Om te beginnen met de lange D24 navigatievlucht naar Bullhead City, Nevada! 's Ochtends vroeg eruit om de winden te bekijken en zo mijn headings en vliegtijd te berekenen. Daarna de reguliere vluchtvoorbereiding en op naar Bullhead! Het was al behoorlijk warm aan het worden toen we opstegen, dit beloofde wat... Via de North-East practice area ben ik via een aantal grote meren, waar veel mensen en bootjes waren vanwege de hitte (en ja: het was zondag).
Dit was een prachtig gezicht en ik heb deze vlucht dan ook mijn ogen uitgekeken. Het was bijna 2 uur vliegen naar Bullhead, wat mij de kans gaf om Arizona eens écht van boven te zien, i.p.v. alleen Phoenix en omgeving. Maar ondertussen moet er natuurlijk ook druk genavigeerd worden.. Iedere twee minuten aan de hand van punten op je kaart, zoals een kronkel in een rivier, een meertje, of een bocht in een weg, bepalen waar je zit en of je nog op koers ligt. Er stond gelukkig weinig wind boven en het navigeren ging prima.
 |
| De route van Falcon (rechtsonder, net buiten de kaart) naar Bullhead |
Uiteindelijk ongeveer 30 mijl ten Noorden van Lake Havasu lag dan Bullhead city. Als je dan zo'n lange tijd vrij weinig hoeft te doen, wordt het laatste deel van de vlucht ineens een stuk drukker. Zo heb ik mijn vluchtplan via de radio gesloten, het weer voor Bullhead uitgeluisterd (39 graden, pfff...), de descent checklist doorgewerkt, contact opgenomen met de toren van Bullhead en de approach checklist doorgewerkt. Uiteindelijk het circuit voor RWY 16 gejoined. Dit was erg gaaf, want de stad ligt aan de westkant van de Colorado river (die Noord-Zuid loopt) en het vliegveld aan de oostkant. De rivier is op dat punt ook de grens tussen Arizona en Nevada, dus de downwind leg vlogen we boven Nevada, om vervolgens rechtsaf te draaien en Arizona in te dalen. De landing was een short-field, waar ik dus in een zo kort mogelijke tijd stil moest staan. De landingen hier zijn vaak ook wat harder, omdat je zeker wilt zijn dat je zo vroeg mogelijk de grond raakt. De mijne was met dit in het achterhoofd alsnóg redelijk hard, maar we wisten tenminste zeker dat we stonden..
 |
| Bullhead City is een soort mini-Vegas, met allemaal Casino's! |
 |
| De 'One Whiskey Golf'! |
De terugvlucht verliep soepeltjes. Wegens tijdgebrek moest ik bijna bij het einde van mijn route een stuk afsnijden en direct naar Falcon vliegen. Een diversion dus, maar gewoon naar de oorspronkelijke bestemming. Ik zou hierbij door de airspaces van Deer Valley en Scottsdale airport heen moeten vliegen. Hier heb je klaring voor nodig en aangezien die twee luchtruimen heel dicht op elkaar liggen is het nogal wat werk om er op tijd bij te zijn en niet zonder toestemming er naar binnen te vliegen.
Ik zat eens te kijken en kwam tot de conclusie dat we over de airspace van Deer Valley heen konden, om vervolgens die van Scottsdale in te dalen, om de 'Bravo-airspace' van Phoenix (waar we al helemaal niet in mogen en waarvan de ondergrens dichter naar de stad steeds lager komt te liggen) te ontwijken.
Dit pakte top uit en voor we het wisten waren we netjes bij Falcon. Hier moest ik vervolgens 'direct to the numbers' vliegen. Oftewel, niks circuitje vliegen, direct naar het begin van de baan. Hierdoor werd het een soort van Top Gun approach, waardoor ik vlak boven de baan nog een bocht moest maken om mezelf op te lijnen met het asfalt. Erg leuk!
Een fijne vlucht, maar na bijna 4 uur te hebben gevlogen en bijna 8 uur op school te hebben gezeten ging Jack toch wel behoorlijk kapot naar huis toe. Om 1800 was ik pas weer thuis. Ik was dan ook niet heel happy om er vervolgens achter te komen dat ik de volgende dag om 06:30 ingepland stond voor wéér een navigatievlucht: mijn eerste solo cross-country. Nu zou ik dus eerst nog moeten eten en dan weer een nieuwe route moeten plannen, om er de volgende ochtend ook nog eens om 03:00 uit te moeten..
Nou was het toevallig zo, dat mijn route naar Bullhead over Wickenburg airport heenging. Dit ongecontroleerde vliegveld ten Noordwesten van Phoenix lag ook nog eens precies op de goede afstand voor mijn 02:00 navigatievlucht. Perfect! Het eerste deel van mijn route naar Bullhead werd dus meteen mijn route naar Wickenburg. Klaar planning, Jack kon eindelijk slapen..
Het verhaal over de vlucht naar Wickenburg zal ik jullie besparen. Het was kort gezegd erg gaaf om in je eentje zo'n eind van je thuisbasis weg te vliegen en alles verliep erg soepeltjes!
Hierna had ik vandaag weer een solovlucht waar ik Airwork en Traffic Patterns moest oefenen. Niet plannen dus! Wel had ik 03:00 de tijd.. Oké... Ik ben in de Southeast tegelijkertijd met klasgenoten Finn en Marc de steep-turns en stalls gaan doen, waarna ik het na een uurtje wel best vond en besloot om 2 uur lang landingen te oefenen op Gateway, kan nooit kwaad!
Het was 's ochtends vroeg (06:00 take-off...), dus de lucht was heerlijk stabiel. 's Middags warmt alles op en dan onstaan er allerlei stijg-en daalstromen en dus turbulentie. Hier heb je 's ochtends met koelere lucht nog geen last van! Alhoewel.. Ik zeg dan wel 'koelere' lucht, maar het was om 06:00 alsnog 23 graden buiten!
Ik heb vervolgens 16(!) landingen op Gateway kunnen doen. Vooral de precision heb ik veel geoefend, omdat die op mijn check niet lekker gingen. Nu ging het helemaal super en ik ging hartstikke tevreden weer terug naar Falcon voor mijn 17e en laatste landing van de dag.
Na deze vlucht heb ik weer een mijlpaal bereikt: ik ben over mijn eerste 100 landingen heen! 110 heb ik nu in totaal. Daarnaast ook al 44:05 vlieguren, het begint al een beetje ergens op te lijken!
Morgen heb ik een vergelijkbaar beurtje en donderdag weer. Dan heb ik zondag D29, weer met instructeur, om alles te oefenen voor de D30 check, die ik dan maandag zal hebben. Hierna nog 12 vluchten en ik heb het VFR-traject alweer afgesloten én ik heb dan mijn Private Pilot License (PPL) binnen!
Maar zover zijn we nu nog niet. Er ligt nog een hoop werk voor de boeg, en jullie gaan er alles over lezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten