VFR rated!

Wat een heerlijk gevoel! Ik heb mijn VFR eindcheck gehaald en daarmee ook mijn officiële Single Engine VFR-rating. Daarnaast mag ik mezelf nu ook een Private Pilot noemen. Dit houdt tevens in dat ik klaar ben op de Piper Archer! De KLS sneltrein ligt nu echter op volle toeren en stoomt snel door richting het volgende station: IFR op de Piper Arrow!
Maar voordat ik daarover ga beginnen, eerst even het verhaal van mijn laatste vluchten op de Almighty Archer...

Mijn eerste vlucht sinds mijn vorige bericht was de laatste vlucht samen met mijn eigen VFR instructeur, Mr. Effinger, of John, zoals ik hem nu onderhand eigenlijk al een tijdje mag noemen.

Ik had niet de tijd gehad om te lunchen en dronk ook te weinig. Ik vloog aan het begin van de middag, dus het slechtste moment van de dag om niet te drinken! Dit merkte ik tijdens de vlucht ook.
Ik moest plannen naar Prescott, in het Noorden, en kreeg halverwege een diversion naar Glendale, in het Zuidwesten van Phoenix. Dit is een van de lastigste diversions die er is, aangezien ik eerst over de Airspace van Deer Valley heen moest, toen snel moest dalen om onder de Class Bravo airspace van Phoenix Sky-Harbor International te blijven en ondertussen moest ik ook een crewbriefing geven, via de radio mijn flight plan aanpassen (nieuwe bestemming Glendale), het weer voor Glendale uitluisteren, Luke Approach contacten omdat ik een stukje van hun speciale airspace mee zou pakken, en uiteindelijk ook Glendale Tower contacten. Ik was er ondertussen niet helemaal bij, waardoor ik dacht dat ik recht op Glendale afvloog, maar dit bleek achteraf Goodyear te zijn (Luke Airforce Base, Glendale en Goodyear liggen allemaal heel dicht bij elkaar, met Runways in dezelfde richting). Ik zat veel dichter bij Glendale dan ik dus dacht en vloog bijna hun airspace in zonder klaring te hebben. Hier kwam ik net op tijd achter en maakte een 360, waarna ik weer terug mocht naar de North-East practice area. Niet heel handig.
Daar heb ik vervolgens manoeuvres gedaan die wel prima gingen (niet super) en de terugkomst op Falcon ging ook wel oké. Achteraf geen goede vlucht, aangezien ik er gewoon niet bij was.
Als bedankje aan mijn instructeur heb ik hem na de vlucht een boekje met "That's what she said" grappen gegeven, welke wij tijdens het vliegen veelvuldig maakten en vervolgens helemaal dubbel lagen om onszelf. Hij vond het mooi!

Mijn volgende vlucht was dus mijn D41 module-check, met als examinator Ms. Stubblefield. Aangezien mijn D40 niet lekker ging was ik toch een beetje nerveus..
Zij was hartstikke aardig en relaxed en dat hielp gelukkig zeker de zenuwen die ik had te sussen. Aangezien onze ramp deze dag onderhoud kreeg, stonden alle vliegtuigen geparkeerd aan de zuidwestkant van het vliegveld. Er zouden busjes zijn die de flight crews op en neer zouden rijden, maar die waren er natuurlijk niet. Na de briefing, die heel relaxed was, konden we dus eerst 15 minuten lopen door 41 graden hitte. Niet heel chill, maar wel een goede ijsbreker, aangezien we gewoon over van alles en nogwat aan het kletsen waren onderweg naar de kist!
Ik had van tevoren mijn solokist, de N4149Y gereserveerd. Dit was mijn favoriete Archer en hierin voelde ik me het meeste thuis. Dit onder het mom van alles wat je kan controleren moet je controleren!
Hier heb ik ge-preflight en vervolgens gingen we de lucht in. Ik had gepland naar Sells, ten Westen van Tucson. Ongeveer op 1/3 van de navigatie moest ik diverten naar Coolidge. Hier was ik gek genoeg nog nooit geweest, maar ik kwam prima uit bij het veld. De landingen hier gingen wel oké, maar waren niet heel netjes, een tikkeltje hard nog.
Teruggevlogen naar de North-West practice Area en hier vervolgens steep turns 45˚, approach to stall en een full stall gedaan. Vooral die laatste twee gingen heel goed. Hierna nog een PFL die ook goed ging en terug naar Falcon. De landingen op Falcon waren niet goed, maar we wisten allebei dat ik beter kon.
Overall was het wel een heel relaxte en (dare I say it,) leuke check! We hebben over van alles en nogwat geouwehoerd en de sfeer was veel beter dan bij bijvoorbeeld mijn D22 en D30 checks met Mr. Morales. Dit kwam mijn prestatie ook zeker ten goede. Bij de debriefing was Ms. Stubblefield ook positief en gaf ze me een Standard. Nice! Ze vond dat ik helemaal klaar was voor mijn VFR-eindcheck. Wel waren er nog een paar kleine dingetjes die ik bij moest schaven, maar dat zag ik wel zitten.

Die middag zag ik dat ik voor de volgende dag (woensdag) ingepland stond voor de check der checks: de D42 VFR-eindcheck, met KLS instructeur Gerard Plooij.
Ik kon hem vervolgens totaal niet bereiken 's middags, net als zijn assistente Anna Britt en mijn eigen instructeur Mr. Effinger. Mijn klasgenoot Bart had precies hetzelfde (hij zou voor mij zijn D42 check hebben), dus hebben we samen maar besloten om zelf een planning te maken. We konden immers maar beter met iets dan met niets aankomen! Dit kwam opzich wel goed uit, want we pakten allebei gewoon onze planning van de D41 check. Waarom zou je het jezelf moeilijker maken dan het al is?!

De volgende ochtend mocht ik om 08:30 oplijnen om te briefen. Bart kwam net terug met Dhr. Plooij en had Standard gehaald! Hij vond het een relaxte vlucht en Plooij een prima kerel. Mooizo, alweer minder zenuwen dus. De briefing was redelijk standaard. Hij vond het goed dat we zelf iets hadden gepland en we spraken alles door. De oral was totaal anders dan wat ik van de Amerikaanse instructeurs gewend was. Het was veel praktischer en niet al die stomme theoretische feitjes. Hij wil je bewust over dingen na laten denken, waarom je bepaalde dingen doet, etc. Dit lag mij veel beter en dit ging dan ook wel prima.
"Nou, laten we dan maar eens een lekker stukje gaan vliegen! Ik zie je over 10 minuten beneden?"

Op naar beneden, de kist stond gelukkig weer op 'onze' ramp, dus dat scheelde! Een normal take-off en vervolgens op naar Chandler, waar mijn navigatie naar Sells begon. Dit ging allemaal prima. Ik moest diverten naar Phoenix Regional (fietspad regional..) en zou hierbij recht over Casa Grande airport heenkomen. Deze was gelukkig dicht, dus dit scheelde me weer radio calls. Ik moest Regional op 4500' overvliegen. Vervolgens toen we bijna overhead waren trok Dhr. Plooij mijn throttle dicht: "simulated engine failure!". Ik vond het wel prima, er lag tenslotte een vliegveld onder ons! Radio calls gemaakt, emergency procedures gedaan en een glide-in gemaakt op het fietspad, waar we heerlijk zachtjes neerkwamen. Hup, flaps droppen, gas erop en weer de lucht in voor de circuitjes.
Vervolgens alle andere landingen gedaan: normal, flapless en glide-in. Deze gingen allemaal zo lekker dat ik mezelf verbaasde! Bij één van de landingen kwam mijn linker main-wheel als eerste neer, maar dit gebeurde zo zachtjes, dat ik het wiel kon voelen en horen opspinnen! Normaal hoor je altijd wel een piepje, hoe zacht de landing ook is, dit keer dus niet eens! Helemaal blij mocht ik weer weg van Fietspad Regional en op naar de North-East voor het airwork. Natuurlijk kwam er nog een engine failure after take-off tussendoor, maar dit ging ook goed.
De approach to stall, clean stall en steep turns gingen allemaal erg lekker. Ik had wel het geluk dat de lucht lekker stabiel was, wat het vliegen een stuk relaxter maakt. Hierna nam Dhr. Plooij de controls over, maakte een bocht en zei: "Zie je die 3 groene veldjes daar? Zie je die middelste? Dat is wel een mooi veldje voor een PFL, of niet dan?". Nadat ik dat bevestigde (ik voelde het al aankomen), zei hij "Your controls!" en nog geen seconde later ging het gas dicht: "Simulated engine failure!".
Uiteindelijk kwamen we keurig op het middelste groene veldje uit! Meteen na de PFL weer een EFATO, die ook goed ging. "Mooi, breng ons maar weer terug naar Falcon, zo snel mogelijk!"
Volgas terug naar Falcon en daar vervolgens de vlucht afgesloten met een short-field, die niet alleen precies op het aiming point was, maar ook nog eens heel zachtjes, heerlijk!
De kist geparkeerd en Dhr. Plooij zou me boven wel zien, zei hij. Strontnerveus naar boven, hij had namelijk niks laten blijken over hoe het ging..

Bij de debriefing zei hij eerst dat het goed genoeg was en dat ik het gehaald had. We waren snel klaar met debriefen, want hij zei dat de vlucht eigenlijk wel heel goed ging en uiteindelijk omcirkelde hij zelfs Standard+, de hoogste beoordeling die we kunnen halen! Nog even gepraat over koetjes en kalfjes en de D42 check zat erop. Ik was klaar met VFR! Had mijn VFR-rating, en mijn Private Pilot License binnen! En nog met Standard+ ook!
Wat een heerlijk gevoel om eindelijk alle druk van de ketel te hebben, dit voelde zelfs nog fijner dan na mijn eerste solovlucht.. De rest van de dag samen met Bart nog even tot rust gekomen en genoten in het zwembad, en 's avonds zijn we voor Berend zijn verjaardag met een paar man naar een steakhouse gegaan, waar we heerlijk hebben gegeten. Een topdag dus!

Nu heb ik al mijn papierwerk van het VFR-traject op orde gemaakt (alle gevlogen uren moeten kloppen, dit was een heerlijk karweitje om dit uit te zoeken...) en is het alweer klaar met de rust. Ik heb namelijk morgen (vrijdag) mijn eerste vlucht op de Piper Arrow, met mijn nieuwe IFR-instructeur, Mr. Arreola (jawel, die van mijn D11 check met de lekke band)!
Ik heb er heel veel zin in, maar er moeten weer veel nieuwe dingen geleerd worden. Gisteravond heb ik met Erik, uit onze eerste groep, gebackseat in de Arrow, om alvast wat mee te krijgen van het IFR-traject. Hij vliegt met mijn VFR-instructeur, Mr. Effinger. Dit was dus erg leuk! Wat heel erg opviel was dat we veel meer samen gaan werken met onze instructeurs, het zogenaamde 'multi-crew concept', wat straks in de 737 ook gebruikt gaat worden, wordt hier al geïntroduceerd.
Ik zal nu ook een crewmate krijgen, Berend, die vandaag zijn VFR check gehaald heeft.

Het eerste gedeelte zit er dus alweer op! De volgende uitdaging zit om de hoek en Jack heeft er zin in, ik hou jullie op de hoogte...!