Terug in Nederland als Commercial Pilot!

Het is dan eindelijk zover! Terwijl ik thuis met een kopje koffie aan de eettafel zit te werken aan dit blog, voelt het net alsof de afgelopen 4,5 maand een droom is geweest..
Toch is het allemaal écht gebeurd, heb ik nu écht mijn Wings en kan ik mezelf écht een Commercial Pilot noemen. De laatste week in Amerika was, om in het thema van de hele periode te blijven, nog eventjes hard werken.

Het CPL traject bestond uit 4 beurtjes training, welke werden afgesloten met de check der checks: de CPL-checkride. Zoals al gezegd gingen de eerste twee vluchten, die we hadden gecombineerd in 1 grote vlucht van 3 uur, erg goed.
We besloten daarom ook om de laatste 2 vluchten ook te combineren. Deze gingen ook prima en er stond nu nog maar 1 laatste vlucht tussen mij en mijn Wings..

Ik stond voor woensdagochtend 08:00 ingepland voor de CPL-checkride met Mr. Hammer. Het scheelde dat ik ook mijn IR-check met hem had gevlogen, dus ik wist een beetje wat me te wachten stond.
De briefing/oral was meer een gewoon gesprek dan een oral exam. Gewoon gezellig, met een aantal heel praktische en nuttige vragen tussendoor. Hierna kon ik voor de laatste maal de sleutels van m'n kist, de N4131C, ophalen bij Dispatch. Voor de laatste maal de trap af en de ramp op en voor de laatste maal de tie-downs van het vliegtuig afhalen.
Ik pikte ATIS op en toen was het wachten op Mr. Hammer. Het was in ieder geval alweer goed warm zo vroeg op de morgen!

Na take-off vertrokken we naar het zuiden, om aan het navigatie-deel van de vlucht te beginnen. Ik had gepland naar Sells, waar ik ook op mijn VFR-check heen had gepland. Na een dik halfuur navigatie, waar we telkens netjes op mijn puntjes uitkwamen, trok Mr. Hammer ineens mijn throttle dicht. Engine failure! Dus een PFL midden in mijn navigatie! Dit zag ik niet aankomen en er moest dus snel gehandeld worden. We zaten maar op 2000' AGL, dus ik had nog 1000' tot mijn 1000-voet punt, waarop je naast het begin van je veld moet zitten en nog één 180˚ bocht moet maken om precies op je veld uit te komen. Tot dat punt moest snel nog van alles gebeuren, van de set-up van het vliegtuig tot een simulated Mayday-call. Uiteindelijk kwam ik een tikkeltje laag uit op mijn 1000-voet punt, maar een kortere bocht en geen selectie van flaps zorgde ervoor dat ik het grasveldje gewoon gehaald zou hebben. Het gas mocht er weer op en we klommen uit richting het Noorden.
"Nou, onze motor doet het weer, maar we weten niet hoelang hij het nog blijft doen. We kunnen dus maar beter uitwijken naar een ander veld. Waar wil je heen?", aldus Mr. Hammer.
Ik moest dus zelf bepalen waar naartoe we gingen diverten. Het meest dichtbij was Casa Grande. Een ongecontroleerd veld, maar ze hadden wel maintenance. Dit werd dus mijn keuze. De diversion ging goed en we kwamen precies goed uit boven het veld. Het was druk, maar ik wist me in het traffic pattern te frommelen, waarna het tijd was voor de touch&go's.
We begonnen met een normale, waarna Mr. Hammer na take-off weer het gas dichttrok, voor een simulated Engine Failure After Take-Off. Neus naar beneden gedrukt en flaps getrokken. Er was geen geschikte plek om te landen, dus koos ik maar een stukje woestijn waarin we het minste cactussen zouden raken. Dit was goed en de throttle ging weer open. De volgende touch&go werd een flapless. ongeveer 3 meter boven de grond hoorde ik naast me ineens "runway obstructed!". Het gas ging er weer op, de neus omhoog en ik zei "Go-around". Maar nog voordat ik de woorden had uitgesproken raakte het vliegtuig alsnog met de wielen de Runway. "Oh, ik was denk ik toch een tikkeltje laat met het zeggen van runway obstructed, haha!".
De derde touch&go werd een glide-in, waar op base de motor weer dicht ging en we de Runway al glijdend moesten halen. Deze ging goed en ik kwam perfect uit op de 'blokken', het mikpunt van landingsbanen.

Hierna deden we een departure naar het Noorden en moest er nog wat airwork gedaan worden. De stalls werden gevolgd door wat steep-turns en slow-flight. Dit ging allemaal erg goed en we konden weer terug naar 'huis', richting Falcon. Op de een of andere manier zijn dit toch altijd de fijnste woorden om te horen op een check.
We moesten een high-speed approach doen van de toren en ik kreeg een straight-in approach voor een full-stop landing op Runway 4R. Ze hadden nieuwe strobe-lights geïnstalleerd links en rechts van de Runway, wat zorgde voor een cool gezicht tijdens de nadering! Het leek wel speciaal voor mijn laatste landing te zijn!
Toen we bijna boven de runway threshold waren zei Mr. Hammer ineens dat ik naar rechtsbeneden moest kijken. Daar stond een Beechcraft Baron te wachten voor de runway tot wij geland waren, om daarna zelf take-off te kunnen. Dit wordt het volgende vliegtuig waarop ik ga vliegen wanneer ik weer in Eelde ben. "Wat een gave kist he?"...
Na de landing die perfect ging, waren we aan het terug taxiën toen de Baron links van ons loskwam en over ons heen draaide om in de verte te verdwijnen. Omdat dit mijn laatste landing in de Arrow was en de Baron dus mijn volgende stap wordt, was dit toch wel heel symbolisch. Erg cool!
Toen ik de kist stil had gezet op de ramp zei Mr. Hammer: "Je beseft je toch wel dat dit je laatste landing ooit op Falcon was? Ik ga alvast naar boven, zodat jij nog even in je eentje afscheid kan nemen van de Arrow".
Ik had de check gehaald!!! Met een enorme glimlach pakte ik m'n spullen en duwde ik de kist op z'n plek. De eerste felicitaties van klasgenoten die toevallig ook op de ramp waren kwamen al binnen en langzaam maar zeker drong het tot me door. Toen ik de sleutels inleverde vroeg Mike van Dispatch of ik het gehaald had. Nadat ik dat had bevestigd riep hij de aandacht van iedereen: "Attention ladies and gentlemen... Our newest Commercial Pilot!" Het was druk op dispatch dus het applaus was overweldigend, wat gaaf!
De debriefing was vervolgens weer heel ontspannen en ik werd zelfs bedankt voor de prettige vlucht. Hierna bedankte ik Mr. Hammer ook maar voor de gezellige en ontspannen vlucht, waarna hij liet blijken dat dat kwam omdat hij het vliegen gewoon zo leuk vindt. Helemaal goed!

Wat volgde was het begin van een heleboel papierwerk, gevolgd door een heerlijke douche thuis. Om 16:00 was het dan eindelijk tijd voor het moment waar ik die 4,5 maand zo keihard voor gewerkt had: Mijn Wings-ceremonie. Veel jongens en meiden waren op komen dagen, nog bedankt daarvoor!
We liepen met z'n allen de ramp op richting de 4131C, waar ik mijn laatste vlucht op had gemaakt. Al die keren had ik daar al gestaan, maar dan aan de andere kant. Nu was het eindelijk mijn beurt...
Mr. V/d Heuvel, Head of Training van de KLM Flight Academy zou zoals gewoonlijk de set Wings uitreiken. Hij begon met een felicitatie, maar zei vervolgens dat hij mijn Wings niet bij zich had. Nog voordat ik doorhad of hij nou gewoon een flauwe grap maakte, zag ik in de verte uit de maintenance hangar ineens mijn vader in volledig KLM-uniform aan komen lopen! Ik schrok me kapot, wat een gave verassing! Hij had samen met V/d Heuvel en klasgenoot Finn stiekem geregeld dat hij naar Arizona kwam om mijn Wings uit te reiken.. Ik wist niet wat me overkwam!
Na een korte toespraak van m'n ouwe heer was het moment dan eindelijk daar en kreeg ik m'n eigen Wings opgespeld. Met toch wel een beetje vochtige ogen was het toen tijd voor een kleine speech van mijn kant en de alom bekende groepsfoto!
Wat voelt dat heerlijk, dat stuk goud op je borst en de druk van je schouders. Voor iedere KLS-er die dit leest en wie het nog gaat overkomen: Geniet ervan!

De volgende dag stond vooral in het teken van opruimen, inpakken en vliegtickets regelen. Klasgenoot Mathieu had de dag na mij zijn Wings gehaald en we gingen vrijdagochtend samen naar huis. Mijn vader met KLM, Mathieu en ik met Delta (zo was dat geregeld via school).
Na een lange lange reis stonden we dan eindelijk weer op Nederlandse bodem. Het eerste wat we zagen in de aankomsthal was een lichtgevend bord waar 'Heineken' op stond. Hier waren we dan ook al gauw beland om 06:30 's ochtends(!) om eerst maar eens een lekker biertje te doen! En wat smaakte dat goed zeg..

Nu heb ik nog een weekje vrij en volgende week maandag begin ik weer in het altijd gezellige Eelde voor de grondschool van de Beechcraft Baron, het 600PK sterke monster welke wij de komende 3 maanden gaan leren temmen.. YES!!

Instrument Rating!

Het is voorlopig klaar met het turen naar de naaldjes en nummertjes, ik verklap het maar meteen: ik heb mijn Instrument Rating (IR) check gehaald!

Deze tweede grote check, net als de VFR/PPL check een tijdje geleden is een belangrijke stap in mijn opleiding.

Na de Upset Recovery Training in de Extra 300 was het wel weer eventjes wennen om weer terug in de Arrow te stappen. Geen loops, barrel rolls, of spins. Het waren nu weer gewoon rechte lijnen, approaches, radialen en vooral veel procedures. D22 en D23 gingen op zich prima, maar ik merkte dat ik toch nog een beetje in moest komen. Tegen de tijd dat ik mijn pre-final check had, de D24, zat ik er weer goed in. De vlucht ging nagenoeg perfect en dit leverde mij dan ook een Standard+ op! Met een veel beter gevoel kan je niet richting je check gaan!

Deze check had ik afgelopen vrijdag met Mr. Hammer, een Nederlandse instructeur die vanuit Eelde overgekomen is voor alle grote checks de komende weken. Hij neemt dus ook straks onze CPL checks af. Hij is een hartstikke aardige man en zorgt voor een goede sfeer tijdens een toch wel belangrijke vlucht.

Van tevoren moest ik een IFR-planning maken van Casa Grande (Zuid van Phoenix) naar Flagstaff (een stuk Noord van Phoenix). Deze zouden we niet gaan vliegen, maar dit is meer om te controleren of je het IFR plannen een beetje snapt.

De check begon met een korte oral. Een aantal vragen over de hoogte waarop ik gepland had, zuurstof-requirements, approaches, etc. Na een kwartiertje stond ik weer buiten en kon ik met de sleutels van mijn kist, de N4131C, naar beneden.

Ik kreeg ruim de tijd om alles klaar te zetten voordat Mr. Hammer ook naar de kist kwam, ik was nog net niet weggesmolten.

Voor mijn laatste vluchtje met een kap op m'n kop gingen we take-off richting het zuiden, een transitie gemaakt door de airspace van Chandler en daarna begonnen we met een steep turn naar links en naar rechts, "om de vliegspieren een beetje warm te maken."

Hierna richting de Stanfield VOR voor een DME-arc, waar je op een bepaalde afstand een cirkel om het baken heen vliegt. Vervolgens de 360 radiaal inbound moeten intercepten, terwijl mijn attitude en HSI afgeplakt waren. Ik had dus geen neusstand of heading. Mijn RMI, een van de navigatie instrumenten had ik nog wel, daar kon ik gelukkig nog wel mijn heading op zien, dus dit ging allemaal prima.

Ondertussen, omdat we pas om 13:30 take-off waren gegaan, zaten we de helft van de tijd met onze kop tegen het plafond vanwege de turbulentie. Niet ideaal, maar het hoort er nou eenmaal bij.. Mr. Hammer was wel erg relaxed en de sfeer tijdens de vlucht was erg goed. Continu gesprekjes over koetjes en kalfjes, het weer, het weer in Nederland (ik heb toch wat minder zin om terug te komen nu) en verder nog van alles en nogwat.

Na de interceptie deden we de VOR approach voor Runway 5 op Casa Grande. Tijdens de approach kreeg ik een simulated gear extension failure. Dit was gelukkig snel opgelost met de emergency checklist. We moesten cirkelen om op baan 23 te landen vanwege de wind. Dit ging allemaal prima en net toen ik wou beginnen met flaren hoorde ik naast me zachtjes "Runway obstructed". De throttle ging weer naar voren en vervolgens zijn we uitgeklommen naar het Noorden. Hier hebben we stalls en slow flight gedaan, waarna we de ILS-approach op Gateway aanvroegen. Deze kregen we, maar we moesten wel maximum forward speed vliegen omdat er een MD-80 achter ons aankwam! Hier zijn we ook de missed-approach ingegaan en vervolgens mocht ik de kap aflaten om direct terug te vliegen naar Falcon voor een short-field landing. 

Eenmaal terug op de ramp grapte ik dat het toch wel weer fijn was dat we het weer overleefd hadden, waarop hij lachend antwoordde dat het resultaat goed was en hij me boven zou zien. Hij hielp vervolgens zelfs nog met het terugduwen van de kist!

Eenmaal boven was het een korte debriefing, waarna ik vrolijk een Standard+ voor mijn IR check kreeg! Mr. Hammer bedankte me voor de "prettige vlucht" en zei dat hij me over een paar dagen wel weer zou zien voor mijn CPL check.

Met een topgevoel kon ik terug naar huis, mijn doel was bereikt! Ik kon echter niet lang van m'n rust genieten, want de volgende ochtend om 05:00 stond ik alweer ingepland voor de eerste 2 van de in totaal 4 CPL beurtjes met Mr. Arreola, die me moeten voorbereiden op m'n CPL-check. Hiervoor moest een VFR-planning gemaakt worden, waar altijd aardig wat tijd in gaat zitten.

Zaterdagochtend had ik dus die twee vluchten achter elkaar. Ze waren beide 1,5 uur, dus we hebben er een vlucht van 3 uur van gemaakt. Genavigeerd naar Gila Bend, in het Westen, om daar een aantal touch&go's te doen. Op de terugweg moest ik richting het Noorden diverten naar een of ander privé veldje, waarna we doorvlogen naar Goodyear. Hier hebben we ook een aantal circuitjes gedaan om vervolgens in de South-West practice area een aantal PFL's te oefenen. Bij dit laatste moest ik eventjes weer inkomen, maar uiteindelijk gingen deze ook prima en konden we terug naar Falcon.

Het CPL gedeelte van de opleiding hier lijkt heel veel op het einde van het VFR traject. Weer op zicht vliegen dus. Daarnaast is het ook afgelopen met het multi-crew concept wat we al een beetje hadden tijdens IFR: ik moet alles nu weer zelf doen, radio's, checklisten, etc.

Ik pikte het gelukkig sneller op dan ik zelf had verwacht en we hebben besloten om na mijn weekend op dinsdag de laatste 2 CPL beurtjes te doen, zodat ik woensdag mijn CPL-check kan hebben. Dit zou betekenen dat ik als het allemaal goed gaat donderdag op het vliegtuig naar Nederland zou kunnen zitten.. Heel leuk, maar toch ook wel heel raar..

Tijdens het schrijven van dit bericht gebeurde er buiten iets heel gaafs. Er kwam een zogenaamde Haboob langs. Dit is een grote muur van zand die over de stad heen komt denderen, wanneer de vallei omringd wordt door grote onweerswolken. Heel indrukwekkend! Hier wat foto's:

Ook zijn we vorig weekend met een groepje naar de Scottsdale Gun Club geweest. Hier hebben we geschoten met een Glock en een Tommy Gun. Dit was ook erg cool om te doen! Grappig wel om te zien dat je hier dus vanaf je 14e mag schieten bij zo'n gun club. Kleine jochies met geweren was dan ook geen zeldzaam gezicht. Ach, diep van binnen waren wij ook kleine jochies toen we eenmaal zo'n unit vasthadden!

Het einde komt in zicht!

Jahaa, niet zo heel lang meer nu! Terwijl we de laatste twee weken van onze tijd hier in Amerika in gaan, gebeurt er nog van alles en nogwat.
Laat ik de draad oppakken waar ik de vorige keer ben opgehouden..


Nadat mijn ouders weer naar huis waren gegaan zat ik vanwege 4th of July nog even stil. Uiteindelijk heeft dit me in totaal behoorlijk wat gekost, aangezien ik 7 dagen niet heb gevlogen. Dit schoot op z'n zachtst gezegd niet bepaald op, dus besloot ik om de laatste navigatiebeurtjes er zo snel mogelijk doorheen te rammen.


Voor D18 ging ik naar Flagstaff. Na iets meer dan een uur op 11000 voet gezeten te hebben heb ik daar de ILS approach gedaan, welke erg mooi was vanwege de prachtige natuur in Noord-Arizona. Ondertussen zat Mr. Arreola volop te genieten van stroopwafels die mijn ouders hadden meegebracht. Iedereen tevreden! Op de terugweg tijdens de daling nog een beetje kunnen 'cloudsurfen' tussen wat cumuluswolken door. Erg mooi!


De dag erna deed ik D19 en D20, om de navigatiemodule af te sluiten. We gingen naar het zuidwestelijke puntje van Arizona: Yuma. Na hiernaartoe genavigeerd te hebben (anderhalf uur rechtdoor vliegen..) deden we hier eerst een PAR-approach. Dit is erg leuk om te doen. Je doet dit niet met behulp van je instrumenten, in plaats daarvan praat de toren je naar de grond toe met commands als 'slightly left of the localizer, correcting', 'on glidepath', 'on localizer', '3 miles from touchdown', etc. Ze zijn hier verplicht om minimaal iedere 10 seconden iets tegen je te zeggen, anders moet de Missed Approach ingezet worden. Terwijl we zo naar de runway toe begeleid werden (ik had die kap voor m'n ogen, zodat ik buiten niks kon zien), kwam er naast ons een Harrier Jumpjet hangen die op final zat voor de parallele runway. Toen mocht ik wel even kijken van m'n instructeur, dit was wel een heel cool gezicht natuurlijk!
De approach werd beëindigd met een touch&go, waarna we de ILS approach voor dezelfde runway deden. Hier maakten we een full-stop van en het was tijd voor lunch!
Nadat de grilled chicken sandwich was weggewerkt konden we weer richting huis. We gingen via Blythe, ten Noorden van Yuma. Hier hebben we een VOR approach gedaan en vervolgens een touch&go met ongeveer 17 knopen crosswind. Dit was wel een leuke uitdaging!
Na de touch&go zijn we weer teruggekeerd naar Falcon voor een full-stop. Hiermee was de navigatiemodule ook afgerond en kon ik gaan beginnen aan de laatste module: examentraining.
Nu nog maar 4 vluchtjes training voordat ik mijn Instrument Rating (IR) check zou hebben.


Zaterdag was het tijd voor de eerste van die examentrainingen: D21. Je wordt wel weer aan het werk gezet vergeleken met de navigatievluchten, waar het meestal een paar uur radialen tracken was gevolgd door een approach.
Nu moest er weer van alles gebeuren. Intercepties, holdings, steep turns, stalls, DME-arcs (waar je als het ware een cirkel vliegt om een DME-station heen, die alleen afstandinformatie geeft), en natuurlijk approaches. Wel leuk om weer echt iets te doen en het ging ook hartstikke goed. Na dit vluchtje had ik weekend.


En het hele weekend heb ik alleen maar vooruit gekeken naar wanneer ik weer mocht vliegen. We gingen namelijk iets héél speciaals doen... Sinds 2010 is een onderdeel van de opleiding aan de KLM Flight Academy het zogenaamde Upset Recovery Training. Hier leren we met allerlei verschillende ongebruikelijke vliegstanden om te gaan. Dit doen we door middel van een driedaagse cursus op een Extra 300L. Een fully aerobatics vliegtuig, die onder andere bekend is uit de Red Bull Air Race. Deze kist is gecertificeerd tot 10G!

