S16, S17 en eerste navigatievlucht D18

Het is moeilijk voor te stellen, maar we zitten hier nu al bijna 5 weken. De tijd 'vliegt' letterlijk voorbij! Al lijkt het soms heel langzaam te gaan, de weken zijn zo om.

Dinsdag had ik mijn tweede vlucht waar ik solo de South-East practice area in mocht. Het begon al een beetje te wennen om in m'n eentje die kant op te gaan. Volgens de syllabus moest ik deze vlucht weer voornamelijk 'airwork' oefeningen doen. Vliegtuigcontrole dus. Hier kwamen onder andere stalls, approach to stalls, steep turns en een Practiced Forced Landing voorbij. Het ging best lekker en voor het laatste deel van de vlucht ging ik naar Gateway, om daar touch&go's te oefenen. Een normale landing, een flapless en een glide-in kwamen voorbij. Deze gingen allemaal naar mijn tevredenheid en ik besloot om terug te keren naar Falcon. Eenmaal op de grond bleek ik 20 minuten te vroeg te zijn aangekomen, oeps.. De vlucht staat 02:00 voor in de syllabus. 'Nouja, dan haal ik het de volgende keer wel in', dacht ik.

Woensdag stond ik ingepland voor S17, welke bijna precies hetzelfde is. Dinsdagavond was echter al duidelijk dat het behoorlijk zou gaan waaien woensdag en het waarschijnlijk toch niet door zou gaan. Woensdag om 05:30 'cancelminded' richting school, om daar de vlucht voor te bereiden. En ja hoor, de winden waren te sterk. 15 knopen met windstoten van 25. En ook nog eens volle crosswind. Het weer moet minimaal 2 uur na onze vlucht nog binnen de limieten zijn. Op tijdstip van vertrek was het nog goed, maar het zou dus snel slechter worden. Oftewel een cancellation form invullen en vliegen gaat niet door! Mijn instructeur heeft me vervolgens nog kort iets verteld over de eerste navigatievlucht, D18, maar de volledige briefing zouden we donderdagmiddag krijgen. Nogal laat, aangezien ik vrijdag mijn D18 al zou hebben en het plannen van zo'n vlucht erg veel tijd kost. Maar hierover later meer..

Donderdag was het weer prima. Of nouja, 8 knopen crosswind op Gateway, waar ik mijn touch&go's zou gaan oefenen. Mijn limiet is echter 9 knopen, dus er werd gewoon gevlogen. Leuke oefening!
Ook leuk: tegelijkertijd met mij hadden klasgenoten Bart, Finn, Marc en Roy ook solovluchten in de South-East practice area, dus we zouden met z'n vijven daar hangen straks! Toen ik over de ramp naar mijn kist toe liep om te vertrekken was Finn net vertrokken, zag ik net Roy take-off gaan, Marc klaarstaan voor de Runway voor vertrek en Bart richting de Runway taxiën. Heel cool om te zien dat we met z'n allen al zo'n eind zijn gekomen sinds we met elkaar bijna precies een jaar geleden aan de opleiding begonnen!

Een visualisatie van één dag(!) verkeer in de South-East. Het bovenste blauwe 'knooppunt' is Falcon Field. Bij het witte zit Gateway en aan de rechterkant doen wij onze oefeningen. Wij vallen onder de categorie "Code 1200 VFR A/C", dus de blauwe lijntjes.

Mooi, take-off van Runway 22L en op naar het zuid-oosten. Het was verschrikkelijk druk in de practice area. Overal Duitsers, klasgenoten en het meest gevaarlijk: Vietnamezen. Deze mensen lijken soms geen flauw idee te hebben waar ze mee bezig zijn en als ze positiemeldingen doen op de radio is het behoorlijk onverstaanbaar. Daar komt bij dat ze jouw positiecalls ook niet verstaan, omdat hun Engels gewoon zo slecht is. Het is dus makkelijk om wanneer je niet goed oplet ineens heel dicht bij een Vietnamees te zitten. Uitkijken geblazen dus, maar dit ging gelukkig wel allemaal goed Al moest ik soms even een andere kant op sturen, omdat een Vietnamees in z'n eigen wereldje zat. Gelukkig was ik wakker.
Ik moest in de komende solovluchten een halfuurtje extra vliegen, om weer op syllabus-tijd te komen. Dus na een paar steep-turns, die best goed gingen, nog maar een paar gedaan. Omdat het kon. Hetzelfde gold voor de stalls en approach to stalls. Alles ging wel lekker, maar nu ik toch wat tijd over had kon extra oefening geen kwaad. Vervolgens nog 1 Practiced Forced Landing gedaan en op naar Gateway voor wat landingen.
Hier gold nog steeds de volle 8 knopen crosswind, wat zorgde voor leuke landingen! Sommigen waren een tikkeltje harder dan normaal, maar ik was over het algemeen best tevreden. Nog een extra touch&go gedaan, wederom omdat de tijd het toeliet.
Hierna terug naar Falcon, waar ik afsloot met een precision landing, die ook best goed ging! Ik kon met een tevreden gevoel richting huis.

Thuis een klein beginnetje gemaakt aan mijn navigatievlucht van vrijdag, aangezien dit erg veel werk zou zijn. We zouden naar Sedona gaan, een prachtig gelegen vliegveld ongeveer 150 km ten noorden van Phoenix. Hier zouden we gaan lunchen en dan weer terug naar Falcon.

Sedona Airport, zoals hier mooi te zien, gelegen op een plateau. Heel cool!

Snel hierna alweer naar school, voor de navigatiebriefing. Deze duurde zo'n 2,5 uur en hier ging dus mijn plantijd... Aan de andere kant, ik móest wel bij die briefing zijn, anders zou ik niet weten hoe ik het zou moeten doen! Een beetje ongelukkig dus. Die briefing had wel een paar dagen eerder gemogen.
Om half 6 was de briefing pas klaar. Hierna snel een pizza naar binnen gewerkt en nu écht kunnen beginnen met plannen. Tot een uur of 11 ben ik bezig geweest en nog was ik niet klaar. De volgende ochtend maar op tijd verder dan, om zo ver mogelijk te kunnen komen. Vrijdag om 03:30 er weer uit en om 05:30 naar school gegaan. Uiteindelijk was ik bijna klaar, maar heb ik het net niet af kunnen krijgen. Mijn instructeur begreep dit gelukkig wel en we konden gewoon gaan vliegen.
Ik was behoorlijk duf, aangezien 4 dagen vliegen, en vervolgens maar 4,5 uur slaap te pakken om meteen weer bezig te gaan met plannen nogal slopend was.

Mijn planning naar Sedona. De rechterkaart begint waar de linkerkaart ophoudt.

Vanwege de voorspelling van winden van 15 gusting 25 knopen besloot mijn instructeur om niet op Sedona te gaan landen. Omdat het vliegveld op een plateau ligt kunnen er dan hele venijnige windstoten ontstaan. We zouden over het veld heen vliegen en dan weer terugkeren, om op de terugweg te diverten naar Scottsdale, daar een full-stop-taxiback te maken en vervolgens terug naar Falcon.

De vlucht zelf ging wel oké. Mijn instructeur doet meestal vrij weinig bij beurtje 18, om duidelijk te maken hoeveel er eigenlijk wel niet komt kijken bij navigatievluchten. Hij noemt vlucht 18 dan ook de 'Holycrap'-vlucht. En dat heb ik mogen ondervinden. Want holycrap wat ben je ineens druk. Wel op een leuke, uitdagende manier. Je vliegt bepaalde headings voor een bepaald aantal minuten (allemaal van tevoren berekend) en op deze manier hoop je netjes op je waypoints uit te komen. Factoren als bijvoorbeeld de wind die anders kan zijn dan voorspeld, beïnvloeden waar je uiteindelijk terecht komt. Maar om na 10 minuten te vliegen binnen een mijl van je punt aan te komen, of zelfs recht erboven, is erg cool!

Scottsdale Airport

Het is wel vermoeiend, want je bent een paar uur lang continu met dingen bezig. Het feit dat ik zo weinig voorbereidingstijd heb gehad en zo weinig slaap kon pakken hielp niet mee aan mijn alertheid. Het vluchtje ging dan ook niet perfect, maar we kwamen uiteindelijk gewoon op al onze puntjes uit. De diversion naar Scottsdale ging wel erg goed en mijn landingen waren we allebei tevreden mee.
Doodop ben ik terug naar huis gegaan en toch maar weer even mijn bed ingedoken. De rest van de dag heb ik even mijn rust gepakt, wat administratieve dingen gedaan en uit eten geweest bij de lokale Griek, ook was jongens van de NLS waren mee, we hebben in ieder geval erg gelachen om flauwe moppen. Een leuk begin van mijn weekend dus.

Jahaa, weekend! Eindelijk weer. Het voelt hier echt alsof je moet werken om je weekend te verdienen. Als het dan eindelijk zover is voelt het toch wel heel goed om even niet aan vliegen te hoeven denken. Hoe leuk het ook is, na 5 dagen ben je toch wel redelijk kapot. De hoeveelheid nieuwe stof die we iedere vlucht erbij moeten leren blijft ondertussen ook maar komen.

Voor na het weekend staan er nog 2 solovluchten naar de South-East voor mij op het programma. Daarna weer een navigatievlucht met Mr. Effinger naar Tucson International Airport. Hier willen we even een auto huren, wat lunchen en dan weer terug naar Falcon.
En daarna is het alweer tijd voor mijn volgende checkvlucht! D22 is de tweede check van het VFR-traject. Navigatie wordt hier nog niet getest. Wel de dingen die we op onze solovluchten in de South-East hebben geoefend, dus stalls, steep turns, touch&go's, PFL's, etc. Spannend dus, het gaat al hard!
Maandag zitten we hier al vijf weken en dat betekent dat de eerste groep van klas 11-3 ook al aankomt. Het wordt dus weer wat drukker op de Springs, erg leuk!