Cross-country!

Zo schrijf ik in mijn vorige bericht over mijn tweede check, zo zit mijn derde check er over 3 vluchten alweer aan te komen..! Maar in de tussentijd is er veel gevlogen!

Om te beginnen met de lange D24 navigatievlucht naar Bullhead City, Nevada! 's Ochtends vroeg eruit om de winden te bekijken en zo mijn headings en vliegtijd te berekenen. Daarna de reguliere vluchtvoorbereiding en op naar Bullhead! Het was al behoorlijk warm aan het worden toen we opstegen, dit beloofde wat... Via de North-East practice area ben ik via een aantal grote meren, waar veel mensen en bootjes waren vanwege de hitte (en ja: het was zondag).
Dit was een prachtig gezicht en ik heb deze vlucht dan ook mijn ogen uitgekeken. Het was bijna 2 uur vliegen naar Bullhead, wat mij de kans gaf om Arizona eens écht van boven te zien, i.p.v. alleen Phoenix en omgeving. Maar ondertussen moet er natuurlijk ook druk genavigeerd worden.. Iedere twee minuten aan de hand van punten op je kaart, zoals een kronkel in een rivier, een meertje, of een bocht in een weg, bepalen waar je zit en of je nog op koers ligt. Er stond gelukkig weinig wind boven en het navigeren ging prima.

De route van Falcon (rechtsonder, net buiten de kaart) naar Bullhead

We zijn over Lake Havasu heengevlogen, waar we in onze tweede week nog een roadtrip naartoe hadden gemaakt (zie hier!). Prachtig om te zien van bovenaf!
Uiteindelijk ongeveer 30 mijl ten Noorden van Lake Havasu lag dan Bullhead city. Als je dan zo'n lange tijd vrij weinig hoeft te doen, wordt het laatste deel van de vlucht ineens een stuk drukker. Zo heb ik mijn vluchtplan via de radio gesloten, het weer voor Bullhead uitgeluisterd (39 graden, pfff...), de descent checklist doorgewerkt, contact opgenomen met de toren van Bullhead en de approach checklist doorgewerkt. Uiteindelijk het circuit voor RWY 16 gejoined. Dit was erg gaaf, want de stad ligt aan de westkant van de Colorado river (die Noord-Zuid loopt) en het vliegveld aan de oostkant. De rivier is op dat punt ook de grens tussen Arizona en Nevada, dus de downwind leg vlogen we boven Nevada, om vervolgens rechtsaf te draaien en Arizona in te dalen. De landing was een short-field, waar ik dus in een zo kort mogelijke tijd stil moest staan. De landingen hier zijn vaak ook wat harder, omdat je zeker wilt zijn dat je zo vroeg mogelijk de grond raakt. De mijne was met dit in het achterhoofd alsnóg redelijk hard, maar we wisten tenminste zeker dat we stonden..

Bullhead City is een soort mini-Vegas, met allemaal Casino's!

Vervolgens heb ik bij de In 'N Out Burger een burger gekregen van Mr. Effinger. Hij trakteert zijn studenten na hun eerste solo altijd op een burger daar. Nu dan, 12 vluchten na mijn eerste solo, kreeg ik er eindelijk ook één! Snel vloeistoffen bijgevuld (dorst! warm!) en terug naar het veld, waar de '1 Whiskey Golf' nog braaf op ons stond te wachten.

De 'One Whiskey Golf'!

Met ondertussen 40 graden buitentemperatuur take-off gegaan. De kist wou voor geen meter klimmen in dit warme weer. Normaal haal ik zo'n 1000 ft/min mét instructeur, nu zaten we net aan op de 100... Het schoot niet op.
De terugvlucht verliep soepeltjes. Wegens tijdgebrek moest ik bijna bij het einde van mijn route een stuk afsnijden en direct naar Falcon vliegen. Een diversion dus, maar gewoon naar de oorspronkelijke bestemming. Ik zou hierbij door de airspaces van Deer Valley en Scottsdale airport heen moeten vliegen. Hier heb je klaring voor nodig en aangezien die twee luchtruimen heel dicht op elkaar liggen is het nogal wat werk om er op tijd bij te zijn en niet zonder toestemming er naar binnen te vliegen.
Ik zat eens te kijken en kwam tot de conclusie dat we over de airspace van Deer Valley heen konden, om vervolgens die van Scottsdale in te dalen, om de 'Bravo-airspace' van Phoenix (waar we al helemaal niet in mogen en waarvan de ondergrens dichter naar de stad steeds lager komt te liggen) te ontwijken.

Dit pakte top uit en voor we het wisten waren we netjes bij Falcon. Hier moest ik vervolgens 'direct to the numbers' vliegen. Oftewel, niks circuitje vliegen, direct naar het begin van de baan. Hierdoor werd het een soort van Top Gun approach, waardoor ik vlak boven de baan nog een bocht moest maken om mezelf op te lijnen met het asfalt. Erg leuk!

Een fijne vlucht, maar na bijna 4 uur te hebben gevlogen en bijna 8 uur op school te hebben gezeten ging Jack toch wel behoorlijk kapot naar huis toe. Om 1800 was ik pas weer thuis. Ik was dan ook niet heel happy om er vervolgens achter te komen dat ik de volgende dag om 06:30 ingepland stond voor wéér een navigatievlucht: mijn eerste solo cross-country. Nu zou ik dus eerst nog moeten eten en dan weer een nieuwe route moeten plannen, om er de volgende ochtend ook nog eens om 03:00 uit te moeten..
Nou was het toevallig zo, dat mijn route naar Bullhead over Wickenburg airport heenging. Dit ongecontroleerde vliegveld ten Noordwesten van Phoenix lag ook nog eens precies op de goede afstand voor mijn 02:00 navigatievlucht. Perfect! Het eerste deel van mijn route naar Bullhead werd dus meteen mijn route naar Wickenburg. Klaar planning, Jack kon eindelijk slapen..

Het verhaal over de vlucht naar Wickenburg zal ik jullie besparen. Het was kort gezegd erg gaaf om in je eentje zo'n eind van je thuisbasis weg te vliegen en alles verliep erg soepeltjes!

Hierna had ik vandaag weer een solovlucht waar ik Airwork en Traffic Patterns moest oefenen. Niet plannen dus! Wel had ik 03:00 de tijd.. Oké... Ik ben in de Southeast tegelijkertijd met klasgenoten Finn en Marc de steep-turns en stalls gaan doen, waarna ik het na een uurtje wel best vond en besloot om 2 uur lang landingen te oefenen op Gateway, kan nooit kwaad!
Het was 's ochtends vroeg (06:00 take-off...), dus de lucht was heerlijk stabiel. 's Middags warmt alles op en dan onstaan er allerlei stijg-en daalstromen en dus turbulentie. Hier heb je 's ochtends met koelere lucht nog geen last van! Alhoewel.. Ik zeg dan wel 'koelere' lucht, maar het was om 06:00 alsnog 23 graden buiten!

Ik heb vervolgens 16(!) landingen op Gateway kunnen doen. Vooral de precision heb ik veel geoefend, omdat die op mijn check niet lekker gingen. Nu ging het helemaal super en ik ging hartstikke tevreden weer terug naar Falcon voor mijn 17e en laatste landing van de dag.

Na deze vlucht heb ik weer een mijlpaal bereikt: ik ben over mijn eerste 100 landingen heen! 110 heb ik nu in totaal. Daarnaast ook al 44:05 vlieguren, het begint al een beetje ergens op te lijken!
Morgen heb ik een vergelijkbaar beurtje en donderdag weer. Dan heb ik zondag D29, weer met instructeur, om alles te oefenen voor de D30 check, die ik dan maandag zal hebben. Hierna nog 12 vluchten en ik heb het VFR-traject alweer afgesloten én ik heb dan mijn Private Pilot License (PPL) binnen!
Maar zover zijn we nu nog niet. Er ligt nog een hoop werk voor de boeg, en jullie gaan er alles over lezen!

Solo's, cross-countries en module-check!

Ondertussen is er alweer een week voorbij zonder dat ik een berichtje heb geschreven. Sorry! Maar ik heb het erg druk gehad.. Nu dan ook speciaal voor jullie een EXTRA lang verhaal. Pak er maar een kopje koffie bij, want ik heb weer van alles gedaan!

Zonsopkomst op Falcon Field!

Na de hectische navigatievlucht D18, leken vluchten S19 en S20 vooral weer heel veel op de solo's die ik hiervoor heb gehad: airwork in de South-east, daarna touch&go's op Gateway. Beide vluchten gingen erg goed en dit gaf me hoop voor mijn tweede module-check, de D22, die er alweer aan zat te komen!

Maar eerst D21. Deze vlucht was een beetje een combinatie van alles wat we tot nu toe geleerd hebben. Voor de heenweg moest ik plannen naar Tucson International Airport, heel cool dus. De voorbereiding ging al een stuk beter dan bij de eerste navigatievlucht. Wat ook hielp is het feit dat ik alleen heen hoefde te plannen, omdat we de terugweg andere dingen zouden doen. Ik had mijn route 2 dagen van tevoren al klaar en 's ochtends om 04:00 zat ik samen met klasgenoot Roy (die zijn D18 vlucht moest voorbereiden), en een grote kop koffie, de laatste dingen voor te bereiden. Zo moeten met de actuele winden bijvoorbeeld de koers om te sturen en de grondsnelheden berekend worden.
Vervolgens op tijd naar school en om 07:00 briefen met Mr. Effinger. Hop, naar de kist en via Chandler richting het zuiden!

De route naar Tucson

Het navigeren ging behoorlijk goed. Ik kwam ongeveer een mijl naast mijn eerste punt uit. Een snelle hoofdrekensom gaf me een stuurcorrectie van 8 graden naar rechts om precies op mijn volgende punt uit te komen. Onderweg hier naartoe zag ik dat ik weer wat te veel naar links zou 'driften' en ik koos ervoor om nog 2 graden extra op te sturen.
We kwamen langs Pinal airport, waar gelukkig die dag geen parachutisten waren. Normaal wordt daar veel parachute-gesprongen en dat kan toch een aardige bende geven...
Vlak na Pinal zei m'n instructeur "Alright, let's go to Ryan!" ..Diverten dus!
Snel mijn pen op de kaart gelegd en een denkbeeldige lijn gemaakt van onze huidige positie naar Ryan. De afstand ongeveer opgemeten (ook met de pen..) en een zo precies mogelijke schatting gemaakt m.b.v. onze grondsnelheid hoelang het zou duren voordat we er zouden zijn. Ik zou heading 145 + die 10 graden windcorrectie die ik de hele vlucht al had, oftewel heading 155, voor 19 minuten vliegen voordat we op de grond stonden, aldus ik tegen mijn instructeur. Ik had geen flauw idee waar het veld lag en kon het ook nog niet zien, dus maar hopen dat mijn berekeningen goed waren.
Ondertussen ons Flight Plan via de radio aan laten passen, met Ryan als nieuwe bestemming, het weer voor Ryan uitgeluisterd, de nodige radio calls gemaakt en de standaard procedures, inclusief het briefen van m'n instructeur uitgevoerd.
Na een minuut of 17 kreeg ik van de toren de instructie om het circuit voor Runway 6L op 'left base' te joinen en te landen op die baan.

Na 20,5 minuut stonden we veilig op de grond. Ik zat met mijn 19 minuten toch aardig in de buurt dus! Mijn instructeur zei dat als we mijn berekende heading voor de volle 19 minuten hadden gevlogen (en dus niet zouden gaan landen) we precies boven het veld uit zouden zijn gekomen. Erg cool als zoiets gewoon werkt en je hebt het nog zelf gedaan ook!
Op Ryan, de kist volgegooid met AVGAS en een heerlijke bagel gegeten. Een beetje met Mr. Effinger geouwehoerd over gitaren (we spelen allebei) en vervolgens weer terug naar de kist voor het tweede deel van de vlucht.

Op de terugweg kreeg ik een kleine introductie tot het instrumentvliegen. Ik kreeg een kap over mijn hoofd, waardoor ik niet meer naar buiten kon kijken en heb zo vervolgens een halfuurtje bochtjes gedraaid, geklommen, gedaald en een beetje genavigeerd door puur naar mijn instrumenten te kijken. Heel vreemd, aangezien je lichaam behoorlijk voor de gek wordt gehouden. Zo had ik het gevoel dat ik continu een rechterbocht maakte, terwijl ik gewoon rechtuit vloog! Het ging allemaal behoorlijk goed en we waren weer in de South-East practice area aangekomen om wat airwork te oefenen.

De steep turns, stalls, practiced forced landing en andere manoeuvres gingen erg goed en we gingen door naar Chandler om daar touch&go's te doen. Deze gingen ook allemaal lekker en we konden weer terug naar Falcon. Na bijna 3 uur te hebben gevlogen was Jack weer terug op school. Mijn instructeur was erg tevreden en ik was helemaal klaar voor mijn module check!

Deze check had ik woensdag, en wel om 11:30 met Ms. Stubblefield. Ze stond bekend als een heel relaxte instructrice. Chill! Dacht Jack. Maar op briefingstijd kwam Mr. Morales naar me toe: "You're Jack, right? I'm taking over from Ms. Stubblefield, she's not feeling too well."
Oke, ook goed. Een behoorlijk wat strengere, maar wel rechtvaardige man. De oral ging goed. Hij vroeg me op een gegeven moment om een symbool op de kaart, waarvan ik het antwoord eigenlijk wel wist, maar niet 100% zeker was. Hij zei vervolgens met een dikke knipoog dat hij even wat water ging drinken. Ik kon dus snel even verifiëren of ik het inderdaad goed had. De oral verliep er goed en we konden op naar de kist.

Ik was toch wel zenuwachtig en ik had daardoor ook geen hap door mijn keel kunnen krijgen die ochtend. Dit begon ik nu toch wel een beetje te merken. Al helemaal in combinatie met de hitte was ik niet scherp meer.
De vlucht ging dan ook kort gezegd niet goed. Het airwork was wel oké, met de turbulentie in het achterhoofd gehouden. Maar voor de landingen zouden we naar Phoenix Regional gaan. Een heel klein vliegveld, met een baantje van 15m breed, twee keer zo smal als die op Falcon. Dit maakt landingen heel anders, aangezien je de illusie krijgt dat je hoger zit dan je daadwerkelijk vliegt.
Daarnaast was het ook nog eens een ongecontroleerd veld, iets waar ik ook nog nooit eerder was geweest. Zo'n veld heeft dus geen verkeerstoren en je moet dus zelf bij alles wat je doet een positiecall maken, bijvoorbeeld: "Phoenix Regional traffic, Archer 4177L is turning final Runway 21, Phoenix Regional". Niet moeilijk, maar wel weer een extra belastingsfactor.

Het was in het traffic pattern erg lastig om hoogte en snelheid te houden, omdat er continu up-en downdrafts van lucht waren vanwege de hitte. Niks bleef dus constant en dit maakte het hard werken. De landingen gingen niet erg lekker, maar ook niet bar-slecht. Behalve de precision. Hierbij probeer je op een vooraf afgesproken punt de kist neer te zetten. Dit hoeft niet zacht, als 'ie maar staat. De eerste keer schoot ik voorbij dit punt, de tweede keer kwam ik er nét voor en de 3e keer ging ik er weer nét voorbij.
"Okay, take me back to Falcon, make a flapless landing there on the 1000' markers, and I'll let you pass"

De druk stond er dus weer lekker op. Met een kutgevoel vloog ik weer terug naar Falcon vanwege de opgeklootte landingen.. Hier was het vervolgens nog turbulenter dan op Phoenix Regional en daarnaast moest ik ook nog een andere approach vliegen vanwege traffic. Uiteindelijk hield ik niet genoeg rekening met de extra snelheid waarmee je landt bij een flapless, waardoor de kist graag wil blijven 'floaten' boven de baan. Ik zag de 1000' markers zo onder me door schuiven. Shiiiit.... "Ahw, man! I thought you had it man!" zei Mr. Morales.
Terug getaxied en meteen toen we stilstonden was hij al weg: "I'll see you upstairs".
Met een rotgevoel de kist afgesloten en terug naar boven gelopen. Hier liet hij me weten dat ik de check wel gehaald had. Hij had me een Standard willen geven (nota bene op de vlucht die voor mij gevoel het beroerdste ging van alle 22 die ik tot nu toe had gevlogen!), maar vanwege de precision die maar niet lukte vandaag, besloot hij om me een Acceptable te geven. Ik kon het hier alleen maar mee eens zijn, het was gewoon geen goede vlucht..

Vol balend richting huis. Als ik goed had gevlogen had ik zéker een betere beoordeling kunnen krijgen. Ik had gewoon mijn dag niet, kan gebeuren. Ik mocht in elk geval door. De rest van de dag aan het zwembad gelegen en onstpannen.. Vandaag had ik lekker weer een chille solovlucht.

Afzien...

In de South-East kort wat airwork gedaan en hierna 6 touch&go's gemaakt op Gateway. Ze gingen niet allemaal even goed, maar het was met 38 graden buiten al behoorlijk turbulent, wat het er een stuk lastiger op maakt! Mijn laatste landing op Falcon was een short-field, waarbij je ook moet mikken op een afgesproken punt, net als de precision dus die gisteren zo slecht gingen!
Hier kwam ook nog eens een crosswind van 9 kts bij, precies op mijn limiet dus. Uiteindelijk stond ik precies op de 1000' markers én perfect op centerline. Zie je nou wel, je kan het wel! Dacht ik. Jammer dat het er op de check dan niet uit kwam..

De zomer komt eraan...

Nu heb ik even 2 dagen weekend om uit te rusten. Ook ga ik een beginnetje maken aan de planning van mijn volgende vlucht. D24 is namelijk weer een navigatievlucht! Mijn instructeur en ik wouden graag naar Palm Springs (vlakbij L.A.), maar hier hebben we net niet genoeg tijd voor. In plaats daarvan gaan we naar Bullhead, wat in 03:00 tijd moet lukken (heen én terug). Ook richting L.A., maar nét iets dichter bij. Het plan is om hier een auto te huren en wat te gaan lunchen. Klinkt goed!

Ondertussen is de eerste groep van klas 11-3 hier ook alweer aangekomen. Traditioneel zijn we weer met z'n allen naar de Cheesecake Factory gegaan! Zij beginnen komend weekend met vliegen. Weer zo'n momentje waar je beseft hoe hard de tijd hier eigenlijk gaat. Ik zit nu al over de helft van mijn VFR traject en op een kwart van mijn tijd hier in Amerika!

Ik hoop dat mijn volgende berichtje niet weer een week op zich laat wachten. Ik doe m'n best!

S16, S17 en eerste navigatievlucht D18

Het is moeilijk voor te stellen, maar we zitten hier nu al bijna 5 weken. De tijd 'vliegt' letterlijk voorbij! Al lijkt het soms heel langzaam te gaan, de weken zijn zo om.

Dinsdag had ik mijn tweede vlucht waar ik solo de South-East practice area in mocht. Het begon al een beetje te wennen om in m'n eentje die kant op te gaan. Volgens de syllabus moest ik deze vlucht weer voornamelijk 'airwork' oefeningen doen. Vliegtuigcontrole dus. Hier kwamen onder andere stalls, approach to stalls, steep turns en een Practiced Forced Landing voorbij. Het ging best lekker en voor het laatste deel van de vlucht ging ik naar Gateway, om daar touch&go's te oefenen. Een normale landing, een flapless en een glide-in kwamen voorbij. Deze gingen allemaal naar mijn tevredenheid en ik besloot om terug te keren naar Falcon. Eenmaal op de grond bleek ik 20 minuten te vroeg te zijn aangekomen, oeps.. De vlucht staat 02:00 voor in de syllabus. 'Nouja, dan haal ik het de volgende keer wel in', dacht ik.

Woensdag stond ik ingepland voor S17, welke bijna precies hetzelfde is. Dinsdagavond was echter al duidelijk dat het behoorlijk zou gaan waaien woensdag en het waarschijnlijk toch niet door zou gaan. Woensdag om 05:30 'cancelminded' richting school, om daar de vlucht voor te bereiden. En ja hoor, de winden waren te sterk. 15 knopen met windstoten van 25. En ook nog eens volle crosswind. Het weer moet minimaal 2 uur na onze vlucht nog binnen de limieten zijn. Op tijdstip van vertrek was het nog goed, maar het zou dus snel slechter worden. Oftewel een cancellation form invullen en vliegen gaat niet door! Mijn instructeur heeft me vervolgens nog kort iets verteld over de eerste navigatievlucht, D18, maar de volledige briefing zouden we donderdagmiddag krijgen. Nogal laat, aangezien ik vrijdag mijn D18 al zou hebben en het plannen van zo'n vlucht erg veel tijd kost. Maar hierover later meer..

Donderdag was het weer prima. Of nouja, 8 knopen crosswind op Gateway, waar ik mijn touch&go's zou gaan oefenen. Mijn limiet is echter 9 knopen, dus er werd gewoon gevlogen. Leuke oefening!
Ook leuk: tegelijkertijd met mij hadden klasgenoten Bart, Finn, Marc en Roy ook solovluchten in de South-East practice area, dus we zouden met z'n vijven daar hangen straks! Toen ik over de ramp naar mijn kist toe liep om te vertrekken was Finn net vertrokken, zag ik net Roy take-off gaan, Marc klaarstaan voor de Runway voor vertrek en Bart richting de Runway taxiën. Heel cool om te zien dat we met z'n allen al zo'n eind zijn gekomen sinds we met elkaar bijna precies een jaar geleden aan de opleiding begonnen!

Een visualisatie van één dag(!) verkeer in de South-East. Het bovenste blauwe 'knooppunt' is Falcon Field. Bij het witte zit Gateway en aan de rechterkant doen wij onze oefeningen. Wij vallen onder de categorie "Code 1200 VFR A/C", dus de blauwe lijntjes.

Mooi, take-off van Runway 22L en op naar het zuid-oosten. Het was verschrikkelijk druk in de practice area. Overal Duitsers, klasgenoten en het meest gevaarlijk: Vietnamezen. Deze mensen lijken soms geen flauw idee te hebben waar ze mee bezig zijn en als ze positiemeldingen doen op de radio is het behoorlijk onverstaanbaar. Daar komt bij dat ze jouw positiecalls ook niet verstaan, omdat hun Engels gewoon zo slecht is. Het is dus makkelijk om wanneer je niet goed oplet ineens heel dicht bij een Vietnamees te zitten. Uitkijken geblazen dus, maar dit ging gelukkig wel allemaal goed Al moest ik soms even een andere kant op sturen, omdat een Vietnamees in z'n eigen wereldje zat. Gelukkig was ik wakker.
Ik moest in de komende solovluchten een halfuurtje extra vliegen, om weer op syllabus-tijd te komen. Dus na een paar steep-turns, die best goed gingen, nog maar een paar gedaan. Omdat het kon. Hetzelfde gold voor de stalls en approach to stalls. Alles ging wel lekker, maar nu ik toch wat tijd over had kon extra oefening geen kwaad. Vervolgens nog 1 Practiced Forced Landing gedaan en op naar Gateway voor wat landingen.
Hier gold nog steeds de volle 8 knopen crosswind, wat zorgde voor leuke landingen! Sommigen waren een tikkeltje harder dan normaal, maar ik was over het algemeen best tevreden. Nog een extra touch&go gedaan, wederom omdat de tijd het toeliet.
Hierna terug naar Falcon, waar ik afsloot met een precision landing, die ook best goed ging! Ik kon met een tevreden gevoel richting huis.