Voorin in de Extra!

De eerste van de 4 vluchten zou op dinsdag zijn. Woensdag vlucht 2 en 3 en dan donderdag de laatste.
Dinsdag waren we om 05:45 bij APS Training op het vliegveld van Gateway.
De dag begon met uitgebreide briefings over Principles of Flight. Op een duidelijke manier werden hier de ingewikkeldere processen qua aerodynamica die komen kijken bij ongewone vliegstanden zoals stalls en spins. Erg interessant en enorm leerzaam! De instructeurs die hier werken zijn allemaal heel ervaren vliegers. De een kwam van de F-18, met een groot aantal carrier landings, de ander had F-16 gevlogen, etc. Mijn instructeur, Randy "Random" Brooks had een hele kluif ervaring als aerobatics vlieger en in meer dan 40 kisten aerobatics gevlogen. Ze wisten allemaal dus heel goed waar ze mee bezig waren! Het belangrijkste van de hele week was de zogenaamde "all-attitude recovery" techniek:
PUSH - POWER - RUDDER - ROLL - CLIMB. Deze vijf woorden werden in onze koppen gestampt en zorgt voor iedere vliegstand voor een succesvolle recovery (behalve in een spin, maar daar kom ik nog op terug).

Om 08:00 mochten we dan eindelijk richting de kist voor de eerste vluchten. Marc en Mathieu vlogen tegelijk met mij, Finn was daarna aan de beurt.
Voordat we instapten kregen we eerst onze parachute om. Just in case.. Het instappen in de cockpit ging op dezelfde manier als hoe ik dat in de Formule Ford altijd deed. Dit voelde dus meteen al goed!
De 7-punts(!) gordel werd strak aangesnoerd, ook net als in een raceauto. Hierdoor kreeg ik een fijn gevoel dat er iets stond te gebeuren! De canopy kwam naar beneden en de motor werd gestart. Voor ik het wist hingen we in de lucht. Nou was ik onderhand wel gewend om te vliegen, maar met zo'n canopy die tot aan je schouders komt is het toch wel heel speciaal: wat een uitzicht!


Niet lang na take-off vroeg Random of ik klaar was voor de controls. Kom maar op! Het eerste wat opviel is hoe gevoelig de controls waren. Ik zat letterlijk met mijn tenen en vingertoppen te vliegen. Nog een verschil met de Archers en Arrows is dat je in de Extra geen yoke hebt, maar een stick tussen je benen. Dit vliegt een stuk intuïtiever dan zo'n lomp stuur!
De vlucht begon met wat bochtjes, steep turns, etc. om een beetje te wennen aan de kist. Hierna gingen we door met stalls. Het gas eraf en vervolgens hoogte houden tot de luchtstroom loslaat van de vleugels en de kist ophoudt met vliegen. In de Archer en Arrow deden we dit ook vaak en hier ging dat erg rustig. Eerst kwam er wat buffet, het schudden van de controls vanwege loslatende luchtstroming en een seconde of 2 later viel dan de neus rustig naar beneden, met zo nu en dan een beetje rolneigingen van het vliegtuig. In de Extra ging dit iets anders: nog voordat ik doorhad dat de buffet was begonnen hingen we al met de neus stijl naar beneden en meer dan 60 graden bank naar links in de lucht. "Push, Power, Rudder, Roll, Climb," en de kist vloog weer.
Verder deden we ook een loop, een aileron roll en een stukje inverted flight. Het was voor mij de eerste keer dat ik deze dingen deed in een vliegtuig en ik genoot met volle teugen! Na een uurtje wat voelde als 10 minuten moesten we alweer terug. De rest van de dag stond ik nog te stuiteren. Ik voelde me precies hetzelfde als na mijn eerste testdag in een Formule Ford, dolenthousiast! En we mochten nog 3 keer!

De rest van de week zal ik kort beschrijven. Iedere vlucht werd iets ingewikkelder, met onder andere unusual attitude recovery, wake turbulence simulaties waarbij je simuleert door de turbulentie van een andere kist heen te vliegen en aerobatics manouvres zoals de Hammerhead, Cuban-8, Split-s en een Lomcevak. Zoek het eens op op Youtube zou ik zeggen, want ze zijn enorm gaaf om te zien van buiten. Het leuke is dat ze van binnen nog vetter zijn!
De laatste vlucht bestond voor een deel uit recoveries op intstrumenten. Zit je in een Extra 300, krijg je weer zo'n kap voor je smoel, het moet niet gekker worden! Daarna mocht de kap gelukkig af en was het tijd voor de eindbazen-recoveries: de spin. Dit is een situatie waarin het vliegtuig recht naar beneden valt terwijl hij om zijn verticale as draait, voor sommigen wel bekend uit de film Top Gun.
Een enorm gevaarlijke situatie in welk vliegtuig dan ook, maar de spin-recovery techniek "Power, Ailerons, Rudder, Elevator, Rudder, Elevator" zorgde ervoor dat we binnen 5 seconden het vliegtuig weer onder controle hadden en het spinnen meer leuk was dan gevaarlijk. Daarna hadden we nog even tijd voor wat leuke aerobatics. Aan het einde van de derde dag kregen we een usb-stickje mee met videobeelden van alle vluchten. Ik heb hier een kleine compilatie van gemaakt die hieronder te bekijken is. Geniet ervan, dat deed ik namelijk ook!

Vandaag had ik vrij omdat mijn instructeur dacht dat ik nog steeds Upset Recovery had. Niet zo handig dus.. Ik ga proberen om komende week wat te dubbelen om deze verloren tijd in te halen, want zo schiet het niet op. Aan de andere kant, het grote plaatje schiet wel behoorlijk op. Volgende week heb ik dus mijn IR check, en daarna nog 4 beurtjes VFR op de Arrow om te oefenen voor de belangrijkste check die we hier hebben, waarna we onze Commercial Pilot License (CPL) en onze wings krijgen en weer terug naar Nederland mogen. Nog maar twee weken in Amerika dus! Aan de ene kant jammer en een beetje vreemd, aangezien we allemaal behoorlijk ingeburgerd zijn en gewend aan het leven hier. Daarnaast heb ik zo enorm genoten van de afgelopen 4 maanden en heb ik fantastische dingen gezien en gedaan. Aan de andere kant kan ik niet wachten om weer lekker thuis te zijn, familie en vrienden weer te zien, en uit deze soms ondraaglijke hitte weg te komen. En boven alles natuurlijk om weer eens een biertje te kunnen drinken. Ik blijf tenslotte een piloot! ;)

Nachtvliegen, San Diego, Las Vegas, ouders op bezoek

Er is weer een hele hoop gebeurd in de afgelopen weken! Vanwege de drukte heb ik gewoon niet de tijd gehad om een berichtje te schrijven. Nu wel, dus pak een kopje koffie: komt 'ie dan!

Ik zal het verhaal oppakken waar ik de vorige keer mee geëindigd ben: mijn nachtsolo. Ook meteen de allerlaatste solovlucht gedurende mijn opleiding!
Voorafgaande aan deze vlucht had ik eerst nog een dual met Mr. Arreola. Dit was mijn eerste nachtvlucht en wat vond ik dit gaaf zeg! Een ongelofelijk uitzicht, met ontelbare lichtjes op de grond..
We deden wat airwork, een ILS approach op Gateway en een paar circuitjes. Daarna een full-stop (ook op Gateway) en stapte Mr. Arreola uit. Eindelijk zat ik weer eens alleen in een kist, wat een topgevoel!
In het donker mijn weg kunnen vinden naar Runway 30L, om na een intersection take-off, 6 circuitjes met stop&go's te doen om het uurtje vol te maken. Hierna mijn instructeur weer opgepikt (hij wou niet lopen..) en teruggekeerd naar Falcon.

The office by night..

Dat was dus S12. Wat ik precies bij D13 en D14 heb gedaan is nogal weggezakt, maar het waren gewoon weer approaches en die module heb ik vervolgens succesvol afgesloten. Het was tijd voor module 3: navigatie! Deze zou ik, in ieder geval voor de eerste paar vluchten van de module, weer met mijn VFR-instructeur Mr. Effinger vliegen. Samen met klasgenoot Roy konden we nu back-to-back vliegen en dus lekker ver!

De eerste navigatievlucht was vorige week maandag. En we gingen naar... Las Vegas!
Roy vloog 's middags die kant op en ondertussen zat ik achterin te genieten van het uitzicht. We pakten nog net het zuidwestelijke randje van de Grand Canyon mee. Fantastisch om te zien vanaf 10,000 voet!
Ondertussen hoorde ik Effinger voorin al zeggen dat hij Vegas al kon zien liggen. Hierdoor ontstond nog een besefmomentje wat voor iets gaafs we eigenlijk aan het doen waren!
Eenmaal aangekomen op McCarran International(!) Airport, hét veld van Vegas, zette Roy ons neer op Runway 19R, parallel aan de strip. Op short final zagen we dus uit ons rechter raampje alle casino's voorbij komen, fantastisch!
Nadat we voorbij de privé-747s naar de FBO getaxied waren kregen we daar een crewcar mee om de stad even te verkennen. Nadat we eventjes over The Strip gereden waren zijn we gestopt bij het HardRock Café. Na een burgertje op het balkon met uitzicht over de strip, zijn we teruggegaan naar onze Arrow, die braaf op ons stond te wachten.

***

Terwijl de zon net onder was gegaan was het mijn beurt om de motor te starten en het nachtleven van Vegas achter (en onder) ons te laten. Weer een ongelofelijk uitzicht en dit voelde toch ineens wel heel erg als het echte werk! Nadat we boven de woestijn level-off hadden gedaan op 11,000 voet zei Effinger 'Watch this!' en zette vervolgens alle lichten van het vliegtuig uit. Wat resteerde was een prachtige sterrenhemel, waar we zelfs de Melkweg in konden zien. Hierna de lichten weer aan en ik heb met volle teugen genoten van de donkere terugvlucht. Het navigeren zelf stelt niet zoveel voor. 2,5 uur lang dezelfde radiaal tracken, met een approach en een landing erbij somt het wel een beetje op.
Om 10:00 's ochtends waren we al op school en om half 1 's nachts lag ik pas weer in bed. Een vermoeiend dagje!

