Ik zal de spanning er meteen afhalen: Ik ben geslaagd voor mijn pre-solo check, vlucht D11! Dit betekent dat ik morgen (woensdag) mijn eerste solovlucht zal gaan maken! Een van de grootste mijlpalen van mijn vliegcarriere!
Maar daar ging natuurlijk wel iets aan vooraf...
Na het weekend had ik op zondag beurtje D09. Steep turns en stalls kwamen weer om het hoekje kijken. Daarna gingen we naar Scottsdale om touch&go's te oefenen. Dit deden we zodat ik wat meer ervaring op verschillende vliegvelden zou krijgen. Scottsdale is het rijkste gedeelte van Phoenix. Het vliegveld ligt tussen de villa's en malls en mensen komen daar met hun Lamborghini aan, om vervolgens hun koffers in hun privé jet te laden en ergens heen te vliegen. Er vlogen hier dan ook veel van dit soort kleine jets, heel cool! Er stond niet veel wind op Scottsdale, er was echter wel aardig wat turbulentie, wat het lastiger maakte. De touch&go's gingen goed en hop, terug naar Falcon.
D10 had ik maandag. Dit is het laatste beurtje met je eigen instructeur voordat je je check gaat vliegen. Na dit vluchtje bepaalt de instructeur of hij denkt dat je klaar bent voor deze belangrijke D11 vlucht. Ik had erg slecht geslapen en niet ontbeten en ik was er dan ook helemaal niet bij. De departure, de procedures en de arrival terug naar Falcon gingen gewoon goed, maar de landingen op Gateway (alleen maar touch&go's dit beurtje), gingen niet lekker. Slordig, te hard en gewoon niet zoals ik het wilde. De instructeur merkte dat ik mijn dag niet had en na de tijd zei hij dat dit gewoon kon gebeuren. Ik had beurtje 1 t/m 9 gelukkig boven standaard gepresteerd en we wisten allebei dat ik het beter kon, dus hij besloot om me op dinsdag gewoon mijn D11 check te laten vliegen.
Vandaag had ik deze dus. Met Mr. Arreola. Een Mexicaanse instructeur die erom bekend staat nogal een vreemde gozer te zijn. Wel aardig, maar hij vindt het bijvoorbeeld leuk om op extreem lage hoogte te gaan vliegen en koeien te bewonderen: "Ohhh look at the coooowwwwss! How many cowwss do youu haavve?"
Ik wist dus niet helemaal wat ik moest verwachten. Ik stond ingepland om om 07:30 te briefen, dus ik wou ruim van tevoren op Dispatch zijn. 05:30 was ik er. Mr. Arreola was echter al te laat voor de vlucht die hij voor mijn vlucht zou vliegen, dus het zou al wat later gaan worden.
Toen kwam er ongeveer een halfuur voordat hij terug zou zijn een bericht binnen dat er een ongeluk was gebeurd bij ons vliegveld. Een Ultralight vliegtuig had direct na take-off een motorstoring gehad, was in een spin geraakt en neergestort ongeveer 100 meter naast het veld. De twee inzittenden hebben het niet overleefd. Natuurlijk een behoorlijke schok. Gelukkig was het geen kist van de school. Het vliegveld werd hierna voor ongeveer 20 minuten (verassend kort!) gesloten. Dit leverde ook weer vertraging op voor mijn check. Uiteindelijk ging ik pas om 08:40 briefen.
Ik vertelde Mr. Arreola over het weer en de Mass&Balance van het vliegtuig, dit geloofde hij allemaal wel. Vervolgens was het tijd voor het 'oral exam'. Hier stelt de instructeur je vragen m.b.t. je theoriekennis. Dit ging vooral over het vliegtuig zelf, zichtlimieten, etc. Dit ging allemaal goed, ik had de avond van tevoren nog even extra gestudeerd!
Hierna moest ik snel even pre-flighten, aangezien mijn kist pas net terug gekomen was. Vervolgens was het tijd voor mijn check. Na bijna 10 minuten voor de Runway te hebben gewacht (het was druk!), konden we om 09:30(!) eindelijk take-off. De vlucht ging erg lekker en ondertussen zat Mr. Arreola een beetje met zn iPad te spelen. Beetje vreemd, maarja.. Hij zat in ieder geval niet te schreeuwen dat ik iets fout deed ofzo. Boven de South-East practice area trok hij mijn motor dicht. "You 'ave an engiiiin faiiiiluurrree"
Practiced Forced Landing dus! Ik snel een plekje om te landen proberen uit te zoeken.. Natuurlijk was er niks in de buurt, alleen maar woestijn met veel cactussen. Ik had uiteindelijk een plekje gekozen, maar daar stonden power lines. Hmmm, een ander plekje dan maar. Uiteindelijk een plekje gevonden. In de tussentijd was ik al veel hoogte verloren. Snel de procedures er doorheen rammen en proberen goed uit te komen. Ik had echter de elevatie van het terrein wat verkeerd ingeschat en kwam te laag uit. Mr. Arreola z'n oplossing was een dot gas te geven zodat we het wel zouden halen. Oké?? Nouja, alle hulp is welkom.. Op ongeveer 30 voet ge-recovered (normaal is 100 voet) en meteen hierna een Engine Failure After Take-off. Oftewel, weer neus omlaag en een nieuw plekje met weinig cactussen uitkiezen. Dit keer zat hij gewoon weer op zijn iPad te spelen en kwamen we tot niet veel meer dan 2 cactushoogtes, voordat hij heel rustig 'ok, go-around' zei. Weer geklommen naar 3000' en op naar Gateway voor de touch&go's.
Hier zouden we een normal landing, flapless landing en een glide-in gaan doen, voordat we terug naar Falcon gingen. Alles ging lekker qua voorbereiding op het binnengaan van het luchtruim, het weer verkrijgen en de approach checklisten en briefings afwerken. De eerste approach ging erg lekker, al was de landing een tikkeltje hard, toch had ik slechtere gehad. En toen gebeurde het...
Na een seconde of twee op de grond rijden begon het vliegtuig heel erg te vibreren, Mr. Arreola met z'n Mexicaanse accent schudde alle kanten op: "Whhwhhwhwhaatattttt hhhhhhaaaapppppiiiiiinnnnnnnnddddd?" Het leek heel veel op een lekke voorband. Meteen weer volgas erop en de lucht in. "Ok we have to go back to Falcon".
Shit, dacht ik, nu al een lekke band. Ik kan m'n check niet eens afmaken! Nu faal ik hem ook nog, just my luck! Ik betrapte mezelf erop dat ik dit aan het denken was, terwijl er wel belangrijkere dingen aan de hand waren: terugkomen en veilig landen op Falcon. Ik mocht blijven vliegen en ging terug naar Falcon. Dispatch en Tower geïnformeerd over onze situatie en de brandweerwagens werden al klaargezet langs de baan voor het geval het mis zou gaan. Ik verwachtte dat Mr. Arreola hem zou willen landen op Falcon, maar toen we nog ongeveer 4 mijl te gaan hadden zei hij: "Ok, make a soft-field landing on Falcon. If you make a nice landing, I'll let you pass."
KABOOM, de druk stond erop. Niet alleen hing onze veiligheid van deze landing af, maar ook of ik de check zou halen. Maar ik voelde me vooral heel fijn. Dat ik nog de kans kreeg om de check te halen, ook al konden we niet alle onderdelen doen. En daarnaast dat Mr. Arreola het vertrouwen in mij had dat ik ons veilig op de grond kon zetten!
Flaps 40 gezet en met een snelheid van 60 kts richting de Runway. Hier maakte ik (thank god!) de mooiste landing die ik tot nu toe gemaakt had! Heel zacht, op de achterwielen en midden op de centerline en de aiming blocks. Het stuurwiel naar achteren gehouden om het neuswiel zo lang mogelijk in de lucht te houden. Toen het wiel de grond eenmaal raakte begon het vliegtuig weer ongelofelijk hevig te vibreren. Mr. Arreola zette meteen de motor uit, zodat de propeller niet beschadigd zou raken en we rolden tot een volledige stilstand midden op de Runway. Alles uitgezet in de kist en we zijn vervolgens naar de hangar gesleept door een karretje van maintenance. Een heel avontuur rijker dus!
Nog wat formulieren in moeten vullen en tijdens de debriefing zei Arreola dat hij vond dat ik erg goed vloog, vooral mijn 'positional awareness' was hij over te spreken. Pas na 5 minuten zag ik dat hij 'Pass' en 'Standard' omcirkeld had. Ik had 'm gehaald!!! En nog met Standard ook! De verschillende beoordelingen zijn: Fail, Partial, Acceptable, Standard en Standard+. De hoogste worden heel zeldzaam gehaald en zijn alleen als alles eigenlijk perfect gaat. Standard is gewoon heel goed dus en hier ben ik ook erg blij mee!
Boven alles betekent dit dat ik morgen mijn allereerste solovlucht zal hebben! Ik sta nu ingepland om 15:30LT te briefen. Hierna zal volgens traditie mijn das afgeknipt worden door mijn instructeur, ik met uniform en al het zwembad ingegooid worden, en mijn hoofd gemillimeterd gaat! Foto's zullen dus snel volgen...
Op naar mijn eerste solo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten