen toe en werkten we met neusstanden t.o.v. de echte horizon. Nu hou je bijvoorbeeld in je achterhoofd hoelang een bocht moet duren, hoe hard je wilt dalen om op een bepaald punt op je hoogte te komen, etc.

Alles draait de komende tijd om de zogenaamde 'basic six'. De zes belangrijkste instrumenten in het vliegtuig, waar alles om draait. Deze zitten dan ook recht voor je snufferd en ook bij ieder(!) vliegtuig op dezelfde plek. Het gaat hier om:

1. Airspeed indicator

2. Attitude indicator

3. Altitude indicator

4. Turn coordinator

5. Directional Gyro (Heading indicator)

6. Vertical speed indicator

'Basic 6'

Deze basic six worden weer opgedeeld in een 'basic T'. De naam zeg het al, de instrumenten die in de T-vorm in de basic six zitten. Dit zijn de 'belangrijksten van de belangrijksten'. En dan is er nog het opperinstrument, die recht in het midden van de basic T zit, de Attitude indicator. Deze virtuele horizon is je beste vriend wanneer je buiten niets kan zien. Zoals we in het VFR-traject de ware horizon als ons referentiepunt namen en met neusstanden vlogen, doen we dat in het IFR-traject met de virtuele horizon. Aan de hand van dit instrument gaan alle andere instrumenten veranderen. De instrumentscan die we doen gaat dan ook altijd via de Attitude indicator.

Anyways, genoeg technische praat. Na dit simbeurtje had ik weekend! Zaterdagochtend was ik al klaar. Zondagavond zijn we met 15 man uit onze klas en klas 11-3 in drie Jeeps (een rode, een witte en een blauwe!) de weg op gegaan, op naar de woestijn. Hier hebben we, na wat off-road zandpaadjes te hebben getrotseerd, de bakken geparkeerd en een kampvuur opgestart. Frisdrank en zakken chips werden tevoorschijn gehaald, de muziek aangezet en er werd hartstikke gezellig genoten van elkaar en van de sterrenhemel. Zo midden in de woestijn waren er ongelofelijk veel sterren zichtbaar. Zelfs de melkweg was heel duidelijk te zien als een lichte band door de hemel, prachtig! Daarnaast hebben we natuurlijk enorm veel gelachen en dit was dan ook een erg geslaagde nacht! Op de terugweg had de blauwe Jeep nog een aanrijding met een jong hert. Dit was natuurlijk even spannend, maar iedereen was oké en de Jeep nagenoeg onbeschadigd. Dit konden we van het hertje niet zeggen..

Lachen, gieren, brullen met z'n allen!

Vandaag had ik mijn tweede simbeurtje. Deze was bijna identiek aan de eerste. Er kwamen alleen een aantal manoeuvres bij, zoals steep turns, en approach to stalls. Het ging erg goed en morgen mag ik weer 'actual'! Met de Arrow ga ik, met crewmate Berend achterin, naar de North-East practice area om daar airwork te oefenen (bijna hetzelfde als het simbeurtje van vandaag) en daarna touch&go's te doen op Scottsdale. Hier stappen we uit en is het tijd voor Berend zijn allereerste beurtje op de Arrow. Hier mag ik dan achterin meekijken, om zoveel mogelijk te leren. Ik heb er zin in!

VFR rated!

Wat een heerlijk gevoel! Ik heb mijn VFR eindcheck gehaald en daarmee ook mijn officiële Single Engine VFR-rating. Daarnaast mag ik mezelf nu ook een Private Pilot noemen. Dit houdt tevens in dat ik klaar ben op de Piper Archer! De KLS sneltrein ligt nu echter op volle toeren en stoomt snel door richting het volgende station: IFR op de Piper Arrow!
Maar voordat ik daarover ga beginnen, eerst even het verhaal van mijn laatste vluchten op de Almighty Archer...

Mijn eerste vlucht sinds mijn vorige bericht was de laatste vlucht samen met mijn eigen VFR instructeur, Mr. Effinger, of John, zoals ik hem nu onderhand eigenlijk al een tijdje mag noemen.

Ik had niet de tijd gehad om te lunchen en dronk ook te weinig. Ik vloog aan het begin van de middag, dus het slechtste moment van de dag om niet te drinken! Dit merkte ik tijdens de vlucht ook.
Ik moest plannen naar Prescott, in het Noorden, en kreeg halverwege een diversion naar Glendale, in het Zuidwesten van Phoenix. Dit is een van de lastigste diversions die er is, aangezien ik eerst over de Airspace van Deer Valley heen moest, toen snel moest dalen om onder de Class Bravo airspace van Phoenix Sky-Harbor International te blijven en ondertussen moest ik ook een crewbriefing geven, via de radio mijn flight plan aanpassen (nieuwe bestemming Glendale), het weer voor Glendale uitluisteren, Luke Approach contacten omdat ik een stukje van hun speciale airspace mee zou pakken, en uiteindelijk ook Glendale Tower contacten. Ik was er ondertussen niet helemaal bij, waardoor ik dacht dat ik recht op Glendale afvloog, maar dit bleek achteraf Goodyear te zijn (Luke Airforce Base, Glendale en Goodyear liggen allemaal heel dicht bij elkaar, met Runways in dezelfde richting). Ik zat veel dichter bij Glendale dan ik dus dacht en vloog bijna hun airspace in zonder klaring te hebben. Hier kwam ik net op tijd achter en maakte een 360, waarna ik weer terug mocht naar de North-East practice area. Niet heel handig.
Daar heb ik vervolgens manoeuvres gedaan die wel prima gingen (niet super) en de terugkomst op Falcon ging ook wel oké. Achteraf geen goede vlucht, aangezien ik er gewoon niet bij was.
Als bedankje aan mijn instructeur heb ik hem na de vlucht een boekje met "That's what she said" grappen gegeven, welke wij tijdens het vliegen veelvuldig maakten en vervolgens helemaal dubbel lagen om onszelf. Hij vond het mooi!

Mijn volgende vlucht was dus mijn D41 module-check, met als examinator Ms. Stubblefield. Aangezien mijn D40 niet lekker ging was ik toch een beetje nerveus..
Zij was hartstikke aardig en relaxed en dat hielp gelukkig zeker de zenuwen die ik had te sussen. Aangezien onze ramp deze dag onderhoud kreeg, stonden alle vliegtuigen geparkeerd aan de zuidwestkant van het vliegveld. Er zouden busjes zijn die de flight crews op en neer zouden rijden, maar die waren er natuurlijk niet. Na de briefing, die heel relaxed was, konden we dus eerst 15 minuten lopen door 41 graden hitte. Niet heel chill, maar wel een goede ijsbreker, aangezien we gewoon over van alles en nogwat aan het kletsen waren onderweg naar de kist!
Ik had van tevoren mijn solokist, de N4149Y gereserveerd. Dit was mijn favoriete Archer en hierin voelde ik me het meeste thuis. Dit onder het mom van alles wat je kan controleren moet je controleren!
Hier heb ik ge-preflight en vervolgens gingen we de lucht in. Ik had gepland naar Sells, ten Westen van Tucson. Ongeveer op 1/3 van de navigatie moest ik diverten naar Coolidge. Hier was ik gek genoeg nog nooit geweest, maar ik kwam prima uit bij het veld. De landingen hier gingen wel oké, maar waren niet heel netjes, een tikkeltje hard nog.
Teruggevlogen naar de North-West practice Area en hier vervolgens steep turns 45˚, approach to stall en een full stall gedaan. Vooral die laatste twee gingen heel goed. Hierna nog een PFL die ook goed ging en terug naar Falcon. De landingen op Falcon waren niet goed, maar we wisten allebei dat ik beter kon.
Overall was het wel een heel relaxte en (dare I say it,) leuke check! We hebben over van alles en nogwat geouwehoerd en de sfeer was veel beter dan bij bijvoorbeeld mijn D22 en D30 checks met Mr. Morales. Dit kwam mijn prestatie ook zeker ten goede. Bij de debriefing was Ms. Stubblefield ook positief en gaf ze me een Standard. Nice! Ze vond dat ik helemaal klaar was voor mijn VFR-eindcheck. Wel waren er nog een paar kleine dingetjes die ik bij moest schaven, maar dat zag ik wel zitten.

Die middag zag ik dat ik voor de volgende dag (woensdag) ingepland stond voor de check der checks: de D42 VFR-eindcheck, met KLS instructeur Gerard Plooij.
Ik kon hem vervolgens totaal niet bereiken 's middags, net als zijn assistente Anna Britt en mijn eigen instructeur Mr. Effinger. Mijn klasgenoot Bart had precies hetzelfde (hij zou voor mij zijn D42 check hebben), dus hebben we samen maar besloten om zelf een planning te maken. We konden immers maar beter met iets dan met niets aankomen! Dit kwam opzich wel goed uit, want we pakten allebei gewoon onze planning van de D41 check. Waarom zou je het jezelf moeilijker maken dan het al is?!