The Strip!

Veel rust hadden we echter niet, want de volgende dag stond er een nog vettere trip op het programma: Phoenix - San Diego - Las Vegas - Phoenix.
Met een kleine 7 uur slaap achter de kiezen stonden we 's ochtends weer op Falcon. We kregen de 92DA voor onze 'roadtrip'. Roy zou het meeste vliegen vandaag. Hij vloog de eerste en de laatste leg, terwijl ik alleen van San Diego naar Las Vegas zou doen. Nu ik het zo typ klinkt het gewoon nog steeds heel erg vet!
Tijdens het taxiën naar de baan op Falcon kwamen we erachter dat de uitgang van de koptelefoon het niet deed achterin de Arrow. Oftewel, dit zou een hele lange, stille vlucht voor mij gaan worden.. Gelukkig had Jack zijn iPod in zijn flightbag zitten! Na wat gefriemel in het bagageruim had ik dan toch lekker wat beats van Goldfish opstaan. Ook had ik een pak Chocolate Chip Cookies in mijn tas meegesmokkeld, dus mijn vlucht kon niet meer stuk!

De 92DA in San Diego

Na een prachtige approach recht op de Pacific Ocean af, zette Roy de kist neer op Palomar airport, in het noordelijke puntje van San Diego. Hier kregen we een crewcar en hebben we bij een lokaal tentje wat fishtaco's gehaald, om deze vervolgens op het strand op te peuzelen. We kregen een aantal vreemde blikken, aangezien we vol in vlieguniform in het zand zaten, maar daar konden we wel mee leven. Want ik zal het nog eens herhalen: we zaten op het strand van San Diego, waar we net naartoe gevlogen waren!

The Pacific Ocean

Hup, taco's op, het laatste paar starende ogen op het strand achtergelaten, en op naar onze kist. Ik mocht weer vliegen. Na de take-off in San Diego moesten we even Runway heading blijven vliegen. Hierdoor kwamen we boven de oceaan te hangen. Wat een onwerkelijke beleving! Hierna kregen we al snel vectors naar onze route en kon het lange rechtuit vliegen beginnen. Nadat we San Diego en haar bergen achter ons lieten kwamen we al gauw weer boven de woestijn terecht. Vervolgens een tijdje rechtuit gevlogen met Effinger die naast me een film op z'n iPhone zat te kijken en Roy die achterin zijn ledematen verspreid had door het hele vliegtuig, terwijl hij even de binnenkant van zijn ogen aan het bestuderen was..
Al gauw zagen we Vegas weer liggen, ditmaal vanaf de andere kant. We kregen vectors voor een soort downwind op 4000' boven de grond. We zouden wederom op Runway 19R landen. Terwijl ik base draaide kregen we onze landingsklaring en konden we de daling in gaan zetten. Dit moest dan ook vol, dus de Gear werd eruit gegooid en we doken met onze maximumsnelheid naar beneden, om nog op tijd beneden te kunnen zijn. 'A Top Gun landing,' zoals Effinger het noemde. Op final gooiden we snel alle flaps naar beneden om snelheid te verliezen en uiteindelijk stonden we netjes op de blokken én netjes op de centerline in Vegas. Wat gaaf!

Dit keer hadden we iets meer tijd over dan de dag ervoor. We begonnen met de gehele Strip een keertje af te rijden, tot aan de 'Stratosphere', een grote toren met een achtbaan bovenop... Daarna zijn we omgekeerd en hebben we de auto bij 'The Venetian' neergezet. Dit hotel is van binnen een replica van Venetië. Dus compleet met grachten, bruggetjes en, jawel, gondels! Erg grappig. Nog iets leuks: in geen van de hotels en casino's hangen klokken en ook zijn er geen ramen, zodat de mensen binnen geen idee hebben van het huidige tijdstip. Zo kan men gemakkelijk tot 5 uur 's ochtends doorgaan met gokken, zonder het zelf door te hebben.

Hierna zijn we een stuk over de Strip gelopen, richting 'The Bellagio'. Hier even een van de beroemde fontein-shows bekeken, met begeleidende muziek van Michael Jackson. Best geinig.

Via wat andere Casino's zijn we teruggelopen naar de Subway. Ondertussen gebeurde er op de Strip van alles, Buzz Lightyear en Woody die voorbij kwamen gelopen, een man in een Transformer kostuum, Vulkanen die afgingen op Casino's, je kunt het zo gek niet bedenken..
Terug op het vliegveld kwamen we erachter dat de fuelers de kist vol hadden gegooid met peut, terwijl dit niet de bedoeling was. Nu waren we namelijk over onze Maximum Take-off Weight heen. Vervolgens moest er dus fuel gedraind worden uit het vliegtuig. Dit kostte ons weer een halfuur. Wij hebben ondertussen met een drankje in de ligstoelen van de Pilot-Lounge Comedy Central zitten kijken. Stiekem ook niet verkeerd.
Tijdens de terugvlucht wisselden Effinger en ik onze iPods uit, zodat hij mijn muziek kon luisteren en ik naar de film 'Stepbrothers' kon kijken. Wat heb ik gelachen zeg, echt een aanrader!
We waren weer rond half 1 's nachts thuis. Dit betekende dat ik over van 's ochtends op school komen, tot 's avonds weer weggaan 14 uur had gedaan! Wederom kreeg ik geen rust, want de volgende dag stond er weer een trip op het programma.

Op woensdag ging ik met een andere klasgenoot op stap, Joeri! De planning was gemaakt naar Palm Springs, Californië. Ongeveer driekwart richting Los Angeles.
Ik deed take-off vanaf Falcon en de vlucht naar Palm Springs. Daar de VOR-approach gedaan en op het veld met 30 knopen headwind geland. Alles verliep soepel en het was een prima vluchtje! Het uitzicht was ook weer fantastisch. Met z'n drieën de auto gepakt en wat gelunched in een lokaal seafood tentje. Dit afgesloten met een stuk cheesecake en we waren klaar voor de terugvlucht! Ik was er ondertussen ook achter waarom het daar Palm Springs heette. Nog nooit zoveel palmbomen gezien! En in Phoenix staan er al heel wat. Althans, dat dacht ik..

Palm Springs!

Ze krijgen al een aardige stickercollectie daar!

Nog een bezoeker op Palm Springs, een P51 Mustang!

De terugvlucht begon prachtig, met zonsondergang bij Palm Springs en een knaloranje hemel. Daarna de hele terugweg slap geouwehoerd met Effinger. Hij is ook pas 24, dus had net zo goed bij ons in de klas kunnen zitten!
Toen we aankwamen boven Phoenix zagen we in de verte bliksemflitsen. Dit beloofde niet veel goeds.. Via de radio hebben we vervolgens om weerupdates gevraagd en er bleken inderdaad een aantal stormen rondom Phoenix te hangen. Ons aankomstpad leek er echter precies tussendoor te passen en na een serieuze overweging om uit te wijken hebben we dit uiteindelijk toch niet hoeven doen. Met een sterke crosswind zette Joeri 'm netjes neer op Runway 4R en konden we naar bed. Ik was gesloopt.

De volgende dag was ik vrij. Mijn ouders hadden besloten om tóch langs te komen en ze kwamen om 09:00 aan vanuit Los Angeles. Ik kon ze dus ophalen! Het was erg leuk om ze na 4 maanden weer te zien en nadat ze ingecheckt waren in hun hotel en ik de Springs had laten zien, besloten we om de Apache Trail te rijden. Dit is een oud indianenpad dat voor een deel geasfalteerd is en deels zandweg en gaat langs een aantal meren naar het zuidoosten. Na niet al te lang kwamen we een Ghost Town tegen. Een oud mijnstadje, wat ondertussen een nogal toeristische spookstad is geworden. Wel erg leuk!
De rest van de trail was erg mooi, maar wel nogal lang.. Desondanks zeker de moeite waard!

De Jail in de Ghost Town

Apache Trail

De volgende dag heb ik mijn ouders even school laten zien, en zijn we even op de ramp bij een Arrow wezen kijken. Daarna zijn mijn ouders zelf even op pad gegaan en ben ik bij het zwembad een beetje bijgekomen van mijn navigatievluchten, waar ik nog geen tijd voor had gehad. 's Avonds zijn we met een grote groep uit eten geweest bij een Steakhouse in de buurt, dit was natuurlijk hartstikke gezellig! Het kon haast niet anders dan eindigen in een pindagevecht, waarna we maar snel weg zijn gegaan..

Op zaterdag hebben we met een groepje van 8, inclusief mijn ouders een boot gehuurd en een middagje gevaren op Lake Pleasant. Dit was fantastisch, en we hebben erg gelachen en volop genoten van het zonnetje en het warme water!

Vandaag was alweer de laatste dag dat mijn ouders hier waren en 's ochtends zaten we om 8 uur al in de auto. We gingen namelijk naar de Grand Canyon! Hier was ik zelf ook nog niet geweest, dus we waren allemaal erg benieuwd. Na een mooie autorit naar het noorden, waar we via bezoekjes aan Sedona, Flagstaff, een stukje Route 66 en een oud vliegtuigmuseum, aankwamen bij de Grand Canyon. Wauw. Wat een enorm gat in de grond! We hebben hier even met open mond rondgelopen en veel foto's gemaakt, voordat het weer tijd was om de reis richting Phoenix weer te beginnen.

Paps bij de Grand Canyon!

Morgenochtend vliegen ze weer terug naar Nederland. Over 3 weken is het mijn beurt!

Voor die tijd verschijnt er hier nog wel een berichtje of twee. We zijn er namelijk nog niet, er moet nog veel en hard gewerkt worden voor die Wings! Vanwege 4th of July ben ik t/m woensdag vrij, ik zit dus behoorlijk lang stil qua vliegen. Achja, niks aan te doen. Dat hoort er ook weer bij. Dan maar even opladen voor de eindsprint! Stay tuned..