Laat ik de draad oppakken waar ik de vorige keer ben opgehouden..
Nadat mijn ouders weer naar huis waren gegaan zat ik vanwege 4th of July nog even stil. Uiteindelijk heeft dit me in totaal behoorlijk wat gekost, aangezien ik 7 dagen niet heb gevlogen. Dit schoot op z'n zachtst gezegd niet bepaald op, dus besloot ik om de laatste navigatiebeurtjes er zo snel mogelijk doorheen te rammen.
Voor D18 ging ik naar Flagstaff. Na iets meer dan een uur op 11000 voet gezeten te hebben heb ik daar de ILS approach gedaan, welke erg mooi was vanwege de prachtige natuur in Noord-Arizona. Ondertussen zat Mr. Arreola volop te genieten van stroopwafels die mijn ouders hadden meegebracht. Iedereen tevreden! Op de terugweg tijdens de daling nog een beetje kunnen 'cloudsurfen' tussen wat cumuluswolken door. Erg mooi!
De dag erna deed ik D19 en D20, om de navigatiemodule af te sluiten. We gingen naar het zuidwestelijke puntje van Arizona: Yuma. Na hiernaartoe genavigeerd te hebben (anderhalf uur rechtdoor vliegen..) deden we hier eerst een PAR-approach. Dit is erg leuk om te doen. Je doet dit niet met behulp van je instrumenten, in plaats daarvan praat de toren je naar de grond toe met commands als 'slightly left of the localizer, correcting', 'on glidepath', 'on localizer', '3 miles from touchdown', etc. Ze zijn hier verplicht om minimaal iedere 10 seconden iets tegen je te zeggen, anders moet de Missed Approach ingezet worden. Terwijl we zo naar de runway toe begeleid werden (ik had die kap voor m'n ogen, zodat ik buiten niks kon zien), kwam er naast ons een Harrier Jumpjet hangen die op final zat voor de parallele runway. Toen mocht ik wel even kijken van m'n instructeur, dit was wel een heel cool gezicht natuurlijk!
De approach werd beëindigd met een touch&go, waarna we de ILS approach voor dezelfde runway deden. Hier maakten we een full-stop van en het was tijd voor lunch!
Nadat de grilled chicken sandwich was weggewerkt konden we weer richting huis. We gingen via Blythe, ten Noorden van Yuma. Hier hebben we een VOR approach gedaan en vervolgens een touch&go met ongeveer 17 knopen crosswind. Dit was wel een leuke uitdaging!
Na de touch&go zijn we weer teruggekeerd naar Falcon voor een full-stop. Hiermee was de navigatiemodule ook afgerond en kon ik gaan beginnen aan de laatste module: examentraining.
Nu nog maar 4 vluchtjes training voordat ik mijn Instrument Rating (IR) check zou hebben.
Zaterdag was het tijd voor de eerste van die examentrainingen: D21. Je wordt wel weer aan het werk gezet vergeleken met de navigatievluchten, waar het meestal een paar uur radialen tracken was gevolgd door een approach.
Nu moest er weer van alles gebeuren. Intercepties, holdings, steep turns, stalls, DME-arcs (waar je als het ware een cirkel vliegt om een DME-station heen, die alleen afstandinformatie geeft), en natuurlijk approaches. Wel leuk om weer echt iets te doen en het ging ook hartstikke goed. Na dit vluchtje had ik weekend.
En het hele weekend heb ik alleen maar vooruit gekeken naar wanneer ik weer mocht vliegen. We gingen namelijk iets héél speciaals doen... Sinds 2010 is een onderdeel van de opleiding aan de KLM Flight Academy het zogenaamde Upset Recovery Training. Hier leren we met allerlei verschillende ongebruikelijke vliegstanden om te gaan. Dit doen we door middel van een driedaagse cursus op een Extra 300L. Een fully aerobatics vliegtuig, die onder andere bekend is uit de Red Bull Air Race. Deze kist is gecertificeerd tot 10G!
 |
| Voorin in de Extra! |
Dinsdag waren we om 05:45 bij APS Training op het vliegveld van Gateway.
De dag begon met uitgebreide briefings over Principles of Flight. Op een duidelijke manier werden hier de ingewikkeldere processen qua aerodynamica die komen kijken bij ongewone vliegstanden zoals stalls en spins. Erg interessant en enorm leerzaam! De instructeurs die hier werken zijn allemaal heel ervaren vliegers. De een kwam van de F-18, met een groot aantal carrier landings, de ander had F-16 gevlogen, etc. Mijn instructeur, Randy "Random" Brooks had een hele kluif ervaring als aerobatics vlieger en in meer dan 40 kisten aerobatics gevlogen. Ze wisten allemaal dus heel goed waar ze mee bezig waren! Het belangrijkste van de hele week was de zogenaamde "all-attitude recovery" techniek:
PUSH - POWER - RUDDER - ROLL - CLIMB. Deze vijf woorden werden in onze koppen gestampt en zorgt voor iedere vliegstand voor een succesvolle recovery (behalve in een spin, maar daar kom ik nog op terug).
Om 08:00 mochten we dan eindelijk richting de kist voor de eerste vluchten. Marc en Mathieu vlogen tegelijk met mij, Finn was daarna aan de beurt.
Voordat we instapten kregen we eerst onze parachute om. Just in case.. Het instappen in de cockpit ging op dezelfde manier als hoe ik dat in de Formule Ford altijd deed. Dit voelde dus meteen al goed!
De 7-punts(!) gordel werd strak aangesnoerd, ook net als in een raceauto. Hierdoor kreeg ik een fijn gevoel dat er iets stond te gebeuren! De canopy kwam naar beneden en de motor werd gestart. Voor ik het wist hingen we in de lucht. Nou was ik onderhand wel gewend om te vliegen, maar met zo'n canopy die tot aan je schouders komt is het toch wel heel speciaal: wat een uitzicht!
Niet lang na take-off vroeg Random of ik klaar was voor de controls. Kom maar op! Het eerste wat opviel is hoe gevoelig de controls waren. Ik zat letterlijk met mijn tenen en vingertoppen te vliegen. Nog een verschil met de Archers en Arrows is dat je in de Extra geen yoke hebt, maar een stick tussen je benen. Dit vliegt een stuk intuïtiever dan zo'n lomp stuur!
De vlucht begon met wat bochtjes, steep turns, etc. om een beetje te wennen aan de kist. Hierna gingen we door met stalls. Het gas eraf en vervolgens hoogte houden tot de luchtstroom loslaat van de vleugels en de kist ophoudt met vliegen. In de Archer en Arrow deden we dit ook vaak en hier ging dat erg rustig. Eerst kwam er wat buffet, het schudden van de controls vanwege loslatende luchtstroming en een seconde of 2 later viel dan de neus rustig naar beneden, met zo nu en dan een beetje rolneigingen van het vliegtuig. In de Extra ging dit iets anders: nog voordat ik doorhad dat de buffet was begonnen hingen we al met de neus stijl naar beneden en meer dan 60 graden bank naar links in de lucht. "Push, Power, Rudder, Roll, Climb," en de kist vloog weer.
Verder deden we ook een loop, een aileron roll en een stukje inverted flight. Het was voor mij de eerste keer dat ik deze dingen deed in een vliegtuig en ik genoot met volle teugen! Na een uurtje wat voelde als 10 minuten moesten we alweer terug. De rest van de dag stond ik nog te stuiteren. Ik voelde me precies hetzelfde als na mijn eerste testdag in een Formule Ford, dolenthousiast! En we mochten nog 3 keer!
De rest van de week zal ik kort beschrijven. Iedere vlucht werd iets ingewikkelder, met onder andere unusual attitude recovery, wake turbulence simulaties waarbij je simuleert door de turbulentie van een andere kist heen te vliegen en aerobatics manouvres zoals de Hammerhead, Cuban-8, Split-s en een Lomcevak. Zoek het eens op op Youtube zou ik zeggen, want ze zijn enorm gaaf om te zien van buiten. Het leuke is dat ze van binnen nog vetter zijn!
De laatste vlucht bestond voor een deel uit recoveries op intstrumenten. Zit je in een Extra 300, krijg je weer zo'n kap voor je smoel, het moet niet gekker worden! Daarna mocht de kap gelukkig af en was het tijd voor de eindbazen-recoveries: de spin. Dit is een situatie waarin het vliegtuig recht naar beneden valt terwijl hij om zijn verticale as draait, voor sommigen wel bekend uit de film Top Gun.
Een enorm gevaarlijke situatie in welk vliegtuig dan ook, maar de spin-recovery techniek "Power, Ailerons, Rudder, Elevator, Rudder, Elevator" zorgde ervoor dat we binnen 5 seconden het vliegtuig weer onder controle hadden en het spinnen meer leuk was dan gevaarlijk. Daarna hadden we nog even tijd voor wat leuke aerobatics. Aan het einde van de derde dag kregen we een usb-stickje mee met videobeelden van alle vluchten. Ik heb hier een kleine compilatie van gemaakt die hieronder te bekijken is. Geniet ervan, dat deed ik namelijk ook!
Vandaag had ik vrij omdat mijn instructeur dacht dat ik nog steeds Upset Recovery had. Niet zo handig dus.. Ik ga proberen om komende week wat te dubbelen om deze verloren tijd in te halen, want zo schiet het niet op. Aan de andere kant, het grote plaatje schiet wel behoorlijk op. Volgende week heb ik dus mijn IR check, en daarna nog 4 beurtjes VFR op de Arrow om te oefenen voor de belangrijkste check die we hier hebben, waarna we onze Commercial Pilot License (CPL) en onze wings krijgen en weer terug naar Nederland mogen. Nog maar twee weken in Amerika dus! Aan de ene kant jammer en een beetje vreemd, aangezien we allemaal behoorlijk ingeburgerd zijn en gewend aan het leven hier. Daarnaast heb ik zo enorm genoten van de afgelopen 4 maanden en heb ik fantastische dingen gezien en gedaan. Aan de andere kant kan ik niet wachten om weer lekker thuis te zijn, familie en vrienden weer te zien, en uit deze soms ondraaglijke hitte weg te komen. En boven alles natuurlijk om weer eens een biertje te kunnen drinken. Ik blijf tenslotte een piloot! ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten