Solo's, cross-countries en module-check!

Ondertussen is er alweer een week voorbij zonder dat ik een berichtje heb geschreven. Sorry! Maar ik heb het erg druk gehad.. Nu dan ook speciaal voor jullie een EXTRA lang verhaal. Pak er maar een kopje koffie bij, want ik heb weer van alles gedaan!

Zonsopkomst op Falcon Field!

Na de hectische navigatievlucht D18, leken vluchten S19 en S20 vooral weer heel veel op de solo's die ik hiervoor heb gehad: airwork in de South-east, daarna touch&go's op Gateway. Beide vluchten gingen erg goed en dit gaf me hoop voor mijn tweede module-check, de D22, die er alweer aan zat te komen!

Maar eerst D21. Deze vlucht was een beetje een combinatie van alles wat we tot nu toe geleerd hebben. Voor de heenweg moest ik plannen naar Tucson International Airport, heel cool dus. De voorbereiding ging al een stuk beter dan bij de eerste navigatievlucht. Wat ook hielp is het feit dat ik alleen heen hoefde te plannen, omdat we de terugweg andere dingen zouden doen. Ik had mijn route 2 dagen van tevoren al klaar en 's ochtends om 04:00 zat ik samen met klasgenoot Roy (die zijn D18 vlucht moest voorbereiden), en een grote kop koffie, de laatste dingen voor te bereiden. Zo moeten met de actuele winden bijvoorbeeld de koers om te sturen en de grondsnelheden berekend worden.
Vervolgens op tijd naar school en om 07:00 briefen met Mr. Effinger. Hop, naar de kist en via Chandler richting het zuiden!

De route naar Tucson

Het navigeren ging behoorlijk goed. Ik kwam ongeveer een mijl naast mijn eerste punt uit. Een snelle hoofdrekensom gaf me een stuurcorrectie van 8 graden naar rechts om precies op mijn volgende punt uit te komen. Onderweg hier naartoe zag ik dat ik weer wat te veel naar links zou 'driften' en ik koos ervoor om nog 2 graden extra op te sturen.
We kwamen langs Pinal airport, waar gelukkig die dag geen parachutisten waren. Normaal wordt daar veel parachute-gesprongen en dat kan toch een aardige bende geven...
Vlak na Pinal zei m'n instructeur "Alright, let's go to Ryan!" ..Diverten dus!
Snel mijn pen op de kaart gelegd en een denkbeeldige lijn gemaakt van onze huidige positie naar Ryan. De afstand ongeveer opgemeten (ook met de pen..) en een zo precies mogelijke schatting gemaakt m.b.v. onze grondsnelheid hoelang het zou duren voordat we er zouden zijn. Ik zou heading 145 + die 10 graden windcorrectie die ik de hele vlucht al had, oftewel heading 155, voor 19 minuten vliegen voordat we op de grond stonden, aldus ik tegen mijn instructeur. Ik had geen flauw idee waar het veld lag en kon het ook nog niet zien, dus maar hopen dat mijn berekeningen goed waren.
Ondertussen ons Flight Plan via de radio aan laten passen, met Ryan als nieuwe bestemming, het weer voor Ryan uitgeluisterd, de nodige radio calls gemaakt en de standaard procedures, inclusief het briefen van m'n instructeur uitgevoerd.
Na een minuut of 17 kreeg ik van de toren de instructie om het circuit voor Runway 6L op 'left base' te joinen en te landen op die baan.

Na 20,5 minuut stonden we veilig op de grond. Ik zat met mijn 19 minuten toch aardig in de buurt dus! Mijn instructeur zei dat als we mijn berekende heading voor de volle 19 minuten hadden gevlogen (en dus niet zouden gaan landen) we precies boven het veld uit zouden zijn gekomen. Erg cool als zoiets gewoon werkt en je hebt het nog zelf gedaan ook!
Op Ryan, de kist volgegooid met AVGAS en een heerlijke bagel gegeten. Een beetje met Mr. Effinger geouwehoerd over gitaren (we spelen allebei) en vervolgens weer terug naar de kist voor het tweede deel van de vlucht.

Op de terugweg kreeg ik een kleine introductie tot het instrumentvliegen. Ik kreeg een kap over mijn hoofd, waardoor ik niet meer naar buiten kon kijken en heb zo vervolgens een halfuurtje bochtjes gedraaid, geklommen, gedaald en een beetje genavigeerd door puur naar mijn instrumenten te kijken. Heel vreemd, aangezien je lichaam behoorlijk voor de gek wordt gehouden. Zo had ik het gevoel dat ik continu een rechterbocht maakte, terwijl ik gewoon rechtuit vloog! Het ging allemaal behoorlijk goed en we waren weer in de South-East practice area aangekomen om wat airwork te oefenen.

De steep turns, stalls, practiced forced landing en andere manoeuvres gingen erg goed en we gingen door naar Chandler om daar touch&go's te doen. Deze gingen ook allemaal lekker en we konden weer terug naar Falcon. Na bijna 3 uur te hebben gevlogen was Jack weer terug op school. Mijn instructeur was erg tevreden en ik was helemaal klaar voor mijn module check!

Deze check had ik woensdag, en wel om 11:30 met Ms. Stubblefield. Ze stond bekend als een heel relaxte instructrice. Chill! Dacht Jack. Maar op briefingstijd kwam Mr. Morales naar me toe: "You're Jack, right? I'm taking over from Ms. Stubblefield, she's not feeling too well."
Oke, ook goed. Een behoorlijk wat strengere, maar wel rechtvaardige man. De oral ging goed. Hij vroeg me op een gegeven moment om een symbool op de kaart, waarvan ik het antwoord eigenlijk wel wist, maar niet 100% zeker was. Hij zei vervolgens met een dikke knipoog dat hij even wat water ging drinken. Ik kon dus snel even verifiëren of ik het inderdaad goed had. De oral verliep er goed en we konden op naar de kist.

