Terug in Nederland als Commercial Pilot!

Het is dan eindelijk zover! Terwijl ik thuis met een kopje koffie aan de eettafel zit te werken aan dit blog, voelt het net alsof de afgelopen 4,5 maand een droom is geweest..
Toch is het allemaal écht gebeurd, heb ik nu écht mijn Wings en kan ik mezelf écht een Commercial Pilot noemen. De laatste week in Amerika was, om in het thema van de hele periode te blijven, nog eventjes hard werken.

Het CPL traject bestond uit 4 beurtjes training, welke werden afgesloten met de check der checks: de CPL-checkride. Zoals al gezegd gingen de eerste twee vluchten, die we hadden gecombineerd in 1 grote vlucht van 3 uur, erg goed.
We besloten daarom ook om de laatste 2 vluchten ook te combineren. Deze gingen ook prima en er stond nu nog maar 1 laatste vlucht tussen mij en mijn Wings..

Ik stond voor woensdagochtend 08:00 ingepland voor de CPL-checkride met Mr. Hammer. Het scheelde dat ik ook mijn IR-check met hem had gevlogen, dus ik wist een beetje wat me te wachten stond.
De briefing/oral was meer een gewoon gesprek dan een oral exam. Gewoon gezellig, met een aantal heel praktische en nuttige vragen tussendoor. Hierna kon ik voor de laatste maal de sleutels van m'n kist, de N4131C, ophalen bij Dispatch. Voor de laatste maal de trap af en de ramp op en voor de laatste maal de tie-downs van het vliegtuig afhalen.
Ik pikte ATIS op en toen was het wachten op Mr. Hammer. Het was in ieder geval alweer goed warm zo vroeg op de morgen!

Na take-off vertrokken we naar het zuiden, om aan het navigatie-deel van de vlucht te beginnen. Ik had gepland naar Sells, waar ik ook op mijn VFR-check heen had gepland. Na een dik halfuur navigatie, waar we telkens netjes op mijn puntjes uitkwamen, trok Mr. Hammer ineens mijn throttle dicht. Engine failure! Dus een PFL midden in mijn navigatie! Dit zag ik niet aankomen en er moest dus snel gehandeld worden. We zaten maar op 2000' AGL, dus ik had nog 1000' tot mijn 1000-voet punt, waarop je naast het begin van je veld moet zitten en nog één 180˚ bocht moet maken om precies op je veld uit te komen. Tot dat punt moest snel nog van alles gebeuren, van de set-up van het vliegtuig tot een simulated Mayday-call. Uiteindelijk kwam ik een tikkeltje laag uit op mijn 1000-voet punt, maar een kortere bocht en geen selectie van flaps zorgde ervoor dat ik het grasveldje gewoon gehaald zou hebben. Het gas mocht er weer op en we klommen uit richting het Noorden.
"Nou, onze motor doet het weer, maar we weten niet hoelang hij het nog blijft doen. We kunnen dus maar beter uitwijken naar een ander veld. Waar wil je heen?", aldus Mr. Hammer.
Ik moest dus zelf bepalen waar naartoe we gingen diverten. Het meest dichtbij was Casa Grande. Een ongecontroleerd veld, maar ze hadden wel maintenance. Dit werd dus mijn keuze. De diversion ging goed en we kwamen precies goed uit boven het veld. Het was druk, maar ik wist me in het traffic pattern te frommelen, waarna het tijd was voor de touch&go's.
We begonnen met een normale, waarna Mr. Hammer na take-off weer het gas dichttrok, voor een simulated Engine Failure After Take-Off. Neus naar beneden gedrukt en flaps getrokken. Er was geen geschikte plek om te landen, dus koos ik maar een stukje woestijn waarin we het minste cactussen zouden raken. Dit was goed en de throttle ging weer open. De volgende touch&go werd een flapless. ongeveer 3 meter boven de grond hoorde ik naast me ineens "runway obstructed!". Het gas ging er weer op, de neus omhoog en ik zei "Go-around". Maar nog voordat ik de woorden had uitgesproken raakte het vliegtuig alsnog met de wielen de Runway. "Oh, ik was denk ik toch een tikkeltje laat met het zeggen van runway obstructed, haha!".
De derde touch&go werd een glide-in, waar op base de motor weer dicht ging en we de Runway al glijdend moesten halen. Deze ging goed en ik kwam perfect uit op de 'blokken', het mikpunt van landingsbanen.

Hierna deden we een departure naar het Noorden en moest er nog wat airwork gedaan worden. De stalls werden gevolgd door wat steep-turns en slow-flight. Dit ging allemaal erg goed en we konden weer terug naar 'huis', richting Falcon. Op de een of andere manier zijn dit toch altijd de fijnste woorden om te horen op een check.
We moesten een high-speed approach doen van de toren en ik kreeg een straight-in approach voor een full-stop landing op Runway 4R. Ze hadden nieuwe strobe-lights geïnstalleerd links en rechts van de Runway, wat zorgde voor een cool gezicht tijdens de nadering! Het leek wel speciaal voor mijn laatste landing te zijn!
Toen we bijna boven de runway threshold waren zei Mr. Hammer ineens dat ik naar rechtsbeneden moest kijken. Daar stond een Beechcraft Baron te wachten voor de runway tot wij geland waren, om daarna zelf take-off te kunnen. Dit wordt het volgende vliegtuig waarop ik ga vliegen wanneer ik weer in Eelde ben. "Wat een gave kist he?"...
Na de landing die perfect ging, waren we aan het terug taxiën toen de Baron links van ons loskwam en over ons heen draaide om in de verte te verdwijnen. Omdat dit mijn laatste landing in de Arrow was en de Baron dus mijn volgende stap wordt, was dit toch wel heel symbolisch. Erg cool!
Toen ik de kist stil had gezet op de ramp zei Mr. Hammer: "Je beseft je toch wel dat dit je laatste landing ooit op Falcon was? Ik ga alvast naar boven, zodat jij nog even in je eentje afscheid kan nemen van de Arrow".
Ik had de check gehaald!!! Met een enorme glimlach pakte ik m'n spullen en duwde ik de kist op z'n plek. De eerste felicitaties van klasgenoten die toevallig ook op de ramp waren kwamen al binnen en langzaam maar zeker drong het tot me door. Toen ik de sleutels inleverde vroeg Mike van Dispatch of ik het gehaald had. Nadat ik dat had bevestigd riep hij de aandacht van iedereen: "Attention ladies and gentlemen... Our newest Commercial Pilot!" Het was druk op dispatch dus het applaus was overweldigend, wat gaaf!
De debriefing was vervolgens weer heel ontspannen en ik werd zelfs bedankt voor de prettige vlucht. Hierna bedankte ik Mr. Hammer ook maar voor de gezellige en ontspannen vlucht, waarna hij liet blijken dat dat kwam omdat hij het vliegen gewoon zo leuk vindt. Helemaal goed!

Wat volgde was het begin van een heleboel papierwerk, gevolgd door een heerlijke douche thuis. Om 16:00 was het dan eindelijk tijd voor het moment waar ik die 4,5 maand zo keihard voor gewerkt had: Mijn Wings-ceremonie. Veel jongens en meiden waren op komen dagen, nog bedankt daarvoor!
We liepen met z'n allen de ramp op richting de 4131C, waar ik mijn laatste vlucht op had gemaakt. Al die keren had ik daar al gestaan, maar dan aan de andere kant. Nu was het eindelijk mijn beurt...
Mr. V/d Heuvel, Head of Training van de KLM Flight Academy zou zoals gewoonlijk de set Wings uitreiken. Hij begon met een felicitatie, maar zei vervolgens dat hij mijn Wings niet bij zich had. Nog voordat ik doorhad of hij nou gewoon een flauwe grap maakte, zag ik in de verte uit de maintenance hangar ineens mijn vader in volledig KLM-uniform aan komen lopen! Ik schrok me kapot, wat een gave verassing! Hij had samen met V/d Heuvel en klasgenoot Finn stiekem geregeld dat hij naar Arizona kwam om mijn Wings uit te reiken.. Ik wist niet wat me overkwam!
Na een korte toespraak van m'n ouwe heer was het moment dan eindelijk daar en kreeg ik m'n eigen Wings opgespeld. Met toch wel een beetje vochtige ogen was het toen tijd voor een kleine speech van mijn kant en de alom bekende groepsfoto!
Wat voelt dat heerlijk, dat stuk goud op je borst en de druk van je schouders. Voor iedere KLS-er die dit leest en wie het nog gaat overkomen: Geniet ervan!

De volgende dag stond vooral in het teken van opruimen, inpakken en vliegtickets regelen. Klasgenoot Mathieu had de dag na mij zijn Wings gehaald en we gingen vrijdagochtend samen naar huis. Mijn vader met KLM, Mathieu en ik met Delta (zo was dat geregeld via school).
Na een lange lange reis stonden we dan eindelijk weer op Nederlandse bodem. Het eerste wat we zagen in de aankomsthal was een lichtgevend bord waar 'Heineken' op stond. Hier waren we dan ook al gauw beland om 06:30 's ochtends(!) om eerst maar eens een lekker biertje te doen! En wat smaakte dat goed zeg..

Nu heb ik nog een weekje vrij en volgende week maandag begin ik weer in het altijd gezellige Eelde voor de grondschool van de Beechcraft Baron, het 600PK sterke monster welke wij de komende 3 maanden gaan leren temmen.. YES!!