De volgende ochtend mocht ik om 08:30 oplijnen om te briefen. Bart kwam net terug met Dhr. Plooij en had Standard gehaald! Hij vond het een relaxte vlucht en Plooij een prima kerel. Mooizo, alweer minder zenuwen dus. De briefing was redelijk standaard. Hij vond het goed dat we zelf iets hadden gepland en we spraken alles door. De oral was totaal anders dan wat ik van de Amerikaanse instructeurs gewend was. Het was veel praktischer en niet al die stomme theoretische feitjes. Hij wil je bewust over dingen na laten denken, waarom je bepaalde dingen doet, etc. Dit lag mij veel beter en dit ging dan ook wel prima.
"Nou, laten we dan maar eens een lekker stukje gaan vliegen! Ik zie je over 10 minuten beneden?"

Op naar beneden, de kist stond gelukkig weer op 'onze' ramp, dus dat scheelde! Een normal take-off en vervolgens op naar Chandler, waar mijn navigatie naar Sells begon. Dit ging allemaal prima. Ik moest diverten naar Phoenix Regional (fietspad regional..) en zou hierbij recht over Casa Grande airport heenkomen. Deze was gelukkig dicht, dus dit scheelde me weer radio calls. Ik moest Regional op 4500' overvliegen. Vervolgens toen we bijna overhead waren trok Dhr. Plooij mijn throttle dicht: "simulated engine failure!". Ik vond het wel prima, er lag tenslotte een vliegveld onder ons! Radio calls gemaakt, emergency procedures gedaan en een glide-in gemaakt op het fietspad, waar we heerlijk zachtjes neerkwamen. Hup, flaps droppen, gas erop en weer de lucht in voor de circuitjes.
Vervolgens alle andere landingen gedaan: normal, flapless en glide-in. Deze gingen allemaal zo lekker dat ik mezelf verbaasde! Bij één van de landingen kwam mijn linker main-wheel als eerste neer, maar dit gebeurde zo zachtjes, dat ik het wiel kon voelen en horen opspinnen! Normaal hoor je altijd wel een piepje, hoe zacht de landing ook is, dit keer dus niet eens! Helemaal blij mocht ik weer weg van Fietspad Regional en op naar de North-East voor het airwork. Natuurlijk kwam er nog een engine failure after take-off tussendoor, maar dit ging ook goed.
De approach to stall, clean stall en steep turns gingen allemaal erg lekker. Ik had wel het geluk dat de lucht lekker stabiel was, wat het vliegen een stuk relaxter maakt. Hierna nam Dhr. Plooij de controls over, maakte een bocht en zei: "Zie je die 3 groene veldjes daar? Zie je die middelste? Dat is wel een mooi veldje voor een PFL, of niet dan?". Nadat ik dat bevestigde (ik voelde het al aankomen), zei hij "Your controls!" en nog geen seconde later ging het gas dicht: "Simulated engine failure!".
Uiteindelijk kwamen we keurig op het middelste groene veldje uit! Meteen na de PFL weer een EFATO, die ook goed ging. "Mooi, breng ons maar weer terug naar Falcon, zo snel mogelijk!"
Volgas terug naar Falcon en daar vervolgens de vlucht afgesloten met een short-field, die niet alleen precies op het aiming point was, maar ook nog eens heel zachtjes, heerlijk!
De kist geparkeerd en Dhr. Plooij zou me boven wel zien, zei hij. Strontnerveus naar boven, hij had namelijk niks laten blijken over hoe het ging..

Bij de debriefing zei hij eerst dat het goed genoeg was en dat ik het gehaald had. We waren snel klaar met debriefen, want hij zei dat de vlucht eigenlijk wel heel goed ging en uiteindelijk omcirkelde hij zelfs Standard+, de hoogste beoordeling die we kunnen halen! Nog even gepraat over koetjes en kalfjes en de D42 check zat erop. Ik was klaar met VFR! Had mijn VFR-rating, en mijn Private Pilot License binnen! En nog met Standard+ ook!
Wat een heerlijk gevoel om eindelijk alle druk van de ketel te hebben, dit voelde zelfs nog fijner dan na mijn eerste solovlucht.. De rest van de dag samen met Bart nog even tot rust gekomen en genoten in het zwembad, en 's avonds zijn we voor Berend zijn verjaardag met een paar man naar een steakhouse gegaan, waar we heerlijk hebben gegeten. Een topdag dus!

Nu heb ik al mijn papierwerk van het VFR-traject op orde gemaakt (alle gevlogen uren moeten kloppen, dit was een heerlijk karweitje om dit uit te zoeken...) en is het alweer klaar met de rust. Ik heb namelijk morgen (vrijdag) mijn eerste vlucht op de Piper Arrow, met mijn nieuwe IFR-instructeur, Mr. Arreola (jawel, die van mijn D11 check met de lekke band)!
Ik heb er heel veel zin in, maar er moeten weer veel nieuwe dingen geleerd worden. Gisteravond heb ik met Erik, uit onze eerste groep, gebackseat in de Arrow, om alvast wat mee te krijgen van het IFR-traject. Hij vliegt met mijn VFR-instructeur, Mr. Effinger. Dit was dus erg leuk! Wat heel erg opviel was dat we veel meer samen gaan werken met onze instructeurs, het zogenaamde 'multi-crew concept', wat straks in de 737 ook gebruikt gaat worden, wordt hier al geïntroduceerd.
Ik zal nu ook een crewmate krijgen, Berend, die vandaag zijn VFR check gehaald heeft.

Het eerste gedeelte zit er dus alweer op! De volgende uitdaging zit om de hoek en Jack heeft er zin in, ik hou jullie op de hoogte...!

Laatste weekje op de Archer

Alweer halverwege in het Amerikatraject, wat gaat de tijd toch snel! En we staan ook zeker niet stil.
Volgende week begin ik al aan het IFR-traject (instrumentvliegen) op de Piper Arrow, maar in de tussentijd is er veel gebeurd en moet er ook nog veel gebeuren..

Vorige week zondag had ik vluchtje D35. Hiervoor moest ik plannen naar Winslow. Een verre bestemming in het Noorden, redelijk dichtbij de Grand Canyon. Echter, hier zou ik nooit aan gaan komen. Al was het alleen al omdat de vlucht veel te kort was om in Winslow aan te kunnen komen.
De laatste beurtjes met mijn instructeur worden (als het al mogelijk was) steeds relaxter. Hij houdt de touwtjes wel strak, maar de sfeer in de cockpit blijft maar leuker worden. Zo had hij zin om onderweg in de North-East practice area een radio-call te maken als de Terminator:

"NORS-EAAST PWAKTISS AWEA, THIS IS AAACHER 965 VVISKEY GALF, WE AAR 2 MIIILES NORSS OF FOUNTAIN HILLS AT 4000 FEET. IF YOUU AAR IN FRANT OF AS, GET OUT TZE VAAAY!"

Onderweg kwamen we langs een enorme bosbrand die hier nu al meer dan een week woedt, behoorlijk cool om te zien! Ongeveer halverwege mocht ik vervolgens diverten naar Payson voor een Touch&Go. Dit veld heeft een runway die als een soort kom loopt, best geinig om op te landen! Het was hier erg bumpy en de landing was een behoorlijke uitdaging. Dit in combinatie met mijn instructeur, die nu radio calls zat te maken met een Japans accent, waardoor ik ook nog eens mijn lachen moest proberen in te houden, zorgde voor een leuke situatie. We kwamen echter zacht neer, veel zachter dan we beide hadden verwacht! Op de terugweg zijn we door een vallei, op ongeveer 1500' boven de grond over verschillende grote meren heengevlogen, een prachtig gezicht! Ook kwamen we over Salt River heen, waar ik dat weekend nog was wezen tuben. Hier konden we allemaal mensen spotten die het erg relaxed hadden op de rivier.
Ik vroeg wat voor landing mijn instructeur wilde dat ik zou maken terug op Falcon. "An awesome one", antwoordde hij. Oké, dan! Ik koos voor een flapless en zette 'm netjes op de blokken neer. We waren het er allebei over eens dat 'ie redelijk awesome was!
Ook waren we allebei blij dat we naar huis konden, aangezien het buiten al een graadje of 42 was. Dit maakt het vliegen zo nu en dan nogal afzien, en zorgt ervoor dat het zwembad op The Springs des te lekkerder is!

De volgende dag had ik D36. Ik hoefde hiervoor niet te plannen. We zouden via het zuiden naar Goodyear gaan. Op dit veld zitten de Oxford Aviation Academy (EPST) en de Lufthansa vliegschool gestationeerd. Ook staan er een aantal oude passagiersvliegtuigen naast het veld opgeslagen. Dit doen ze hier in Arizona vanwege de droge lucht, zodat ze niet weg zullen roesten. Een cool gezicht, meerdere 737's, MD-11's en zelfs 747's naast de baan!
Hier heb ik 2 Touch&Go's gemaakt en vervolgens weer via het zuiden terug naar Falcon. Onderweg nog een PFL gedaan en wat naar Radio Disney geluisterd (een AM radio station, welke je kan ontvangen in de cockpit). Een leuke vlucht!

Vanaf vluchtje D37 is alles examentraining, om je voor te bereiden op je VFR eindchecks, de 41 en 42. D37 had ik op dinsdag en ik moest plannen naar Gila Bend. Een veld ten zuid-westen van Phoenix. Ongeveer halverwege een gesimuleerde Alternator Failure gekregen, waardoor we moesten diverten. Het meest geschikte veld was 'toevallig' Gila Bend, dus ik kon gewoon doorvliegen naar mijn bestemming. De emergency checklist afgewerkt, het weer uitgeluisterd, contact opgenomen met het verkeer bij Gila Bend en vervolgens hier een Touch&Go gedaan. Op de terugweg een PFL gedaan en weer via Chandler terug naar Falcon. Er stonden deze dag erg sterke winden, wat ervoor zorgde dat er heel veel zand omhooggeblazen werd. Het zicht nam hierdoor drastisch af. Nog wel ruim binnen onze zichtlimieten, maar toch wel apart om te zien.

Op woensdag had ik D38. Ik moest plannen naar het noorden, maakte niet uit waar. Ik koos Wickenburg, een veldje ten noord-westen van Phoenix. Halverwege een gesimuleerd wolkendek tegengekomen, waardoor we moesten diverten naar Deer Valley, vlak naast Scottsdale, voor een aantal Touch&Go's. Hier aangekomen moesten we de eerste touch&go afbreken, vanwege een dust-devil (soort windhoos, maar dan met zand) op de runway. Hier konden we net overheen, maar toch maakten we behoorlijk wat turbulentie mee, don't fuck with these guys..!
De andere approaches gingen ook wel prima en via het noorden weer terug naar Falcon. Onderweg nog een gesimuleerde motorbrand gekregen. Na hiervoor de emergency checklist te hebben afgehandeld gingen we weer verder. Ik moest een short-field landing doen en mocht zelf kiezen waar ik hem neer zou zetten. Tot nu toe had ik altijd op de 'blocks' gemikt, dus ik zei voor de uitdaging "2 strepen na de blocks!". Het was leuk geweest als ik dit had onthouden, want op short-final zat ik gewoon doodleuk op de blocks te mikken. Hier zette ik 'm dan ook keurig op neer, waarna Mr. Effinger me eraan herinnerde dat dit niet het punt was waar ik had gezegd dat ik op zou mikken. Stom! Hij vond het wel een mooie landing, dat dan weer wel..

Donderdag had ik D39, mijn laatste vluchtje voor mijn weekend. Naar het zuidwesten gepland en na 2 legs genavigeerd te hebben moest ik diverten naar Casa Grande. Onderweg kwam ik hierbij over Phoenix Regional heen en vlak na Phoenix Regional kreeg ik een gesimuleerde motorstoring. In eerste instantie dacht ik er niet eens aan om terug te gaan naar Phoenix Regional, wat nog binnen bereik lag. Toen ik eigenlijk nét te ver was dacht ik er pas aan en draaide ik zo snel mogelijk 180 graden om. Het leek erop dat we de runway niet zouden gaan halen, maar het was het proberen waard. Geen flaps getrokken, omdat je daardoor minder ver komt en duimen dat we de runway zouden halen.
We kwamen onder een hoek van ongeveer 70 graden aan op de baan en dit zou nog wel eens tricky kunnen worden. Op ongeveer 10 meter hoogte kwam ik over de parallele taxiway heen en nog iets lager boven de runway. Nu moest ik nog een bocht maken en gaan flaren. Het leek wel een luchtmacht oefening, maar op miraculeuze wijze wist ik de kist nog op de baan te krijgen, en nog zachtjes ook!
"You've got balls man, that's for sure", zei m'n instructeur, terwijl ik het throttle weer naar voren schoof. Ik zat te stuiteren in m'n stoel, zo gaaf vond ik het!

Hierna alsnog doorgevlogen naar Casa Grande voor wat circuitjes. Deze gingen prima en werden gevolgd door tweemaal een EFATO tijdens de departure naar het noorden. Hierna nog wat airwork gedaan ten zuiden van Chandler. Mijn instructeur vond het ondertussen wel weer eens tijd voor een Schwarzenegger-imitatie over de radio. "Do you think we'll get in trouble?" vroeg hij. "Naaahhh," antwoordde ik. Jankend van het lachen kregen we vervolgens allerlei reacties terug over de radio over hoe mooi iedereen het wel niet vond. Genieten!
Hierna zijn we via de South-East teruggevlogen naar Falcon. Hier moest ik een short-field landing doen. Dit keer zou ik hem wel op de tweede streep na de blocks neerzetten! De approach ging heerlijk, ondanks een redelijke crosswind en heel zachtjes, wiel voor wiel, kwamen we perfect op het midden van de tweede streep na de blokken neer. Ik verraste mezelf ermee! "Nice!" hoorde ik naast me. Met misschien wel mijn beste landing tot nu toe (samen met die van eerder op de dag op Phoenix Regional), sloot ik de vlucht af en kon ik met een goed gevoel mijn weekend in!

Zondag is mijn volgende vlucht. Mijn laatste vlucht met mijn instructeur, de D40. Hier zullen we nog even de laatste puntjes op de 'i' zetten, voordat ik hierna op maandag mijn modulecheck D41 heb.
Omdat onze hele groep nog gelijk loopt, hebben we de komende dagen allemaal onze 41 en 42 checks. Door deze drukte heb ik zoals het er nu uitziet dinsdag vrij en vervolgens op woensdag mijn D42 check, met Dhr. Plooij, die de komende weken instaat voor Dhr. Van der Heuvel, die normaliter deze checks afneemt.

Het VFR-traject komt dus aan zijn einde de komende week! Alle vluchten die ik tot nu toe heb gehad waren voorbereiding op de twee checks die ik de komende dagen zal hebben. Erg spannend, maar ik heb het gevoel dat ik er helemaal klaar voor ben. Het vliegen gaat goed en mijn instructeur is tevreden. Alleen mijn theoretische kennis ben ik op dit moment weer aan het bijschaven, omdat dat bij mij zo nu en dan een zwakker puntje kan zijn.
En als het goed is zit ik dus over een week op de Arrow! Stapje voor stapje kom ik dichterbij mijn CPL en mijn felbegeerde 'Wings'!

Drukte!

Wéér een check, cross-countries, een roadtrip naar San Diego en nog véél meer! Er is sinds mijn vorige bericht een hele hoop gebeurd hier en dat is meteen de reden waarom dit bericht zo lang op zich heeft laten wachten. Dus ga er maar weer even voor zitten, komt 'ie dan.

Na de cross-country vluchten had ik de D29 vlucht voorafgaand aan mijn navigatiecheck. Deze vlucht ging heel goed en ik had daarom ook goed vertrouwen in de D30 check!
Deze had ik met Mr. Morales, waar ik mijn D22 check ook mee had gehad. Het vliegen ging toen niet lekker en dus was dit de uitgelezen kans om hem eens te laten zien dat ik het wel degelijk kan.
Voorafgaand aan de check zat de sfeer er al meteen lekker in, toen hij enorm veel te zeiken had over mijn navlogje. Over de kleinste dingen maakte hij een heel groot probleem. Ik kan er nu diep op ingaan, maar dat heeft weinig zin. Neem maar van me aan dat hij aardig onredelijk bezig was. Winden op hoogte die 10 graden en 1 knoop afweken bijvoorbeeld.
Hij zei daarna al meteen dat als ik na 16 minuten (wat ik in mijn navlogje had) niet op mijn initiële punt zat, vanaf waar het nauwkeurige navigeren pas begint, ik al meteen een "fail" zou hebben en hij vroeg of ik het dus wel aandurfde met mijn navlogje.
'Ik zal jou eens laten zien dat ik het wel degelijk kan,' dacht ik. En we zijn gewoon met dit navlogje vertrokken, om vervolgens na 16 minuten en 10 seconden boven het punt te hangen. Een vlugge blik naar de klok van de instructeur en vervolgens een strakke blik naar buiten.. Ha, 1-0 voor Jack.
De rest van de vlucht ging erg goed. Met navigeren kwam ik precies op m'n punten uit en de diversion naar Pinal Airpark, vlakbij Tucson, ging ook goed. Daar Touch&Go's gedaan die allemaal top gingen en waarvan hij achteraf zei dat ze 'great' waren. Volgens mij floepte dit er per ongeluk uit, want hij zwakte het al snel af naar 'pretty good' en vervolgens 'o.k.'. Whatever, ze gingen lekker!
De PFL ging niet heel soepel. Ik zat eerst wat te laag en overcorrigeerde daarna, waardoor ik te hoog uitkwam. We zouden het verder wel overleefd hebben, maar hij kon veel beter.
Hij besloot me een 'acceptable' te geven vanwege mijn navlogje en de PFL, maar ik wist dat het vliegen qua navigeren gewoon goed ging en was allang blij dat ik weer naar huis kon en verder met de volgende vluchten.

De 965WG na de D31 naar Sedona...

De dag erna had ik een heel vette vlucht met mijn instructeur. D31 mocht ik weer plannen naar het prachtige Sedona! En dit keer gingen we er wel landen.
Navigatie ging prima, en nadat ik eerst even had genoten van het uitzicht maar eens proberen de kist aan de grond te zetten op het soort van vliegdekschip. De winden waren behoorlijk stevig, met windstoten tot 40 km/h. Dit komt daar over rotsen en het plateau waar het veld op ligt heenzetten en zorgt, zodra je er laag overheen vliegt, voor erg veel turbulentie. Dit maakt het landen lastig, want vlak voor de baan krijg je veel zogenaamde 'downdrafts', omdat de lucht vanaf het plateau weer naar beneden stroomt.
Mijn eerste poging was niet bepaald om over naar huis te schrijven: een flinke stuit en ik besloot om het nog maar eens te proberen. De tweede was zo'n beetje het tegenovergestelde! Een heerlijk zachte touchdown. "And he kisses it, awesome!" aldus mijn instructeur..
Hier vervolgens een portie Calamari gegeten met uitzicht op de Runway en daarna nog een klein stukje gelopen om nog even van het uitzicht over de stad te genieten.
De terugweg was heel relaxed, aangezien we allebei aan weekend toe waren en er niet zo'n zin meer in hadden. We hebben de hele weg over van alles en nogwat geouwehoerd en de verplichte diversion liet hij me maar naar Falcon doen, zodat we lekker snel thuis zouden zijn.

Uitzicht over het stadje Sedona, vanaf het plateau waar het veld op ligt

De donderdag erna had ik mijn S32 solo, een lange navigatie. Ik had gepland naar Lake Havasu. Eerst werd ik gecancelled vanwege de winden op Havasu. De dag erna probeerde ik het weer, maar nu ging het ook niet gemakkelijk. Vroeg op, om de winden voor te zijn. 02:30 eruit en 05:45 zou ik take-off. De winden waren weer behoorlijk stevig, maar wel binnen mij limieten. De 'duty instructor', die vaak niet van de KLS is en die mij af moest tekenen om te laten gaan, vond dit nogal spannend. Ik moest wachten op een van de Senior instructors. Na 1,5 uur gewacht te hebben op: "Het is toch binnen zijn limieten, wat is het probleem?" kon ik om 07:30 dan eindelijk naar beneden om er vervolgens achter te komen dat mijn kist kapot was! Grrr... Maar ik moest en zou naar Havasu! Ik een andere kist gepakt, nieuwe mass&balance gemaakt, flight plan aangepast, dit weer af laten tekenen en hop, weer naar beneden voordat de winden écht zouden oppikken.
Een hele vette vlucht volgde. Vooral de approach bij Havasu is prachtig. Je komt hier laag aan over een rivier, die vervolgens overgaat in een groot meer, met de stad vlak naast je. En dan ook nog eens in je eentje in een vliegtuig, heel cool! Hier had ik niet veel tijd, dus ik heb even gechilled in de FBO en vervolgens weer op naar Falcon. Na ruim 3,5 uur gevlogen te hebben was ik wel redelijk kapot en klaar voor mijn weekend...

De FBO, 'Desert Skies'

Bewijs dat ik er écht was!

En wat voor weekend! Ik ging namelijk met klasgenoten Finn en Berend een weekend naar San Diego! Hier heeft een Captain van Southwest Airlines, genaamd Vicki een strandhuis. Vicki heeft al een jaar of zeven goed contact met KLSers en continu heeft ze mensen over de vloer in haar huis in Scottsdale. Nu mochten wij dus langskomen om een weekend te chillen in haar strandhuis!
Tassen gepakt, auto gehuurd bij Gateway Airport en gewapend met drinken en een gitaar kon de ruim 400 mijl lange trip beginnen. Na een uur of 6 bijna alleen maar rechtdoor te hebben gereden werden we heel warm verwelkomd en werden de plannen voor de zaterdag alweer besproken.
Zaterdagochtend werden we wakker en toen we beneden kwamen werd er voor ons French Toast met scrambled eggs, aarbeien, slagroom en verse koffie gemaakt. Nou moe, we werden er bijna een beetje ongemakkelijk van. Bijna!

11-2 moest natuurlijk even een sticker bij!

Berend, Vicki, ik en Finn voor de Grote Oceaan

Mission Beach

USS Midway

Vervolgens even naar het strand gelopen. Er zat namelijk maar 1 straat tussen het huis en de Grote Oceaan. Heerlijk om even uit die droge hitte van Arizona te zijn en wat verkoelende zeelucht op te snuiven. Hierna zijn we met z'n drieën naar Mission Beach gereden, hét strand van San Diego. Hier hebben we gelunched om door te rijden naar downtown. Daar lag het vliegdekschip de USS Midway, als museum open voor publiek. Het was te laat om er nog op te kunnen maar desalniettemin erg indrukwekkend!
's Avonds zijn we gezellig uit eten geweest met Vicki en de volgende ochtend zijn we weer even naar het strand gegaan om voor het laatst te genieten, voordat we alweer de auto in moesten om de terugreis Arizona te beginnen. Het was heerlijk om een paar dagen niet aan vliegen te denken, aangezien het hier behoorlijk hectisch kan worden. Zo nu en dan moet je jezelf even dwingen om er tussenuit te gaan en dit heeft me ook goed gedaan! Maar het kon natuurlijk niet meer dan een paar dagen zijn. De KLS-trein rijdt wel gewoon door.

Deze week heb ik dan mijn laatste solovluchten gevlogen.
De S33 moest ik opdelen in twee vluchten, omdat ik nog tijd goed te maken had en het anders een vlucht van 5 uur zou worden. Ik ben twee keer naar Ryan gegaan, vlakbij Tucson. Hier heb ik de eerste keer heerlijk ontbeten, (French toast en scrambled eggs!) en de tweede keer had ik geen tijd om uit te stappen, dus gewoon wat full-stop taxibacks gedaan.
Verder maximaal genoten van de laatste uurtjes alleen in een vliegtuig boven Arizona. Vanaf nu worden het alleen nog maar duals. Ook gedurende IFR. Op 1 nachtsolo na dan, waar we echter alleen maar circuitjes mogen doen.

De D34 had ik oorspronkelijk woensdag, maar deze moesten we cancellen. Het was namelijk rotweer! Grote onweersbuien en harde wind zorgden ervoor dat we niet de lucht in konden. Deze verkoeling was wel even lekker! Donderdag konden we wel weer gewoon vliegen. Dit was voor het eerst weer eens een South-East beurtje. Oftewel: Niet plannen! Wat een tijd heb je dan ineens over zeg. We zijn via Chandler naar het zuiden gegaan en daar allerlei airwork gedaan. Dit vervolgens afgesloten met touch&go's op Falcon en hierna alweer lekker weekend!

's Avonds zijn we uit eten geweest en vervolgens naar de bioscoop om 'The Avengers' in 3D te bekijken. We waren het er allemaal over eens dat Scarlett Johanssons strakke zwarte pakje in 3D het beste deel van de hele film was..

Vandaag werd er ook maximaal gechilled, we zijn namelijk met een groep van 10 man naar Salt River gegaan om te 'tuben'. Hier pak je per persoon een tractorbinnenband (+2 voor koelboxen vol bier en fris) en drijf je een uur of 3 van de rivier af. Heel veel gelachen en genoten van het zonnetje!

Nou nog 1 dagje weekend en dan word volgende week een week van voorbereiding op de eindbazen-check, de VFR-check! Ik heb deze over 1,5 week en als alles goed gaat zal ik dan dus klaar zijn met het VFR gedeelte op de Piper Archer en kan ik een stapje verder richting mijn Commercial Pilot License: IFR vliegen op de Piper Arrow! Ik zit qua tijd ook al ongeveer op de helft, mijn geplande terugkomstdatum is voorlopig 23 juli. Eens kijken of ik dat kan halen. De simpele dingen als kaas, hagelslag, kroketten en frikadellen begin ik namelijk wel erg te missen! Oh, en vrienden en familie natuurlijk ook hoor ;)
Tot snel!