Nachtvliegen, San Diego, Las Vegas, ouders op bezoek

Er is weer een hele hoop gebeurd in de afgelopen weken! Vanwege de drukte heb ik gewoon niet de tijd gehad om een berichtje te schrijven. Nu wel, dus pak een kopje koffie: komt 'ie dan!

Ik zal het verhaal oppakken waar ik de vorige keer mee geëindigd ben: mijn nachtsolo. Ook meteen de allerlaatste solovlucht gedurende mijn opleiding!
Voorafgaande aan deze vlucht had ik eerst nog een dual met Mr. Arreola. Dit was mijn eerste nachtvlucht en wat vond ik dit gaaf zeg! Een ongelofelijk uitzicht, met ontelbare lichtjes op de grond..
We deden wat airwork, een ILS approach op Gateway en een paar circuitjes. Daarna een full-stop (ook op Gateway) en stapte Mr. Arreola uit. Eindelijk zat ik weer eens alleen in een kist, wat een topgevoel!
In het donker mijn weg kunnen vinden naar Runway 30L, om na een intersection take-off, 6 circuitjes met stop&go's te doen om het uurtje vol te maken. Hierna mijn instructeur weer opgepikt (hij wou niet lopen..) en teruggekeerd naar Falcon.

The office by night..

Dat was dus S12. Wat ik precies bij D13 en D14 heb gedaan is nogal weggezakt, maar het waren gewoon weer approaches en die module heb ik vervolgens succesvol afgesloten. Het was tijd voor module 3: navigatie! Deze zou ik, in ieder geval voor de eerste paar vluchten van de module, weer met mijn VFR-instructeur Mr. Effinger vliegen. Samen met klasgenoot Roy konden we nu back-to-back vliegen en dus lekker ver!

De eerste navigatievlucht was vorige week maandag. En we gingen naar... Las Vegas!
Roy vloog 's middags die kant op en ondertussen zat ik achterin te genieten van het uitzicht. We pakten nog net het zuidwestelijke randje van de Grand Canyon mee. Fantastisch om te zien vanaf 10,000 voet!
Ondertussen hoorde ik Effinger voorin al zeggen dat hij Vegas al kon zien liggen. Hierdoor ontstond nog een besefmomentje wat voor iets gaafs we eigenlijk aan het doen waren!
Eenmaal aangekomen op McCarran International(!) Airport, hét veld van Vegas, zette Roy ons neer op Runway 19R, parallel aan de strip. Op short final zagen we dus uit ons rechter raampje alle casino's voorbij komen, fantastisch!
Nadat we voorbij de privé-747s naar de FBO getaxied waren kregen we daar een crewcar mee om de stad even te verkennen. Nadat we eventjes over The Strip gereden waren zijn we gestopt bij het HardRock Café. Na een burgertje op het balkon met uitzicht over de strip, zijn we teruggegaan naar onze Arrow, die braaf op ons stond te wachten.

***

Terwijl de zon net onder was gegaan was het mijn beurt om de motor te starten en het nachtleven van Vegas achter (en onder) ons te laten. Weer een ongelofelijk uitzicht en dit voelde toch ineens wel heel erg als het echte werk! Nadat we boven de woestijn level-off hadden gedaan op 11,000 voet zei Effinger 'Watch this!' en zette vervolgens alle lichten van het vliegtuig uit. Wat resteerde was een prachtige sterrenhemel, waar we zelfs de Melkweg in konden zien. Hierna de lichten weer aan en ik heb met volle teugen genoten van de donkere terugvlucht. Het navigeren zelf stelt niet zoveel voor. 2,5 uur lang dezelfde radiaal tracken, met een approach en een landing erbij somt het wel een beetje op.
Om 10:00 's ochtends waren we al op school en om half 1 's nachts lag ik pas weer in bed. Een vermoeiend dagje!

The Strip!

Veel rust hadden we echter niet, want de volgende dag stond er een nog vettere trip op het programma: Phoenix - San Diego - Las Vegas - Phoenix.
Met een kleine 7 uur slaap achter de kiezen stonden we 's ochtends weer op Falcon. We kregen de 92DA voor onze 'roadtrip'. Roy zou het meeste vliegen vandaag. Hij vloog de eerste en de laatste leg, terwijl ik alleen van San Diego naar Las Vegas zou doen. Nu ik het zo typ klinkt het gewoon nog steeds heel erg vet!
Tijdens het taxiën naar de baan op Falcon kwamen we erachter dat de uitgang van de koptelefoon het niet deed achterin de Arrow. Oftewel, dit zou een hele lange, stille vlucht voor mij gaan worden.. Gelukkig had Jack zijn iPod in zijn flightbag zitten! Na wat gefriemel in het bagageruim had ik dan toch lekker wat beats van Goldfish opstaan. Ook had ik een pak Chocolate Chip Cookies in mijn tas meegesmokkeld, dus mijn vlucht kon niet meer stuk!

De 92DA in San Diego

Na een prachtige approach recht op de Pacific Ocean af, zette Roy de kist neer op Palomar airport, in het noordelijke puntje van San Diego. Hier kregen we een crewcar en hebben we bij een lokaal tentje wat fishtaco's gehaald, om deze vervolgens op het strand op te peuzelen. We kregen een aantal vreemde blikken, aangezien we vol in vlieguniform in het zand zaten, maar daar konden we wel mee leven. Want ik zal het nog eens herhalen: we zaten op het strand van San Diego, waar we net naartoe gevlogen waren!

The Pacific Ocean

Hup, taco's op, het laatste paar starende ogen op het strand achtergelaten, en op naar onze kist. Ik mocht weer vliegen. Na de take-off in San Diego moesten we even Runway heading blijven vliegen. Hierdoor kwamen we boven de oceaan te hangen. Wat een onwerkelijke beleving! Hierna kregen we al snel vectors naar onze route en kon het lange rechtuit vliegen beginnen. Nadat we San Diego en haar bergen achter ons lieten kwamen we al gauw weer boven de woestijn terecht. Vervolgens een tijdje rechtuit gevlogen met Effinger die naast me een film op z'n iPhone zat te kijken en Roy die achterin zijn ledematen verspreid had door het hele vliegtuig, terwijl hij even de binnenkant van zijn ogen aan het bestuderen was..
Al gauw zagen we Vegas weer liggen, ditmaal vanaf de andere kant. We kregen vectors voor een soort downwind op 4000' boven de grond. We zouden wederom op Runway 19R landen. Terwijl ik base draaide kregen we onze landingsklaring en konden we de daling in gaan zetten. Dit moest dan ook vol, dus de Gear werd eruit gegooid en we doken met onze maximumsnelheid naar beneden, om nog op tijd beneden te kunnen zijn. 'A Top Gun landing,' zoals Effinger het noemde. Op final gooiden we snel alle flaps naar beneden om snelheid te verliezen en uiteindelijk stonden we netjes op de blokken én netjes op de centerline in Vegas. Wat gaaf!

Dit keer hadden we iets meer tijd over dan de dag ervoor. We begonnen met de gehele Strip een keertje af te rijden, tot aan de 'Stratosphere', een grote toren met een achtbaan bovenop... Daarna zijn we omgekeerd en hebben we de auto bij 'The Venetian' neergezet. Dit hotel is van binnen een replica van Venetië. Dus compleet met grachten, bruggetjes en, jawel, gondels! Erg grappig. Nog iets leuks: in geen van de hotels en casino's hangen klokken en ook zijn er geen ramen, zodat de mensen binnen geen idee hebben van het huidige tijdstip. Zo kan men gemakkelijk tot 5 uur 's ochtends doorgaan met gokken, zonder het zelf door te hebben.

Hierna zijn we een stuk over de Strip gelopen, richting 'The Bellagio'. Hier even een van de beroemde fontein-shows bekeken, met begeleidende muziek van Michael Jackson. Best geinig.

Via wat andere Casino's zijn we teruggelopen naar de Subway. Ondertussen gebeurde er op de Strip van alles, Buzz Lightyear en Woody die voorbij kwamen gelopen, een man in een Transformer kostuum, Vulkanen die afgingen op Casino's, je kunt het zo gek niet bedenken..
Terug op het vliegveld kwamen we erachter dat de fuelers de kist vol hadden gegooid met peut, terwijl dit niet de bedoeling was. Nu waren we namelijk over onze Maximum Take-off Weight heen. Vervolgens moest er dus fuel gedraind worden uit het vliegtuig. Dit kostte ons weer een halfuur. Wij hebben ondertussen met een drankje in de ligstoelen van de Pilot-Lounge Comedy Central zitten kijken. Stiekem ook niet verkeerd.
Tijdens de terugvlucht wisselden Effinger en ik onze iPods uit, zodat hij mijn muziek kon luisteren en ik naar de film 'Stepbrothers' kon kijken. Wat heb ik gelachen zeg, echt een aanrader!
We waren weer rond half 1 's nachts thuis. Dit betekende dat ik over van 's ochtends op school komen, tot 's avonds weer weggaan 14 uur had gedaan! Wederom kreeg ik geen rust, want de volgende dag stond er weer een trip op het programma.

Op woensdag ging ik met een andere klasgenoot op stap, Joeri! De planning was gemaakt naar Palm Springs, Californië. Ongeveer driekwart richting Los Angeles.
Ik deed take-off vanaf Falcon en de vlucht naar Palm Springs. Daar de VOR-approach gedaan en op het veld met 30 knopen headwind geland. Alles verliep soepel en het was een prima vluchtje! Het uitzicht was ook weer fantastisch. Met z'n drieën de auto gepakt en wat gelunched in een lokaal seafood tentje. Dit afgesloten met een stuk cheesecake en we waren klaar voor de terugvlucht! Ik was er ondertussen ook achter waarom het daar Palm Springs heette. Nog nooit zoveel palmbomen gezien! En in Phoenix staan er al heel wat. Althans, dat dacht ik..

Palm Springs!

Ze krijgen al een aardige stickercollectie daar!

Nog een bezoeker op Palm Springs, een P51 Mustang!

De terugvlucht begon prachtig, met zonsondergang bij Palm Springs en een knaloranje hemel. Daarna de hele terugweg slap geouwehoerd met Effinger. Hij is ook pas 24, dus had net zo goed bij ons in de klas kunnen zitten!
Toen we aankwamen boven Phoenix zagen we in de verte bliksemflitsen. Dit beloofde niet veel goeds.. Via de radio hebben we vervolgens om weerupdates gevraagd en er bleken inderdaad een aantal stormen rondom Phoenix te hangen. Ons aankomstpad leek er echter precies tussendoor te passen en na een serieuze overweging om uit te wijken hebben we dit uiteindelijk toch niet hoeven doen. Met een sterke crosswind zette Joeri 'm netjes neer op Runway 4R en konden we naar bed. Ik was gesloopt.

De volgende dag was ik vrij. Mijn ouders hadden besloten om tóch langs te komen en ze kwamen om 09:00 aan vanuit Los Angeles. Ik kon ze dus ophalen! Het was erg leuk om ze na 4 maanden weer te zien en nadat ze ingecheckt waren in hun hotel en ik de Springs had laten zien, besloten we om de Apache Trail te rijden. Dit is een oud indianenpad dat voor een deel geasfalteerd is en deels zandweg en gaat langs een aantal meren naar het zuidoosten. Na niet al te lang kwamen we een Ghost Town tegen. Een oud mijnstadje, wat ondertussen een nogal toeristische spookstad is geworden. Wel erg leuk!
De rest van de trail was erg mooi, maar wel nogal lang.. Desondanks zeker de moeite waard!

De Jail in de Ghost Town

Apache Trail

De volgende dag heb ik mijn ouders even school laten zien, en zijn we even op de ramp bij een Arrow wezen kijken. Daarna zijn mijn ouders zelf even op pad gegaan en ben ik bij het zwembad een beetje bijgekomen van mijn navigatievluchten, waar ik nog geen tijd voor had gehad. 's Avonds zijn we met een grote groep uit eten geweest bij een Steakhouse in de buurt, dit was natuurlijk hartstikke gezellig! Het kon haast niet anders dan eindigen in een pindagevecht, waarna we maar snel weg zijn gegaan..

Op zaterdag hebben we met een groepje van 8, inclusief mijn ouders een boot gehuurd en een middagje gevaren op Lake Pleasant. Dit was fantastisch, en we hebben erg gelachen en volop genoten van het zonnetje en het warme water!

Vandaag was alweer de laatste dag dat mijn ouders hier waren en 's ochtends zaten we om 8 uur al in de auto. We gingen namelijk naar de Grand Canyon! Hier was ik zelf ook nog niet geweest, dus we waren allemaal erg benieuwd. Na een mooie autorit naar het noorden, waar we via bezoekjes aan Sedona, Flagstaff, een stukje Route 66 en een oud vliegtuigmuseum, aankwamen bij de Grand Canyon. Wauw. Wat een enorm gat in de grond! We hebben hier even met open mond rondgelopen en veel foto's gemaakt, voordat het weer tijd was om de reis richting Phoenix weer te beginnen.

Paps bij de Grand Canyon!

Morgenochtend vliegen ze weer terug naar Nederland. Over 3 weken is het mijn beurt!

Voor die tijd verschijnt er hier nog wel een berichtje of twee. We zijn er namelijk nog niet, er moet nog veel en hard gewerkt worden voor die Wings! Vanwege 4th of July ben ik t/m woensdag vrij, ik zit dus behoorlijk lang stil qua vliegen. Achja, niks aan te doen. Dat hoort er ook weer bij. Dan maar even opladen voor de eindsprint! Stay tuned..