Thuis een klein beginnetje gemaakt aan mijn navigatievlucht van vrijdag, aangezien dit erg veel werk zou zijn. We zouden naar Sedona gaan, een prachtig gelegen vliegveld ongeveer 150 km ten noorden van Phoenix. Hier zouden we gaan lunchen en dan weer terug naar Falcon.

Sedona Airport, zoals hier mooi te zien, gelegen op een plateau. Heel cool!

Snel hierna alweer naar school, voor de navigatiebriefing. Deze duurde zo'n 2,5 uur en hier ging dus mijn plantijd... Aan de andere kant, ik móest wel bij die briefing zijn, anders zou ik niet weten hoe ik het zou moeten doen! Een beetje ongelukkig dus. Die briefing had wel een paar dagen eerder gemogen.
Om half 6 was de briefing pas klaar. Hierna snel een pizza naar binnen gewerkt en nu écht kunnen beginnen met plannen. Tot een uur of 11 ben ik bezig geweest en nog was ik niet klaar. De volgende ochtend maar op tijd verder dan, om zo ver mogelijk te kunnen komen. Vrijdag om 03:30 er weer uit en om 05:30 naar school gegaan. Uiteindelijk was ik bijna klaar, maar heb ik het net niet af kunnen krijgen. Mijn instructeur begreep dit gelukkig wel en we konden gewoon gaan vliegen.
Ik was behoorlijk duf, aangezien 4 dagen vliegen, en vervolgens maar 4,5 uur slaap te pakken om meteen weer bezig te gaan met plannen nogal slopend was.

Mijn planning naar Sedona. De rechterkaart begint waar de linkerkaart ophoudt.

Vanwege de voorspelling van winden van 15 gusting 25 knopen besloot mijn instructeur om niet op Sedona te gaan landen. Omdat het vliegveld op een plateau ligt kunnen er dan hele venijnige windstoten ontstaan. We zouden over het veld heen vliegen en dan weer terugkeren, om op de terugweg te diverten naar Scottsdale, daar een full-stop-taxiback te maken en vervolgens terug naar Falcon.

De vlucht zelf ging wel oké. Mijn instructeur doet meestal vrij weinig bij beurtje 18, om duidelijk te maken hoeveel er eigenlijk wel niet komt kijken bij navigatievluchten. Hij noemt vlucht 18 dan ook de 'Holycrap'-vlucht. En dat heb ik mogen ondervinden. Want holycrap wat ben je ineens druk. Wel op een leuke, uitdagende manier. Je vliegt bepaalde headings voor een bepaald aantal minuten (allemaal van tevoren berekend) en op deze manier hoop je netjes op je waypoints uit te komen. Factoren als bijvoorbeeld de wind die anders kan zijn dan voorspeld, beïnvloeden waar je uiteindelijk terecht komt. Maar om na 10 minuten te vliegen binnen een mijl van je punt aan te komen, of zelfs recht erboven, is erg cool!

Scottsdale Airport

Het is wel vermoeiend, want je bent een paar uur lang continu met dingen bezig. Het feit dat ik zo weinig voorbereidingstijd heb gehad en zo weinig slaap kon pakken hielp niet mee aan mijn alertheid. Het vluchtje ging dan ook niet perfect, maar we kwamen uiteindelijk gewoon op al onze puntjes uit. De diversion naar Scottsdale ging wel erg goed en mijn landingen waren we allebei tevreden mee.
Doodop ben ik terug naar huis gegaan en toch maar weer even mijn bed ingedoken. De rest van de dag heb ik even mijn rust gepakt, wat administratieve dingen gedaan en uit eten geweest bij de lokale Griek, ook was jongens van de NLS waren mee, we hebben in ieder geval erg gelachen om flauwe moppen. Een leuk begin van mijn weekend dus.

Jahaa, weekend! Eindelijk weer. Het voelt hier echt alsof je moet werken om je weekend te verdienen. Als het dan eindelijk zover is voelt het toch wel heel goed om even niet aan vliegen te hoeven denken. Hoe leuk het ook is, na 5 dagen ben je toch wel redelijk kapot. De hoeveelheid nieuwe stof die we iedere vlucht erbij moeten leren blijft ondertussen ook maar komen.

Voor na het weekend staan er nog 2 solovluchten naar de South-East voor mij op het programma. Daarna weer een navigatievlucht met Mr. Effinger naar Tucson International Airport. Hier willen we even een auto huren, wat lunchen en dan weer terug naar Falcon.
En daarna is het alweer tijd voor mijn volgende checkvlucht! D22 is de tweede check van het VFR-traject. Navigatie wordt hier nog niet getest. Wel de dingen die we op onze solovluchten in de South-East hebben geoefend, dus stalls, steep turns, touch&go's, PFL's, etc. Spannend dus, het gaat al hard!
Maandag zitten we hier al vijf weken en dat betekent dat de eerste groep van klas 11-3 ook al aankomt. Het wordt dus weer wat drukker op de Springs, erg leuk!

S14 & D15

Omdat er zondag i.v.m. Pasen pas vanaf 14:00 zou worden gevlogen, zijn we zaterdagavond met de hele klas naar Tempe gegaan. Eerst gegeten bij de Hooters (toptent!) en daarna naar de bioscoop voor de nieuwe American Pie film. We hebben helemaal slap gelegen en het was dus een erg gezellige avond met de groep!

Er moest natuurlijk even een groepsfotootje gemaakt worden!

Na mijn weekend was het zondag alweer tijd voor mijn tweede solovlucht. Dit keer mocht ik in mijn eentje naar de South-East practice area en naar Gateway. Het blijft een vreemd gevoel om niemand naast je te hebben en dat je gewoon in je eentje zo'n vliegtuig mee krijgt. Het maakt het ook lastiger in het opzicht dat je jezelf ook moet beoordelen op hoe je het doet, want je wilt wel progressie blijven boeken.

Nouja, op naar de South-East dan maar. Standaard departure route gevlogen naar de South-East en daar mijn steep turns en approach to stalls gedaan, om daarna naar Gateway te gaan voor touch&go's. Ook landen moet anders nu ik ineens geen instructeur meer mee hoef te slepen. Het afvangen (de neus omhoog brengen vlak voor touchdown) hoeft veel minder en dit maakt het dus een uitdaging om de landingen weer richting perfect te krijgen!
Na 1,5 uur te hebben gezweet en op en neer te worden geschud (33 graden buiten en nogal turbulent), vond ik het wel weer mooi geweest en ben ik teruggegaan naar Falcon. Dit keer geen debriefing, gewoon direct naar huis. Ook apart!

Klaar voor S14!

Vandaag weer een vluchtje mét instructeur gehad: D15. Er komen iedere vlucht weer nieuwe memory items bij. Het lastigste is op dit moment niet het vliegen, die kist heb ik wel behoorlijk onder controle. Het is al die procedures die heel veel op elkaar lijken uit elkaar houden. Engine fire on ground, engine fire in flight, electrical smoke/fire, engine failure in flight, carburetor fire, alternator failure, forced landing checklist, en zo gaat het maar door. Bij ieder scenario hoort een procedure om het probleem op te lossen. En uiteraard moeten deze uit het hoofd, zonder gestotter. Een voorbeeld om jullie een idee te geven:

Engine fire in flight memory items:

- Fuel Selector Valve                                     OFF
- Throttle                                                        CLOSED
- Mixture                                                        CUT-OFF
- Fuel Pump                                                   OFF
- Heater                                                          OFF
- Defroster                                                      OFF
- Battery Master                                              OFF
- Alternator                                                     OFF

Hier hoort vervolgens ook de Forced Landing Checklist bij:

Forced landing memory items:


- Fuel Selector Valve                   OFF
- Magnetos                                   OFF
- Mixture                                      CUT OFF
- Battery                                       OFF
- Alternator                                   OFF
- Seatbelts                                     ON

Nouja, you get the picture.. Het is niet lastig, maar gewoon een kwestie van stampen. Het feit dat er iedere vlucht iets nieuws bij komt en ze zoveel op elkaar lijken maakt het makkelijk om sommige items door elkaar te halen. We doen het maar dan!

Het vluchtje van vandaag ging best goed. Niet mijn allerbeste vlucht, maar ook zeker niet slecht. Mijn instructeur was tevreden, dus dan ben ik dat ook. Al waren er hier en daar wel wat verbeterpuntjes.


Hier kan ik echter morgen aan werken tijdens mijn volgende solovlucht! Ik mag weer alleen naar de South-East om van alles en nogwat te oefenen. Klasgenoten Marc en Bart vertrekken 15 minuten voor mij, ook allebei solo, dus we zitten met z'n drieën tegelijkertijd in de lucht.. Levensgevaarlijk!
Daarna gaan Berend en Mathieu voor het eerst solo. Daar ga ik dan ook nog even kijken, leuk dagje dus morgen!

D13 & weekend

De dag na mijn eerste solovlucht gingen we gewoon weer verder, alsof er niks gebeurd is. Beurtje D13 stond op het programma. Op zich niet veel nieuws deze vlucht, behalve steep turns van 60 graden. Dit geeft 2G en dat is een erg leuk gevoel!

Na deze steep turns deden we een PFL boven de South-East en daarna door naar Gateway voor touch&go's. Althans, dat dachten we. Het was echter te druk in hun luchtruim en we mochten er niet in. We zijn maar teruggegaan naar Falcon en hebben de vlucht ingekort. Het stomme hiervan is dat dit de vlucht zou zijn waar ik mijn 'endorsement' voor Gateway zou moeten verdienen, zodat ik hier solo ook naartoe mag. Ik heb 'm uiteindelijk alsnog gekregen, omdat we hier al vaker naartoe zijn geweest en dit toen ook ging, dus mijn instructeur geloofde het wel. Daarnaast is de standaard crosswind-limiet voor solovluchten 7 knopen. De landing op Falcon bij D13 was met 9 knopen, dus mijn crosswind-limiet is ook meteen verhoogd. Dit moet mij veel cancellations gaan schelen!

Dit weekend kwam weer als geroepen en ik kon weer even lekker tot rust komen. Met Peter en Berend naar het rijke gedeelte van Phoenix, Scottsdale, toe geweest om daar even in de mall rond te kijken. Verder een beetje gechilled bij het zwembad en vandaag naar de eerste solovluchten van Bart en Mathieu geweest. Of nouja, deze gingen beiden niet door: te veel wind..

Morgen is vanwege pasen het veld pas vanaf 14:00 open, dus dit geeft ons vanavond nog even de tijd om met z'n allen iets leuks te doen. Voor het eerst dat we met groep 1 én 2 samen iets kunnen gaan doen. Het plan is om eerst met z'n allen te barbecuen en vervolgens naar de bios te gaan voor American Pie: The Reunion. Moet leuk worden!

Morgen om 14:00 sta ik ingepland voor solovlucht S14. Dan mag ik zelf naar de South-East en naar Gateway toe om m'n dingetjes te gaan oefenen! Het fijne is dat het 34 graden wordt morgen, en dan in die cockpit.. oef... Ik kan er maar beter aan gewend raken, want het ziet er niet naar uit dat het af gaat koelen de komende maanden!

Bedankt voor alle berichtjes de afgelopen tijd, vooral na mijn solovlucht! Ik vind het echt heel leuk te lezen en dat iedereen zo meeleeft, dit motiveert me om te blijven schrijven! Voor nu ga ik nog even genieten van m'n laatste dagje weekend...

First Solo!

Woensdag 04-04-2012 was het dan eindelijk zover, mijn allereerste solovlucht!

De Archer 4149Y was de kist waar het op zou gaan gebeuren. 's Ochtends heb ik tussen het voorbereiden van mijn vlucht door eerst staan kijken bij de eerste solo van een klasgenoot, Marc. Hij was de eerste van onze groep die solo ging en dit was dan ook erg leuk om te zien! Ik kreeg dan ook steeds meer zin in in mijn eigen solo!

Start-up

In m'n eentje taxiën richting Runway 22L

Daarna weer vlug naar boven, mijn vlucht voorbereiden. Het weer was goed en we konden zonder problemen vertrekken. Eerst zou ik 3 circuitjes, met full-stop taxibacks, met mijn instructeur vliegen en als dat goed ging mocht ik zelf 3 circuitjes doen! Full-stop taxibacks houden in dat je na de landing terug taxied naar het begin van de baan en vanaf daar weer opstijgt.

Het was behoorlijk druk tijdens de circuitjes met mijn instructeur en we konden dan ook maar 2 circuitjes doen in 1 uur tijd. We vonden dat het wel goed ging en besloten om de kist te parkeren, zodat hij uit kon stappen.

Toen zat ik toch echt alleen in het vliegtuig.. Heel vreemd. Alle procedures en checklisten voor het opstarten zelf gedaan, de parking brake eraf en richting Runway 22L getaxied. Hier de take-off klaring gevraagd, de baan op, het gas naar voren: "take-off". Nog een laatste blik naar rechts: daar was toch écht een lege stoel, heel cool!
Bij 60 knopen roteren en zomaar hing ik in mijn eentje in m'n kist boven Phoenix. Wat ongelofelijk gaaf! Die kist klom ook wel een stuk harder met zoveel minder gewicht erin. Liedjes gezongen op downwind en vervolgens 3 full-stop taxibacks gemaakt.

Na de laatste terug getaxied naar de parkeerplek van de 4149Y, waar mijn klasgenoten en instructeur me stonden op te wachten! Volgens traditie knipte mijn instructeur m'n das af, waarna ik van het vliegtuig getild werd en de auto ingegooid, richting het zwembad. Traditie is dat je na je eerste solovlucht de grond niet mag raken, voordat je eerst in het water ligt. Als je dit wel doet betekent dit dat je ergens in je loopbaan een ongeluk zal krijgen. Ik werd dus richting het zwembad van de Springs gedragen en met uniform en al er bovenhands ingekieperd. Mijn instructeur hielp ook graag een handje mee.

Met afgeknipte das!

Hierna volgens KLS traditie (jaja, veel tradities..) mijn hoofd gemillimeterd en volop nagenoten. 's Middags nog wezen kijken bij de eerste solo van klasgenoot Roy. Met z'n drieën zijn we, als eersten van onze groep solo gegaan gisteren, heel cool!

Heerlijk nagenieten!

UPDATE: Hieronder mijn solofilm!

D09, D10 en D11 check, inclusief brandweer!

Ik zal de spanning er meteen afhalen: Ik ben geslaagd voor mijn pre-solo check, vlucht D11! Dit betekent dat ik morgen (woensdag) mijn eerste solovlucht zal gaan maken! Een van de grootste mijlpalen van mijn vliegcarriere!
Maar daar ging natuurlijk wel iets aan vooraf...

Na het weekend had ik op zondag beurtje D09. Steep turns en stalls kwamen weer om het hoekje kijken. Daarna gingen we naar Scottsdale om touch&go's te oefenen. Dit deden we zodat ik wat meer ervaring op verschillende vliegvelden zou krijgen. Scottsdale is het rijkste gedeelte van Phoenix. Het vliegveld ligt tussen de villa's en malls en mensen komen daar met hun Lamborghini aan, om vervolgens hun koffers in hun privé jet te laden en ergens heen te vliegen. Er vlogen hier dan ook veel van dit soort kleine jets, heel cool! Er stond niet veel wind op Scottsdale, er was echter wel aardig wat turbulentie, wat het lastiger maakte. De touch&go's gingen goed en hop, terug naar Falcon.

D10 had ik maandag. Dit is het laatste beurtje met je eigen instructeur voordat je je check gaat vliegen. Na dit vluchtje bepaalt de instructeur of hij denkt dat je klaar bent voor deze belangrijke D11 vlucht. Ik had erg slecht geslapen en niet ontbeten en ik was er dan ook helemaal niet bij. De departure, de procedures en de arrival terug naar Falcon gingen gewoon goed, maar de landingen op Gateway (alleen maar touch&go's dit beurtje), gingen niet lekker. Slordig, te hard en gewoon niet zoals ik het wilde. De instructeur merkte dat ik mijn dag niet had en na de tijd zei hij dat dit gewoon kon gebeuren. Ik had beurtje 1 t/m 9 gelukkig boven standaard gepresteerd en we wisten allebei dat ik het beter kon, dus hij besloot om me op dinsdag gewoon mijn D11 check te laten vliegen.



Vandaag had ik deze dus. Met Mr. Arreola. Een Mexicaanse instructeur die erom bekend staat nogal een vreemde gozer te zijn. Wel aardig, maar hij vindt het bijvoorbeeld leuk om op extreem lage hoogte te gaan vliegen en koeien te bewonderen: "Ohhh look at the coooowwwwss! How many cowwss do youu haavve?"
Ik wist dus niet helemaal wat ik moest verwachten. Ik stond ingepland om om 07:30 te briefen, dus ik wou ruim van tevoren op Dispatch zijn. 05:30 was ik er. Mr. Arreola was echter al te laat voor de vlucht die hij voor mijn vlucht zou vliegen, dus het zou al wat later gaan worden.
Toen kwam er ongeveer een halfuur voordat hij terug zou zijn een bericht binnen dat er een ongeluk was gebeurd bij ons vliegveld. Een Ultralight vliegtuig had direct na take-off een motorstoring gehad, was in een spin geraakt en neergestort ongeveer 100 meter naast het veld. De twee inzittenden hebben het niet overleefd. Natuurlijk een behoorlijke schok. Gelukkig was het geen kist van de school. Het vliegveld werd hierna voor ongeveer 20 minuten (verassend kort!) gesloten. Dit leverde ook weer vertraging op voor mijn check. Uiteindelijk ging ik pas om 08:40 briefen.

Ik vertelde Mr. Arreola over het weer en de Mass&Balance van het vliegtuig, dit geloofde hij allemaal wel. Vervolgens was het tijd voor het 'oral exam'. Hier stelt de instructeur je vragen m.b.t. je theoriekennis. Dit ging vooral over het vliegtuig zelf, zichtlimieten, etc. Dit ging allemaal goed, ik had de avond van tevoren nog even extra gestudeerd!

Hierna moest ik snel even pre-flighten, aangezien mijn kist pas net terug gekomen was. Vervolgens was het tijd voor mijn check. Na bijna 10 minuten voor de Runway te hebben gewacht (het was druk!), konden we om 09:30(!) eindelijk take-off. De vlucht ging erg lekker en ondertussen zat Mr. Arreola een beetje met zn iPad te spelen. Beetje vreemd, maarja.. Hij zat in ieder geval niet te schreeuwen dat ik iets fout deed ofzo. Boven de South-East practice area trok hij mijn motor dicht. "You 'ave an engiiiin faiiiiluurrree"
Practiced Forced Landing dus! Ik snel een plekje om te landen proberen uit te zoeken.. Natuurlijk was er niks in de buurt, alleen maar woestijn met veel cactussen. Ik had uiteindelijk een plekje gekozen, maar daar stonden power lines. Hmmm, een ander plekje dan maar. Uiteindelijk een plekje gevonden. In de tussentijd was ik al veel hoogte verloren. Snel de procedures er doorheen rammen en proberen goed uit te komen. Ik had echter de elevatie van het terrein wat verkeerd ingeschat en kwam te laag uit. Mr. Arreola z'n oplossing was een dot gas te geven zodat we het wel zouden halen. Oké?? Nouja, alle hulp is welkom.. Op ongeveer 30 voet ge-recovered (normaal is 100 voet) en meteen hierna een Engine Failure After Take-off. Oftewel, weer neus omlaag en een nieuw plekje met weinig cactussen uitkiezen. Dit keer zat hij gewoon weer op zijn iPad te spelen en kwamen we tot niet veel meer dan 2 cactushoogtes, voordat hij heel rustig 'ok, go-around' zei. Weer geklommen naar 3000' en op naar Gateway voor de touch&go's.

Hier zouden we een normal landing, flapless landing en een glide-in gaan doen, voordat we terug naar Falcon gingen. Alles ging lekker qua voorbereiding op het binnengaan van het luchtruim, het weer verkrijgen en de approach checklisten en briefings afwerken. De eerste approach ging erg lekker, al was de landing een tikkeltje hard, toch had ik slechtere gehad. En toen gebeurde het...
Na een seconde of twee op de grond rijden begon het vliegtuig heel erg te vibreren, Mr. Arreola met z'n Mexicaanse accent schudde alle kanten op: "Whhwhhwhwhaatattttt hhhhhhaaaapppppiiiiiinnnnnnnnddddd?" Het leek heel veel op een lekke voorband. Meteen weer volgas erop en de lucht in. "Ok we have to go back to Falcon".
Shit, dacht ik, nu al een lekke band. Ik kan m'n check niet eens afmaken! Nu faal ik hem ook nog, just my luck! Ik betrapte mezelf erop dat ik dit aan het denken was, terwijl er wel belangrijkere dingen aan de hand waren: terugkomen en veilig landen op Falcon. Ik mocht blijven vliegen en ging terug naar Falcon. Dispatch en Tower geïnformeerd over onze situatie en de brandweerwagens werden al klaargezet langs de baan voor het geval het mis zou gaan. Ik verwachtte dat Mr. Arreola hem zou willen landen op Falcon, maar toen we nog ongeveer 4 mijl te gaan hadden zei hij: "Ok, make a soft-field landing on Falcon. If you make a nice landing, I'll let you pass."
KABOOM, de druk stond erop. Niet alleen hing onze veiligheid van deze landing af, maar ook of ik de check zou halen. Maar ik voelde me vooral heel fijn. Dat ik nog de kans kreeg om de check te halen, ook al konden we niet alle onderdelen doen. En daarnaast dat Mr. Arreola het vertrouwen in mij had dat ik ons veilig op de grond kon zetten!
Flaps 40 gezet en met een snelheid van 60 kts richting de Runway. Hier maakte ik (thank god!) de mooiste landing die ik tot nu toe gemaakt had! Heel zacht, op de achterwielen en midden op de centerline en de aiming blocks. Het stuurwiel naar achteren gehouden om het neuswiel zo lang mogelijk in de lucht te houden. Toen het wiel de grond eenmaal raakte begon het vliegtuig weer ongelofelijk hevig te vibreren. Mr. Arreola zette meteen de motor uit, zodat de propeller niet beschadigd zou raken en we rolden tot een volledige stilstand midden op de Runway. Alles uitgezet in de kist en we zijn vervolgens naar de hangar gesleept door een karretje van maintenance. Een heel avontuur rijker dus!

Nog wat formulieren in moeten vullen en tijdens de debriefing zei Arreola dat hij vond dat ik erg goed vloog, vooral mijn 'positional awareness' was hij over te spreken. Pas na 5 minuten zag ik dat hij 'Pass' en 'Standard' omcirkeld had. Ik had 'm gehaald!!! En nog met Standard ook! De verschillende beoordelingen zijn: Fail, Partial, Acceptable, Standard en Standard+. De hoogste worden heel zeldzaam gehaald en zijn alleen als alles eigenlijk perfect gaat. Standard is gewoon heel goed dus en hier ben ik ook erg blij mee!

Boven alles betekent dit dat ik morgen mijn allereerste solovlucht zal hebben! Ik sta nu ingepland om 15:30LT te briefen. Hierna zal volgens traditie mijn das afgeknipt worden door mijn instructeur, ik met uniform en al het zwembad ingegooid worden, en mijn hoofd gemillimeterd gaat! Foto's zullen dus snel volgen...

Op naar mijn eerste solo!