Ik was toch wel zenuwachtig en ik had daardoor ook geen hap door mijn keel kunnen krijgen die ochtend. Dit begon ik nu toch wel een beetje te merken. Al helemaal in combinatie met de hitte was ik niet scherp meer.
De vlucht ging dan ook kort gezegd niet goed. Het airwork was wel oké, met de turbulentie in het achterhoofd gehouden. Maar voor de landingen zouden we naar Phoenix Regional gaan. Een heel klein vliegveld, met een baantje van 15m breed, twee keer zo smal als die op Falcon. Dit maakt landingen heel anders, aangezien je de illusie krijgt dat je hoger zit dan je daadwerkelijk vliegt.
Daarnaast was het ook nog eens een ongecontroleerd veld, iets waar ik ook nog nooit eerder was geweest. Zo'n veld heeft dus geen verkeerstoren en je moet dus zelf bij alles wat je doet een positiecall maken, bijvoorbeeld: "Phoenix Regional traffic, Archer 4177L is turning final Runway 21, Phoenix Regional". Niet moeilijk, maar wel weer een extra belastingsfactor.

Het was in het traffic pattern erg lastig om hoogte en snelheid te houden, omdat er continu up-en downdrafts van lucht waren vanwege de hitte. Niks bleef dus constant en dit maakte het hard werken. De landingen gingen niet erg lekker, maar ook niet bar-slecht. Behalve de precision. Hierbij probeer je op een vooraf afgesproken punt de kist neer te zetten. Dit hoeft niet zacht, als 'ie maar staat. De eerste keer schoot ik voorbij dit punt, de tweede keer kwam ik er nét voor en de 3e keer ging ik er weer nét voorbij.
"Okay, take me back to Falcon, make a flapless landing there on the 1000' markers, and I'll let you pass"

De druk stond er dus weer lekker op. Met een kutgevoel vloog ik weer terug naar Falcon vanwege de opgeklootte landingen.. Hier was het vervolgens nog turbulenter dan op Phoenix Regional en daarnaast moest ik ook nog een andere approach vliegen vanwege traffic. Uiteindelijk hield ik niet genoeg rekening met de extra snelheid waarmee je landt bij een flapless, waardoor de kist graag wil blijven 'floaten' boven de baan. Ik zag de 1000' markers zo onder me door schuiven. Shiiiit.... "Ahw, man! I thought you had it man!" zei Mr. Morales.
Terug getaxied en meteen toen we stilstonden was hij al weg: "I'll see you upstairs".
Met een rotgevoel de kist afgesloten en terug naar boven gelopen. Hier liet hij me weten dat ik de check wel gehaald had. Hij had me een Standard willen geven (nota bene op de vlucht die voor mij gevoel het beroerdste ging van alle 22 die ik tot nu toe had gevlogen!), maar vanwege de precision die maar niet lukte vandaag, besloot hij om me een Acceptable te geven. Ik kon het hier alleen maar mee eens zijn, het was gewoon geen goede vlucht..

Vol balend richting huis. Als ik goed had gevlogen had ik zéker een betere beoordeling kunnen krijgen. Ik had gewoon mijn dag niet, kan gebeuren. Ik mocht in elk geval door. De rest van de dag aan het zwembad gelegen en onstpannen.. Vandaag had ik lekker weer een chille solovlucht.

Afzien...

In de South-East kort wat airwork gedaan en hierna 6 touch&go's gemaakt op Gateway. Ze gingen niet allemaal even goed, maar het was met 38 graden buiten al behoorlijk turbulent, wat het er een stuk lastiger op maakt! Mijn laatste landing op Falcon was een short-field, waarbij je ook moet mikken op een afgesproken punt, net als de precision dus die gisteren zo slecht gingen!
Hier kwam ook nog eens een crosswind van 9 kts bij, precies op mijn limiet dus. Uiteindelijk stond ik precies op de 1000' markers én perfect op centerline. Zie je nou wel, je kan het wel! Dacht ik. Jammer dat het er op de check dan niet uit kwam..

De zomer komt eraan...

Nu heb ik even 2 dagen weekend om uit te rusten. Ook ga ik een beginnetje maken aan de planning van mijn volgende vlucht. D24 is namelijk weer een navigatievlucht! Mijn instructeur en ik wouden graag naar Palm Springs (vlakbij L.A.), maar hier hebben we net niet genoeg tijd voor. In plaats daarvan gaan we naar Bullhead, wat in 03:00 tijd moet lukken (heen én terug). Ook richting L.A., maar nét iets dichter bij. Het plan is om hier een auto te huren en wat te gaan lunchen. Klinkt goed!

Ondertussen is de eerste groep van klas 11-3 hier ook alweer aangekomen. Traditioneel zijn we weer met z'n allen naar de Cheesecake Factory gegaan! Zij beginnen komend weekend met vliegen. Weer zo'n momentje waar je beseft hoe hard de tijd hier eigenlijk gaat. Ik zit nu al over de helft van mijn VFR traject en op een kwart van mijn tijd hier in Amerika!

Ik hoop dat mijn volgende berichtje niet weer een week op zich laat wachten. Ik doe m'n best!