D08 & weekend

Donderdag had ik mijn D08, de tweede van de 'Traffic Pattern vluchten'. Weer een uurtje allerlei verschillende soorten landingen oefenen. We gingen hiervoor naar Gateway. Eigenlijk was het hetzelde beurtje als D07, alleen kwam er dit keer ook een Engine Failure After Take-Off (EFATO) bij en de precision/short field landing was ook nieuw.
De EFATO kreeg ik meteen na take-off op Falcon. Mijn instructeur zei "engine failure" en ik moest een plekje kiezen waar ik 'm neer zou zetten. Ondertussen vlogen we gewoon door. De touch&go's op Gateway gingen over het algemeen best goed. Bij mijn glide-in leek ik het ruim te gaan halen, dus ik ging van flaps 10 naar flaps 25, om niet ergens halverwege op de runway neer te komen. Dit gaf mij echter zo'n grote rate of descent dat het er nu ineens om ging hangen of we de runway wel zouden halen. Op ongeveer 400' initieerde ik zelf de 'go-around', omdat ik dus geen volledige zekerheid had. Leermomentje over de hoeveelheid weerstand die de extra flaps leveren.. Na de vlucht was mijn instructeur overigens helemaal in de gloria over mijn go-around call. Het is zeker geen schande om, als je ergens twijfels bij hebt, een landing af te blazen en het nog een keer te proberen. Het wordt zelfs aangemoedigd. Ik was blij dat ik dus de juiste keuze had gemaakt. Na alle verschillende touch&go's weer terug naar Falcon, waar ik af moest sluiten met een precision/short field landing. Deze ging heerlijk. Ik kwam precies op centerline en op het begin van 'the blocks' (1000 voet punt op de runway) neer. Een fijne afsluiter van de vlucht!

Foto gemaakt door Berend, die een keertje achterin meeging!

Om 08:30 stond ik weer buiten school en had ik weekend! Gelukkig vloog ik zo vroeg, dit gaf me bijna een volledige dag extra weekend. 's Middags zijn we met Peter, Berend, Nanne (uit 11-1) en ik gaan golfen. Dit leverde vooral veel hilariteit op, aangezien we geen van allen het konden (nu nog steeds niet trouwens). Hieronder een filmpje hiervan!

Gisteren, vrijdag, heb ik voor de verandering eens vrij weinig gedaan. De weekenden zijn hier echt heerlijk. Het voelt echt alsof je er voor gewerkt hebt en om dan even niks te kunnen doen is heel fijn. Vandaag was het open dag op Falcon Field, hier hebben we met bijna onze hele klas even rondgekeken. Er stonden wel wat leuke oude kisten, maar verder stelde het niet extreem veel voor. Het was ook een fijne 33 graden en na een uurtje in de brandende zon hadden we het wel gehad: op naar de Jamba Juice! Daarna heb ik een beetje gestudeerd voor beurtje D09 die ik morgen heb. We gaan weer een stall en steep turns doen. Ook de Practiced Forced Landing komt weer langs en daarna gaan we wederom touch&go's doen. Dit keer is het plan om naar de North East practice area te gaan en daarna op Scottsdale de touch&go's. Dit wil mijn instructeur om me wat ervaring te geven op verschillende vliegvelden hier in de buurt. Als het allemaal goed gaat qua weer (er zit een front aan te komen: veel wind!), zou ik maandag mijn D10 en dinsdag mijn D11 check hebben. Dit betekent dat als alles goed gaat, ik volgende week al solo kan gaan! Duimen dat ik niet gecancelled word!

Ho...

Dan maar poolen!

D06 & D07, de tijd 'vliegt'!

Terwijl ik dit schrijf ben ik net terug van beurtje D07. Na eerste even langs de Jamba Juice te zijn gereden zit ik hier te chillen met de rest van de dag nog voor me, heerlijk!

Gisteren had ik D06, met de prachtkist waar ik mijn eerste vlucht op had: Archer N961WG. Hiermee heb ik vanaf Runway 4R op Falcon een departure gemaakt richting de South-East practice area. Hiervoor is een standaard route vastgelegd door school die we moeten volgen. Ik had de route al in m'n hoofd zitten dus het was alleen een kwestie van mijn herkenningspunten vinden en erheen vliegen.
Mijn instructeur:

"Do you see those two mountains that look like boobs?"
- "Yep, got the boobs in sight"
"Good, just fly straight down the middle of those boobs and we'll be on our route!"
- "I can do that!"

Op deze manier zijn we succesvol in de South-East beland en hier konden we onze oefeningen gaan doen. Voordat we onze eerste stall wouden gaan doen hadden we een beetje last van 2 Apache's die testvluchten aan het doen waren. Boeing heeft op Falcon Field een fabriek waar die dingen gemaakt worden en ze worden dus getest in de South-East practice area. Dit gaf een heel gaaf gezicht, om ze het ene moment keihard omhoog en het volgende moment nog harder naar beneden te zien janken. Alleen dit hielp ons niet met onze stalls, aangezien we vrij van elke vorm van 'traffic' willen blijven bij zo'n oefening. Uiteindelijk hadden we free sky en konden we beginnen. Ik moest nog 1 stall doen en mocht kiezen welke. Ik koos voor de after take-off stall. Deze ging erg lekker en we konden door met een nieuw onderdeel: de Practiced Forced Landing. De naam verklapt het al: oefenen alsof de motor is uitgevallen en een gedwongen noodlanding maken.
Het gas ging op zo'n 4500 voet naar idle en de oefening begon. Allereerst zorg je ervoor dat de kist zo ver mogelijk kan komen, hiervoor ga je d.m.v. je neusstand de zogenaamde 'best glide speed' vliegen, wat voor ons 76 kts is. Hierna kies je alvast een plekje (grasveld o.i.d.) uit waar je wil gaan landen. Daarna allerlei procedures, eerst proberen om de motor te herstarten (niet echt natuurlijk, de motor staat gewoon aan, maar in ieder geval met je hand langs de juiste knoppen om te laten zien dat je de procedures kent), vervolgens een 'Mayday' call zonder de zendknop van de radio in te drukken, de transponder van het vliegtuig op code 7700 zetten zodat ze weten dat je een noodgeval hebt, etc. etc. Uiteindelijk moet je precies bij je uitgekozen veldje zien uit te komen en ook nog op zo'n manier dat je 76 kts vliegt en aan het begin van het veld kan landen. Met behulp van je Flaps bepaal je uiteindelijk hoe steil je het laatste stukje kan dalen als je iets te hoog zit. De truc is dus vooral zorgen dat je niet te laag zit, anders is de kans groot dat het fout afloopt!
Verrassend genoeg voor mezelf ging dit de eerste keer meteen goed, ik kwam lekker uit voor mijn veldje en op ongeveer 100 voet (30 meter!) boven de grond concludeer je met z'n tweeën dat je het gehaald zou hebben en geef je weer volgas om weer weg te klimmen.
We klommen naar 1000' above ground level om hier nog een laatste ground reference manoeuvre te doen. Ik had gekozen voor de 'rectangular course', aangezien dit een goede oefening is voor circuitjes vliegen later. Dit ging ook goed en is erg leuk om te doen, aangezien je toch maar op 300 meter boven de grond zit en echt een beetje aan het spelen bent met het vliegtuig om op de goede plek uit te komen.

Nadat we dit afgerond hadden zijn we naar Gateway gegaan om daar 1 touch&go te oefenen alvorens we terug gingen naar Falcon. Op Falcon geland en de kist geparkeerd. Zo zat er alweer 01:20u vliegen op!
Uit de debriefing concludeerden we allebei dat het een lekker vluchtje was en samen met 4 klasgenoten die ook net klaar waren zijn we naar de Waffle House gegaan om lekker te lunchen, voordat we teruggingen naar de Springs.

Zonsopkomst in Arizona!

Vandaag dus beurtje 7 gehad op de N4140W, een oude grafbak met maar 1 radio i.p.v. 2 en een riem die me zowat wurgde als ik naar voren wou leunen voor de flaps of de parking brake.. Verder een prima kist hoor!
Dit beurtje is alleen maar 'traffic pattern', circuitjes vliegen, oftewel: touch&go's oefenen! Hiervoor zijn we naar Chandler gegaan om allerlei verschillende soorten landingen te maken. Na een minuut of 10 vliegen vanaf Falcon waren we al bij Chandler en hier konden we beginnen. Ik moest het circuit voor Runway 4L joinen op de zogenaamde 'downwind leg'. Circuitjes zijn eigenlijk gewoon rechthoeken om een landingsbaan heen om het in-en uitgaande verkeer in nette banen te leiden.

Het traffic pattern met bijbehorende 'legs' bijgeschreven

Het begon meteen al handig: ik zat mooi op base voor Runway 4L, toen de toren ineens overschakelde naar Runway 4R. Ik mijn base langer maken en de bijbehorende hoogtecorrecties maken, aangezien 4R nog een stukje verder vliegen was. Het ging gelukkig goed en we stonden (alhoewel een tikkeltje hard), mooi op Runway 4R. Hierna meteen de flaps omhoog gooien, volgas geven en weer door alsof het een normale take-off is. Bij 60 kts roteren en weer het circuit in op zo'n 1000' boven de grond. We deden nog 2 normale touch&go's, waarna we de verschillende variaties gingen oefenen. Eerst een flapless landing, waarbij je dus geen flaps selecteert. Het grote verschil is dat je snelheid zo'n 10 knopen (18 km/h) hoger ligt. Deze ging meteen erg lekker en we gingen door met weer iets nieuws: de glide-in.
Hier wordt een motorstoring op downwind gesimuleerd. Normaal time je 30 seconden zodra je op downwind het begin van de Runway achter je vleugel ziet verdwijnen. Nu timeden we 10 seconden, voordat het gas naar idle werd getrokken. Vanaf hier lijkt het veel op een PFL. Je zet je neusstand omlaag voor 76 kts en met je flaps bepaal je waar je op de grond uit gaat komen. Hier geldt ook weer voorzichtig zijn met het selecteren van meer flaps, aangezien je een stuk harder naar beneden zal gaan (meer weerstand, maar je wil 76 kts houden, dus je moest steiler omlaag). Zodra je meer flaps hebt geselecteerd mag je ze ook niet weer omhoog doen, omdat de kans bestaat dat je dan uit de lucht valt vanwege de grote hoeveelheid lift die je verliest. Het is dus een beetje schatten en vooral zorgen dat je niet te laag zit.
Dit ging eigenlijk meteen nagenoeg perfect en we hadden tijd voor nog 1 poging, waar we na de glide-in een go-around zouden oefenen. Deze tweede glide-in ging ook super en vlak voor de grond riep Mr. Effinger: "Go around!", waarop ik volgas gaf en uitklom.

Teruggevlogen naar Falcon, waar je in een korte tijd veel moet doen als voorbereiding op de aankomst daar. Zo moet onder andere het weerbericht van Falcon uitgeluisterd worden (ja, het is 10 mijl, dus vlakbij, dus het weer zal wel hetzelfde zijn, maar voor de landing wil je onder andere wel weten wat de wind is en welke baan in gebruik is).
Daarnaast moet je contact hebben gelegd met Falcon Tower, voordat je hun luchtruim binnen vliegt, anders kan je je na de vlucht bij de toren melden. Je moet de descent flow en descent checklist afwerken, de approach flow en checklist, waarbij onder andere een approach briefing aan je instructeur bij hoort: Waar zijn we, waar gaan we heen, hoe gaan we dat doen, welke baan, wat voor type landing, de wind, etc.

De laatste van 7(!) landingen van vandaag heb ik gemaakt op Falcon, waar we een standaard landing deden die, na de vele oefening van vandaag, ook behoorlijk lekker ging! Terug naar de ramp van CAE Global Academy en de kist netjes op z'n plek geparkeerd.
Tijdens de debriefing vertelde de instructeur dat hij erg "happy" was met mijn progressie en dat de check straks wel goed moet komen.

Ja.. Dé check.. De beruchte D11 check, welke bepaalt of je je eerste solovlucht mag gaan maken. Hij komt al heel hard dichterbij. Ik heb morgen nog beurtje 8, dan 2 dagen weekend, zondag beurtje 9, maandag 10 en dan moet dinsdag de dag worden. Nog maar 3 vluchtjes dus en als het allemaal goed gaat zou mijn 5e vlucht vanaf nu al mijn solo kunnen zijn! Tot die tijd blijft het echter hard werken om dat waar te kunnen gaan maken, morgen gaan we naar Gateway om nagenoeg hetzelfde vluchtje te oefenen, er komt alleen nog 2 nieuwe onderdelen bij: Een circuitje+landing met flaps 10 en de EFATO, ofwel de Engine Failure After Take-Off. Ik zal wat meer foto's proberen te maken, maar kan niks garanderen! Ik hou jullie op de hoogte!

D04 & D05

Het gaat hard! Sinds mijn laatste bericht heb ik er alweer twee vluchten op zitten.
Gisterenmiddag had ik beurtje D04. Ik moest om 13:30 briefen, dus had de hele ochtend vrij. Toch was ik om 07:30 al klaarwakker, vanwege het ritme waar ik nu in zit ('s avonds om 9 uur liggen we met z'n allen ook knock-out in bed). De vlucht had ik de dag ervoor al voorbereid, we zouden naar de South-East practice area gaan. Ik was hier nog nooit geweest, maar had me met wat hulp van klasgenoten voor kunnen bereiden m.b.t. vertrek-en aankomstroutes, herkenningspunten, minumum-en maximumhoogtes, etc. Ook had ik het veld van Gateway bestudeerd, aangezien het plan was om hier touch&go's te gaan oefenen. 's Ochtends hoefde ik dus niet zoveel te doen en hierdoor kakte ik een beetje in.

Om 11:45 ben ik maar naar school toe gegaan om me rustig aan voor te kunnen bereiden. Hier aangekomen was het vooruitzicht niet erg goed: winden van 15 knopen met windstoten tot 25. Op Gateway lagen deze haaks op de 3 parallele banen, wat touch&go's oefenen nogal lastig zou maken. Daarnaast waren er reports van Moderate Turbulence, het was dus bumpy. Fijn. Omdat de winden tegen de limieten aanlagen en het vooruitzicht was dat ze af zouden nemen kwam er bij mij het gevoel er een beetje in dat we zouden cancellen. Toch de vlucht maar voorbereid en 45 minuten voor briefingstijd was ik eigenlijk wel klaar. Mijn instructeur hing ondertussen met een klasgenoot uit de eerste groep, Joeri, in de lucht. Dit in dezelfde kist als waarin ik zou vliegen, wat inhield dat ik nog niet kon pre-flighten.
Om 13:15 zouden ze uiterlijk terug zijn. Om 13:30, mijn briefingstijd, ook nog niet.. Uiteindelijk waren ze om 13:45 terug, nadat ik dus een uur zo goed als niks heb zitten doen en nog verder ingekakt was. Omdat we dus achterliepen op schema moest ineens alles heel snel. Vlug briefen: we zouden wel vliegen, maar de we gingen naar de North-East om wat korte oefeningen te doen. De touch&go's op Gateway gingen ook niet door vanwege de wind. Alle voorbereiding m.b.t. de South-East kon dus het raam uit en alles moest in mijn hoofd omgegooid worden. Vervolgens ging ik snel de kist pre-flighten terwijl Mr. Effinger de debriefing met Joeri deed. Daarna ATIS uitluisteren in de kist en alles klaarmaken voor vertrek. Op de een of andere manier was m'n hoofd het na een slechte nacht en een hele ochtend wachten niet met deze snelle omschakeling eens en bleef een beetje in inkak-modus.

Take-Off gegaan vanaf 22L, en richting de North-East practice area gevlogen. De Steep Turns gingen niet slecht, maar ook niet lekker. Ik liep met m'n duffe hoofd telkens nét achter de feiten aan en dit maakte het er niet makkelijker op. Hierna een approach to stall in landing configuration gedaan, deze ging goed. En als laatste een full stall zonder flaps, deze ging ook wel aardig, maar kon in mijn ogen net iets beter. Daarna alweer terug naar Falcon en na 45 minuten stonden we alweer op de grond, waar deze vlucht normaal 1:20 hoort te duren. Bij de debriefing zei m'n instructeur dat hij tevreden was met hoe het ging en het een goede vlucht was, al merkte hij ook wel dat ik een beetje duf was. "Kan gebeuren" zei hij, "net na een lang weekend heb ik dit ook wel eens". De tijd die we overhadden konden we een andere keer voor extra touch&go's gebruiken. Toch ging Jack niet echt met een lekker gevoel naar huis. Onderweg naar de auto tegen mezelf gezegd dat ik het maar van me af moest schudden en vooruit moest kijken om te knallen op beurtje 5. Nog even langs de Starbucks drive-thru (ja, dat bestaat hier ook) gegaan om energie voor het voorbereiden van D05 te krijgen en op naar de Springs. 's Middags nog de nieuwe dingen voor vlucht 5 voorbereid en 's avonds vroeg naar bed.

Rise and shine!

Vandaag mocht ik namelijk om 03:30 weer op voor beurtje 5! Ik had afgesproken om om 04:30 met Berend mee te rijden, we moesten namelijk tegelijkertijd vliegen. Om 04:35 heb ik hem maar eens onder de douche vandaan gesleurd, aangezien hij nog totaal geen tijdsbesef had en ik wel eens richting school wilde. Het weer was vandaag een stuk beter. Het koufront van gisteren was weggetrokken en de wind was kalm, met tijdens de pre-flight om 05:00 al een temperatuurtje van 15 graden!
Vandaag zouden we toch écht naar de South-East gaan voor onze oefeningen. Echter gingen we de touch&go's niet op Gateway doen, wat eerst de bedoeling was, maar op Chandler, wat ook vlakbij ligt. Dit veld had ik nog niet bestudeerd dus dit deed ik dan maar even heel kort na de briefing. Op naar beneden, waar mijn instructeur de instructeur van Berend tegenkwam, Mr. Cadman. Mr. Effinger en hij zijn goede vrienden en er is dus altijd wel wat gekloot tussen deze twee. Onderweg naar de kisten ging het dit keer over de nieuwste South Park aflevering, waar beide heren smakelijk van hadden genoten. Dit zijn wel grappige momenten, waarin maar weer eens duidelijk wordt dat ze eigenlijk net zo goed klasgenoten van ons hadden kunnen zijn aangezien ze allebei 23 zijn!

De ATIS uitgeluisterd (nog steeds een kalme wind) en op naar Runway 4R waar we take-off zouden gaan, vlak achter Berend en Mr. Cadman. Na take-off een rechterbocht gemaakt en richting Chandler gevlogen. We zouden over Chandler heen naar de South-East gaan, wat betekent dat je door hun luchtruim heen moet kruisen. Ondertussen moet je ook oppassen dat je niet de class Delta airspace van Gateway aan je linkerhand, of nog erger, de class Bravo airspace van Phoenix Sky Harbor International Airport aan je rechterhand doorbreekt. Je hebt namelijk toestemming nodig om een luchtruim van een vliegveld binnen te vliegen en als je dat zonder klaring doet heb je een groot probleem.
Dus maar even klaring gevraagd aan Chandler of we over hun veld heen mochten kruisen (dit mocht) en door naar de South-East.
Hier hebben we allerlei nieuwe dingen gedaan. Eerst een simulatie van een stall after take-off. Hier ga je 60 knopen vliegen (rotatiesnelheid bij take-off), waarna je volgas geeft en de neus te ver omhoog trekt, zoals je dat bij take-off ook zou kunnen doen. Hierdoor stallt het vliegtuig en moet je weer herstellen. Dit ging de eerste keer meteen erg goed en we konden door met de Landing stall. Hier simuleer je dat je bij het afvangen van het vliegtuig tijdens de landing de neus te veel optrekt. Ook deze ging lekker. Als laatste de go-around stall, waar je dus simuleert dat je na een afgebroken landing de neus.... inderdaad, te veel omhoog trekt! Dit ging ook super en die stalls blijven erg leuk om te doen.

Hierna gingen we ground manoeuvres doen. Wat akkers uitkiezen met goede herkenningspunten en vervolgens in rechthoekjes eromheen vliegen (alsof je in een traffic pattern bij een runway zit). Daarna cirkels om een punt, waar je het punt continu onder je wingtip wilt hebben. Je bent hier constant correcties aan het maken voor de wind, omdat die telkens vanuit een andere hoek komt. Als laatste nog s-bochten over een weg gemaakt, waar het de bedoeling is dat je de weg telkens haaks kruist, met je vleugels parallel aan de weg en de afstanden tussen de kruisingen met de weg gelijk blijven. Ook een erg leuke uitdaging en je bent constant bezig in te schatten hoeveel je moet sturen. Dit ging ook heel lekker! Jack maakte op tijd correcties en kwam telkens mooi op zijn puntjes uit, dit stemde de gehele cockpit (Jack + instructeur) blij. Ik was telkens mezelf een stapje voor en had het gevoel echt de baas te zijn over de kist, anders dan gisteren bij D04! Een voordeel van 's ochtends vliegen, de lucht is een stuk stabieler. Daarnaast ben ik 's ochtends gewoon een stuk frisser en scherper, wat mijn prestatie ten goede komt!

Chandler Municipal Airport

Vervolgens weer terug naar Chandler, om hier touch&go's te gaan oefenen. Ook zou dit voor mij pas de eerste keer worden dat ik een traffic pattern (circuitje) zou vliegen, aangezien ik tot nu toe op al mijn vluchten toevallig alleen nog maar straight-in approaches had gehad. Gelukkig had ik goed bestudeerd hoe dit moest en dit ging meteen goed. De ground manoeuvres van een kwartiertje ervoor hielpen ook met het inschatten van de bochten draaien. De eerste touch&go was niet helemaal lekker. Ik kwam iets te hoog uit op final, maar dit viel nog te corrigeren. Het grootste probleem was dat ik het afvangen nog wat moest fine-tunen, ik had immers nog maar 3 landingen onder mijn gordel. De eerste was dan ook redelijk hard, maar in ieder geval wel mooi in het midden! Meteen de flaps omhoog gedaan en weer volgas gegeven om weer in take-off te gaan. Erg leuk om te doen! Meteen het circuitje weer in voor de volgende touch&go's. De tweede ging al wat beter, maar letterlijk de allerlaatste meter kon nog iets soepeler. De laatste touch&go moest dan ook goed gaan van mezelf. Dit ging 'ie ook en we gingen terug naar Falcon. Hier moesten we weer het circuit in (goede oefening) en vervolgens een full-stop landing maken om de vlucht te beëindigen. De eerste poging moest ik op het laatste moment de landing afbreken, omdat de snelheid wat wegzakte. Oké, geen probleem, ego doorslikken en de gashendel naar voren. Kon ik lekker nog een circuitje oefenen. De tweede poging zat ik er echt bovenop en deze ging heel lekker. Midden op de centerline, zachtjes en we konden duidelijk voelen dat de achterwielen de grond eerst raakten en daarna pas de voorwielen. Wederom instructeur blij, ik blij en we konden gaan afronden.
Overall een heel fijne vlucht, waar ik een lekker gevoel aan over heb gehouden. De kleine dingetjes die nog iets beter konden waren wat volgordes in een paar procedures, maar dit valt met een beetje stampwerk wel op te lossen. Het vliegen ging in ieder geval erg fijn!

Matthijs & Jeff

's Middags naar de winguitreiking van Jeffrey en Matthijs uit klas 11-1 geweest. Erg leuk om dit te zien, aangezien we zowat de hele theorietijd samen in Eelde hebben gezeten. Zij zijn nu alweer klaar in Amerika en gaan morgen met een Commercial Pilots License op zak weer richting Nederland, jaloers! Toch is dit een leuke motivatie voor ons om te blijven knallen. Zoals het er nu naar uit ziet heb ik volgende week dinsdag mijn D11 vlucht. Dit is de check die bepaald of je solo mag vliegen. Als ik deze haal kan ik volgende week woensdag of donderdag al solo gaan. Maar tot die tijd blijft het eerst nog hard werken om die check te gaan halen. Er blijft nog steeds iedere vlucht een hoop op je afgegooid worden, wat het je zeker niet makkelijk maakt. Daarom krijg ik ook met de dag meer respect voor de mensen die het Amerika-traject succesvol hebben afgerond. Het is keihard bikkelen, maar ik geniet er met volle teugen van!

Mini roadtrip: Spring Break at Lake Havasu!

Weekend! Gisteren, vrijdag, ben ik samen met Berend en Erik 's ochtends om half 9 vertrokken naar Lake Havasu, een toeristisch meer ongeveer 200 mijl ten noordwesten van Phoenix. De reden dat we het waard vonden om een dagje op en neer te rijden en in totaal 8 uur in de auto te zitten? Spring Break!

Arizona State University heeft dit weekend Spring Break en zoals de meesten wel weten is dat een aardig gekkenhuis in Amerika. Toen we daar rond een uur of 12 aankwamen was het nog niet heel druk (iedereen sliep blijkbaar nog), maar wel duidelijk wat er zoal gebeurt in zo'n vakantie.. Overal lagen speedboten, de een nog groter dan de vorige, met een nog grotere motor, een nog grotere stereoset en nog grotere opgeblazen mannetjes erop, die regelrecht uit het tv programma Jersey Shore zouden kunnen komen. En natuurlijk bij iedere boot 2 tot 4 vrouwen in bikini, die het ook behoorlijk naar hun zin hadden.
We zijn met z'n drieën wat rondjes gelopen, een drankje gedaan en in de zon gelegen, en onze ogen uitgekeken naar wat voor types er allemaal wel niet voorbij kwamen. De vreemdste soort mensen liepen er rond. Voor de mensen thuis: het is echt precies zoals op tv: "Woohoo, springbreak!" Overal trechters vol bier met slangen eraan en mensen die eronder hingen. Verder leek het een soort wedstrijdje wie de grootste boot had meegenomen, het ging op een gegeven moment echt nergens meer over.

Rond een uur of 4 's middags hadden we zo'n beetje alles wel gezien en zijn we weer in de Crown Victoria gestapt voor de terugweg. Onderweg nog iets gegeten bij een typisch Amerikaans tentje ergens in een mini-stadje midden in de woestijn en even getankt. Na het tanken had de accu er even niet zo'n zin meer in, wat natuurlijk niet heel fijn is met nog 100 mijl woestijn te gaan.. Gelukkig zijn de meeste Amerikanen heel behulpzaam en hadden we binnen 10 minuten een paar startkabels gefixt en konden we weer verder. Om 9 uur waren we weer thuis en ka-pot van een lange, maar zeer geslaagde dag!

Bij de Crown Vic'!

Vandaag heb ik vooral veel gechilled. Het is echt lekker om even niet aan vliegen te hoeven denken. Alhoewel, vandaag heb ik ook al veel voorbereiding gedaan voor beurtje D04. Die is namelijk morgen! We gaan dit keer voor het eerst naar de South-East Practice Area, waar we een beetje hetzelfde gaan doen als de vorige vlucht: Steep Turns, Approach to Stalls en Stalls. Daarna door naar Gateway, een groot en druk vliegveld ongeveer 10 mijl zuidoost van Falcon Field, om voor het eerst Touch & Go's te maken en dus kans voor mij om landingen te oefenen, wat het meest uitdagende, maar verreweg het leukste onderdeel is van de vluchten! Ik sta ingepland om te briefen om 13:30, wat twee dingen betekent. Ten eerste: uitslapen! Ten tweede: hitte.. Het is onderhand al 30 graden overdag, wat het in zo'n Archer zonder airco al behoorlijk zweten maakt. En dan te bedenken dat er deze zomer nog 15 graden bij gaat komen... Jippie!

D02 en D03!

Er zijn sinds mijn vorige bericht 2 dagen voorbij en ik ben dus ook weer 2 vluchten verder. Gisteren had ik om 10:30 mijn tweede vlucht, D02: "Airwork".
Dit keer mocht ik zelf take-off gaan van Runway 22L, wat erg gaaf was. Netjes de centerline gehouden, bij 60 knopen zachtjes de neus omhoog trekken en voordat je het weet hangt de Archer al vrolijk in de lucht. Hierna een rechterbocht gedraaid richting de North East Practice Area, om hier vervolgens wat Airwork te verrichten.

We begonnen met Steep turns. Normale bochten draaien we met een hellingshoek (bank angle) van 30 graden, Steep turns draai je met 45 graden bank. Het enige verschil is -behalve dat je veel sneller om je as gaat- dat je zodra je door 30 graden bank heendraait wat gas bij moet geven om hoogte en snelheid te kunnen houden. Daarnaast moet je ook wat harder trekken aan het stuur. De steep turns gingen erg goed en we konden door met Slow Flight. De naam verklapt het eigenlijk al: we gingen langzaam vliegen. Het gas terug van 2100-2200 naar 1700 RPM en ondertussen hoogte houden. De flaps eruit gooien: eerst 10, dan 25 en uiteindelijk 40 graden flaps. Zodra je 60 knopen bereikt weer 2200 RPM geven om deze snelheid te behouden en vervolgens zo doorvliegen. Ook wat bochtjes gedraaid (max 10 graden bank, omdat de kist minder kan hebben op deze snelheden) en vervolgens weer terug naar cruise speed, 90 knopen. We hadden ondertussen niet veel tijd meer en ik mocht van Mr. Effinger kiezen of ik de Approach to Stall in Landing Configuration wou doen, waar je het vliegtuig in landingsconfiguratie tot net boven de stallspeed laat komen en vervolgens recovered, of de Clean Stall, waar je in cruiseconfiguratie de kist volledig laat stallen. Ik koos natuurlijk voor het laatste!

Voor de mensen thuis: Een vliegtuig heeft luchtstroming over de vleugels nodig om de benodigde lift te produceren om te kunnen blijven vliegen. Zodra een vliegtuig langzamer gaat vliegen en dus de luchtstroming langzamer wordt, zal het onder een grotere relatieve hoek ten opzichte van de lucht moeten gaan vliegen om nog dezelfde hoeveelheid lift te produceren. Ga te langzaam vliegen en deze hoek wordt te groot, de luchtstroming blijft niet meer 'plakken' aan de vleugel, de vleugel verliest zijn lift en het vliegtuig valt als het ware uit de lucht. Dit heet een stall.

Eerst deed mijn instructeur het voor, waarna ik het zelf mocht proberen. Dit ging goed en is ook nog eens heel leuk om te doen!

Hierna gingen we weer terug naar Falcon Field en hebben we een straight-in approach gemaakt op Runway 22L. Ik mocht deze vlucht al veel meer doen en dus ook de landing! 3NM uit flaps 10, 2NM uit flaps 25, en op ongeveer 1 NM flaps 40 gezet. op 500' Above Ground Level (AGL) "cleared" roepen, ter bevestiging van je landingsklaring en op 200' AGL "Runway cleared, landing". Het is een heel gaaf gezicht om de landingsbaan zo op je af te zien komen. Vlak voordat je de grond raakt begin je met de throttle dicht te trekken en langzaam de neus omhoog te brengen, en dan maar wachten... Verassend genoeg geen klap, want we kwamen behoorlijk zacht én ook nog op de centerline neer. Mijn eerste landing was een feit! En ook nog eentje om trots op te zijn! Teruggetaxied naar de vaste parkeerplek van de N962WG, afgesloten en boven in school de debriefing gedaan. Mr. Effinger was erg tevreden en tijdens D03 zouden we ook nog approach to stalls gaan doen, aangezien die eigenlijk al bij D02 moeten, maar we daar niet aan toe zijn gekomen. Ik was ook tevreden, want ik voelde me al veel meer thuis in de kist. Het vliegen begon steeds natuurlijker te voelen en ik voelde me al meer de baas van het vliegtuig dan bij mijn eerste vlucht. Ik blij naar huis, even een uurtje aan het zwembad gelegen en gestudeerd voor vlucht D03. 's Middags nog bij de D-vine, een gezellig tentje hier in de buurt, op een terrasje gezeten met wat klasgenoten en 's avonds met de hele KLS groep uit eten bij de Applebee's, erg gezellig!

Op de CAE Ramp

Vandaag, donderdag heb ik vluchtje D03 gehad. Ik hoefde pas om 13:00 te briefen, wat betekende dat ik kon uitslapen! Desondanks stond ik om 07:15 naast mijn bed, om toch een beetje in het vroege ritme te blijven. De hele ochtend in alle rust mijn vlucht voorbereid en om 11:00 richting school vertrokken. Dit gaf me heel ruim de tijd om daar de vluchtvoorbereiding te doen (het kost me onderhand inclusief walk-around een uurtje ongeveer), wat alles gewoon een stuk relaxter maakt voorafgaand aan een vlucht.
Om 13:00 dus gebriefd met mijn instructeur: we zouden net als in vlucht D01 en D02 naar de North-East Practice Area gaan, om daar het airwork te oefenen. Deze vlucht zou ik ook voor het eerst de volledige radiotelefonie doen. "I'll meet you there in five" zei Mr. Effinger. Ik ging naar de kist, bergde m'n flight bag op, luisterde de ATIS (het weer en andere operationele informatie via de radio) uit en toen kwam hij er al aanlopen. Taxiklaring naar Runway 22L gevraagd, take-off klaring gekregen en opgestegen. Een rechterbocht gemaakt richting de North-East Practice Area en positiemeldingen gedaan waar ik was. Het gebied is ongecontroleerd en alle vliegtuigen houden elkaar daar op een speciale frequentie op de hoogte van hun positie, zodat iedereen weet waar hij moet uitkijken voor verkeer.

We begonnen met een approach to stall in landingsconfiguratie. Aangezien ik die nog niet eerder had gedaan, deed mijn instructeur de manouvre eerst voor. Het is in principe een slow flight, waar je de kist alleen niet stabiliseert op 60 kts, maar de powersetting laag houdt, zodat het vliegtuig geen snelheid kan houden en richting een stall gaat. Zodra de stallwarning af gaat, het geschud van de controls (bij-effect van een stall) of bij een voorafgesproken snelheid, gaat het gas er weer op, de flaps weer omhoog en ga je weer terug naar cruisesnelheid. En dit alles moet gebeuren zonder hoogte te winnen of verliezen. Dit ging in poging 1 meteen al goed, dus we hoefden het niet nog eens te oefenen van mijn instructeur.

Hierna deden we nog een stall, mijn tweede stall ooit, waarbij ik nog geen 200' verloor, ook dit hoefden we niet nog eens te oefenen! Wat steep turns gedraaid, en langzaamaan weer terug naar Falcon Field. Hier de daling ingezet, waardoor we meteen dalende bochten af konden vinken in mijn syllabus. Een straight-in approach gemaakt op Runway 22L en mijn tweede landing ooit gemaakt. Ik vond zelf dat ik de kist iets te veel afving, waardoor ik nogal lang bleef zweven vlak boven de baan, maar mijn instructeur was tevreden. We stonden uiteindelijk zachtjes én op de centerline, dus ik was zeker tevreden!
Bij de debriefing bleek dat mijn instructeur omdat het zo goed ging de vlucht met 20 minuten had ingekort, zodat we die tijd een andere keer konden gebruiken om touch&go's te oefenen, of om een wat langere cross-country vlucht te maken.
Jackie ging met een blij gevoel weer naar huis, want het was achteraf een best fijn vluchtje!

Zonsondergang bij de poort van The Springs

En dan nu.. Weekend! Vrijdag en zaterdag zijn de dagen dat mijn instructeur weekend heeft en dus ook mijn weekend. Wel even fijn om tot rust te komen na een lange week waar er in een korte tijd erg veel op je afkomt. Morgen ga ik met klasgenoten Berend en Erik naar Lake Havasu. Dit ligt op ongeveer 4 uur rijden van Mesa en is een populaire bestemming voor jongeren. Dit weekend is het ook nog eens de beruchte spring break van Arizona State University, dus het zal er wel gezellig zijn! Morgenavond wel weer terug, want Berend moet zaterdagochtend vroeg alweer vliegen. Alhoewel.. Zijn instructeur van 23 zit ook nu in Lake Havasu City, dus dat zal wel goedkomen.

Zondag sta ik ingepland voor beurtje D04. We gaan ditmaal naar de South-East Practice Area, een nieuw gebied dus voor mij. Ook gaan we Touch & Go's oefenen op Gateway Airport. Hierbij land je het vliegtuig en stijg je in een keer weer op zonder dus tot stilstand te komen. Goed om landingen te oefenen! En dit wordt voor mij de eerste keer dat ik naar een ander veld dan Falcon zal gaan, ik heb er zin in!

First Flight!

Eindelijk was het dan zover, mijn eerste vlucht!

Vanochtend (dinsdag), moest ik weer om 03:45 op, zodat ik om 04:45 op school kon zijn en lekker de tijd had om voor te bereiden voor mijn briefing die om 06:30 zou zijn. Mijn instructeur had maandagmiddag al een kist gereserveerd, de N961WG.

Vlieguitrusting!

Ik ben zodra ik aankwam meteen -gewapend met zaklamp- naar buiten gegaan om de pre-flight inspection te doen. 's Nachts koelt het hier behoorlijk af, dus het was 4 graden, wat het nog aardig koud maakte!
De kist was in orde en ik ben weer naar binnen gegaan om mijn weerbriefing, de Mass&Balance, de fuel calculations en de performance van het vliegtuig voor te bereiden en te berekenen. Ik was lekker op tijd klaar en om 06:30 konden we gaan briefen. Het weer was super: 4 graden, zonnig en weinig wind.
We haalden de sleutels van de kist op en zijn naar beneden gegaan. Eenmaal comfortabel in het vliegtuig de before-start procedures gedaan en de motor gestart. Nu voelde het ineens toch wel heel 'echt'!

De Archer N961WG na de pre-flight, ready to go!

Voor de eerste vlucht hoef je van mijn instructeur standaard nog geen radiotelefonie te doen en hij wil eerst ook graag de Take-off en landing voordoen. De rest mocht ik doen. Ik ben naar Runway 4R getaxied via Taxiway Delta en hier hebben we de run-up gedaan. Hier check je of de motor naar behoren blijft presteren als je bijvoorbeeld de carburateurverwarming aanzet. We kregen klaring om op te lijnen op de baan en vervolgens ook onze take-off clearance. Ik mocht de throttle doen, waarna mijn instructeur 'My controls' zei en de take-off verder afmaakte. Even checken of de motor wel het juiste vermogen levert en bij 60 kts roteren en ineens waren we heel gemakkelijk los van de grond. Pas op 200 voet hoogte besefte ik toen ik om me heenkeek pas echt dat we vlogen en waar we het nu allemaal voor doen, heel gaaf!
We hebben een linkerbocht gemaakt richting de 'Northeast Practice Area' en hier deed mijn instructeur wat bochten voor (hoe het moet en vervolgens ook hoe het niet moet) en mocht ik ze hierna zelf doen. 'Your controls' zei Mr. Effinger, waarop ik bevestigde 'My controls' en nu vloog ik toch echt zelf! De lucht was heerlijk rustig, ik heb amper een hobbeltje gevoeld. Wat bochten gedraaid, gestegen naar een grotere hoogte, weer wat bochtjes en vervolgens weer gedaald d.m.v. een 'glide', waar je je throttle helemaal dichttrekt. Ondertussen met volle teugen genieten van het uitzicht, wat is Arizona mooi van boven! Voor ik het doorhad waren we alweer onderweg terug naar Falcon. Mijn instructeur deed de landing voor. Aangezien we weinig tijd hadden (hij had nog een vlucht naar Vegas met 2 klasgenoten uit de eerste groep van mijn klas) kon ik het niet meer zelf proberen, maar morgen mag ik het als het goed is allemaal zelf doen.

En zo zat het er weer op! Terug getaxied naar de CAE Ramp, de kist afgesloten en weer naar boven voor de debriefing. Mr. Effinger was gelukkig zeer tevreden over mijn procedures en over het vliegen. Hij zei om af te sluiten 'You're definitely off to a good start!', wat mij toch wel erg blij stemde.
Vervolgens mijn allereerste vlieguur in mijn logboek geschreven en weer terug naar de Springs. Hier heb ik me omgekleed en met een lekker fruitsapje van de Jamba Juice nog even nagenoten van mijn allereerste vliegervaring. Ik kan niet wachten op D02, waar we o.a. ook nog Slow Flight, Approach to Stalls en Stalls gaan oefenen. Morgenochtend om 10:00 moet ik briefen, uitslapen dus!

Uiteindelijk heb ik vandaag de bevestiging gekregen dat vliegen hetgeen is wat ik voor de rest van mijn leven wil doen. Soms is de theorieopleiding in Eelde nogal vermoeiend en zo nu en dan vraag je je van dingen af waarom je ze in hemelsnaam moet leren, maar zodra ik hier voor het eerst in zo'n kist zat, kwam ineens het besef dat het nu toch écht begonnen is... And I like it!

D01, of toch niet..?

Het is nu zondagochtend 7 uur 's ochtends. Precies nu was mijn geplande take-off tijd voor mijn allereerste vlucht, beurtje D01. In plaats van op dit moment mijn throttle naar voren te duwen en het luchtruim in te gaan zit ik nu in ons appartement op de bank dit verhaaltje te typen, oftewel: cancelled!

Vanochtend moest ik om 06:00 briefen, dus om 03:30 op en om 04:30 naar het veld om voor te bereiden. Peter en Bart gingen ook mee, die moesten iets later briefen, maar komen as we speak binnen lopen. Op school was het eerste wat we deden het weer bekijken. Hier zagen we eigenlijk meteen al dat er niet gevlogen zou worden, de wind was veel te hevig, er waren thunderstorms in de buurt en het wolkendek hing erg laag. Toch weet je het maar nooit en moet je gewoon de vlucht voorbereiden alsof je zou vliegen. Niet erg fijn, 'cancelminded' een vlucht voorbereiden, maar het moet maar en het is een goede oefening! De Mass&Balance gedaan, de brandstofberekeningen gedaan en de weerbriefing (je moet je instructeur briefen over het weer) gemaakt.

Om 06:00 kwam Mr. Effinger met een enorm brak hoofd (gisteren St. Patrick's day) binnen gelopen en pakte meteen een cancellation form. We hebben een heel relaxte weatherbriefing gedaan en kwamen tot de conclusie dat het eerder IFR (instrumentvliegen) weer is dan VFR (op zicht vliegen, wat we nu doen). We hebben het cancellation form ingevuld en ingeleverd en om 06:10 stond ik weer buiten. In het donker. In de regen. Op naar huis dan maar, straks even koffie halen bij de Starbucks, aangezien we geen koffiezetapparaat hebben en de rest van de dag chillen. Ik wordt ingepland om dinsdagochten 06:30 te briefen. Het weer voor dan ziet er al een stuk beter uit en het ziet ernaar uit dat ik dan toch echt mijn eerste vlucht zal hebben!

Verder worden er maximaal foto's en filmpjes gemaakt en heb ik gister een klein filmpje in elkaar gezet over onze heenreis en de eerste dagen in de USA. Zeker het bekijken waard al zeg ik het zelf! Vink wel even "HD" aan ;)

Super alle reacties die ik krijg, iedere keer krijg ik weer een glimlach op m'n gezicht, ga vooral zo door! 

Ik hou jullie op de hoogte!

Bijna...

Bijna is het dan zover, mijn eerste vlucht..! Eerst even een kort verslagje van de afgelopen twee dagen.

Gisteren hadden we de laatste briefings en een open-boek-toets van het OM (Operations Manual, waar alle algemene regels van school m.b.t. het vliegen in staan). Dit stelde allemaal niet zo veel voor en we waren gelukkig ook lekker vroeg klaar, rond half 1. Dit betekende dat het er nu opzit qua grondschool hier, en het vanaf nu alleen nog maar vliegen wordt! Hierna zijn we nog even langs de 'TangoOne' pilot-shop geweest, om voor sommigen nog Flight Bags te halen, waar je tijdens de vlucht al je spullen in kan doen. Hier hebben we ook even op de ramp mogen kijken, aangezien daar o.a. een F4 Phantom en een oude MiG stonden, erg cool!

Gistermiddag was het heerlijk weer en ben ik met Finn (mijn groep) en Joeri uit onze eerste groep naar Scottsdale geweest om daar een beetje rond te kijken in de mall. Scottsdale is een beetje het rijkere gedeelte van Phoenix en dat is daar ook wel te zien, het is heel anders dan Mesa! Hier zoals het standaard gaat op de KLS wat goedkope Abercrombie kleren ingeslagen en een mooie nieuwe Ray-Ban zonnebril gekocht. Een Aviator met een gouden montuur en glazen met een gradient erin, een heel fijn ding!

Met Finn en Joeri in Scottsdale!

's Avonds hebben we in de Wal-Mart wat supplies ingeslagen voor het avondeten. Dit duurde behoorlijk lang, probeer maar eens een potje pesto te vinden in een winkel die ongeveer zo groot is als 20 Albert Heijn's bij elkaar en waar ze van alles verkopen van cornflakes, tot aan meubels, tot aan geweren. Uiteindelijk is dit gelukt en hebben we heerlijke kip-wraps gemaakt, omnomnom!

Verder bestond voor vijf mensen uit mijn groep de dag ook uit voorbereiden voor hun eerste vlucht, beurtje D01 (Dual vlucht nr. 1), die ze vandaag zouden hebben. Aangezien ik geen crewmate heb, en Berend ook niet, hebben we afgesproken om zoveel mogelijk bij elkaar te backseaten, zodat we alsnog veel van elkaar kunnen leren. Gelukkig zijn onze instructeurs goede vrienden met elkaar, dus wie weet gaan we nog wel eens samen ergens heen met 2 kisten!

Anyways, Berend stond ook voor vandaag ingepland om te vliegen, en wel om 12:00. Ik ben met hem mee gegaan en vervolgens hebben we op school samen de weerbriefing, de mass & balance van het vliegtuig, de brandstofhoeveelheid en de performance van het vliegtuig voorbereid. Toen we om 10:00 met de instructeur gingen zitten om te briefen, wist hij ons meteen te vertellen dat de vlucht gecancelled zou worden vanwege de grote hoeveelheid turbulentie en de wind, wat niet chill zou zijn voor een eerste vluchtje. Een lekker begin dus! We hebben vervolgens wel de weerbriefing gedaan, om alsnog ervan te kunnen leren.

Flight preparation bij Dispatch

Daarna nam Mr. Cadman, Berend zijn instructeur, ons mee naar buiten om ons alsnog de Pre-Flight check (walkaround) te doen. Hier loop je als het ware om het vliegtuig heen en check je onder andere of alle lichten nog werken, of alles goed vast zit en of er genoeg benzine in de kist zit. Hierna waren we klaar en konden we weer naar huis. We hebben besloten om dit niet te doen en om bij dispatch een kist aan te vragen om in te mogen gaan zitten om wat te droogoefenen. Dit werd de Archer met callsign 77L en hier hebben we vervolgens met z'n tweeën weer een walkaround gedaan om het er even in te krijgen en nog een halfuurtje tot drie kwartier procedures geoefend. Toch wel heel gaaf om voor het eerst in zo'n kist te zitten, ook al ga je niet vliegen. We hebben toch kennis gemaakt met onze werkplek voor de komende maanden en het is met twee woorden heel goed te omschrijven: krap & heet!
Uiteindelijk heeft niemand van onze groep kunnen vliegen vanwege het weer, het blijft dus nog even geduld hebben. Eigenlijk wel lekker, want dit is de eerste rust die we hebben kunnen pakken sinds we hier zijn gekomen.

Piper Archer cockpit

Bij de Archer!

Hierna zijn we richting school gegaan en hebben we met was klasgenoten uit de eerste groep gelunched bij de Waffle House en heb ik nog een heerlijke smoothie bij de Jamba Juice gehaald. Dit laatste is een soort Starbucks van fruitsapjes en smoothies, erg lekker en nog gezond ook!

Lunch bij de Waffle House

Ik heb net mijn rooster gechecked en zie dat ik voor morgenochtend ben ingepland voor mijn eerste vlucht! Ik mag om 06:00 oplijnen om te briefen. Dit betekent dat ik rond half 5 naar school ga om voorbereidingen te doen. Ik ga dus vandaag de rest van de dag alvast een beetje voorbereiden, al ziet het ernaar uit dat het weer morgen nog slechter wordt dan vandaag. Misschien is het 's ochtends vroeg wel oké qua turbulentie, aangezien dat meestal pas 's middags op komt zetten. Maar de wind schijnt al vanaf heel vroeg relatief sterk te zijn, dus de kans is op dit moment groot dat ook ik gecancelled zal worden. We zullen zien, ik bereid me gewoon voor er vanuit gaande dat ik zal gaan vliegen.. Voorlopig is dus morgen eindelijk het moment daar, na de selectie, 1,5 jaar wachten en 10 maanden theorie zal mijn eerste vlucht mogen maken! Ik heb er zin in!

Amerika!

Hier zijn we dan, het eerste berichtje vanuit het zonnige Arizona! Het is alweer donderdagavond en het duurt niet lang meer voordat ik mijn eerste vlucht zal gaan maken. Maar eerst even een terugblik op de eerste dagen in Mesa.

Groep 11-2b, ready to go!

Na een lange reis, waar we via Minneapolis - St. Paul naar Phoenix zijn gevlogen, werden we om 19:00 door het eerste deel van onze klas en het tweede deel van de klas voor ons (11-1) opgewacht. Een heel warm welkom! Daarna waren we om 19:45 lokale tijd op ‘The Springs at Alta Mesa’, kort gezegd de Springs. Hier zullen we de komende 5 maanden verblijven. Het is een soort vakantiepark met allemaal appartementen. Ik zit met Peter, Marc en Mathieu in appartement 1073. Hier even andere kleren (korte broek!) aangegooid, en met z’n allen richting de Cheesecake Factory gegaan om onze tijd in Amerika goed te beginnen: met een flinke burger! Ik kan gelijk vertellen dat het eerste dat hier opvalt is dat het woord ‘klein’ in Amerika niet bestaat. Alles, maar dan ook alles is hier groot. Auto’s, winkelcentra, burgers,  cola (en dan ook nog eens unlimited free refills).

Onze slaapkamer

Uit eten op de eerste avond!

Hierna gauw naar bed, want de volgende ochtend moesten we om 08:00 alweer richting CAE, de school, voor onze ‘eerste schooldag’, zo voelde het tenminste wel!

School

Hier hebben we een rondleiding gekregen, allerlei welkomstpraatjes en de eerste briefing over ‘Straight & Level’ Flight. Niet heel spannend dus, vooral nog een beetje bijkomen van de reis.. Ook ontvingen we onze vlieguitrusting, met onder andere headset, kneepad en luchtvaartkaarten van de omgeving. ‘s Middags de auto van iemand uit de klas voor ons (11-1) overgeschreven op onze naam. Het is een witte Ford Crown Victoria uit 1992, met een 4.6l V8 erin en als belangrijkste: met airco! Het is hier nu overdag tussen de 25 en de 30 graden, heerlijk dus. Maar we kunnen er vanuit gaan dat hier in de komende 2 maanden nog een graadje of 15 bij gaat komen, lekker dus, die airco. Verder heb ik mijn koffer uitgepakt -hier had ik nog geen eens tijd voor gehad- en nog een beetje gechilled.

4.6 V8!

Woensdag zag er een beetje hetzelfde uit, een aantal briefings over Flight Preparation, Climb, Descent, Glide, etc. Eigenlijk wordt er te veel theorie op een dag naar je toe geslingerd en de instructeurs zeggen zelf ook dat je het pas echt begint te snappen wanneer je het straks doet in de kist. ‘s Middags hebben Mathieu en ik onze Crown Victoria verzekerd, zodat we er ook echt in kunnen rijden. Hierna naar de Walmart gereden om uitgebreid levensmiddelen in te slaan en een Amerikaanse telefoon te kopen en uit eten geweest bij de Applebee’s. Ik heb het gevoel dat we nog heel veel uit eten zullen gaan hier, het is zo makkelijk en nog eens goedkoop ook. Voor 14 dollar kan je in principe klaar zijn met voorgerecht, hoofdgerecht en unlimited refills van je frisdrank.

Vandaag was misschien wel de langste en vermoeiendste dag tot nu toe. Van 08:00 tot 17:00 op school gezeten en alleen maar briefings aangehoord. Interessante briefings, zoals over Stalls en het vliegen van het zogenaamde Traffic Pattern bij een vliegveld, maar bijvoorbeeld ook Practice Forced Landings, waar motorstoringen gesimuleerd worden. Dit zijn wel leuke briefings, al kan het zo nu en dan wat langdradig zijn en leer je het pas echt wanneer je gaat vliegen. Maar er zijn ook briefings *kuch*Safety Briefing*kuch* die gewoon ronduit saai zijn en waar je het gevoel krijgt dat je echt wel wat beters kan doen met je tijd. Na deze lange dag op school hebben we vanmiddag eindelijk internet in ons appartement gekregen! Vandaar ook nu pas dit eerste bericht. We zijn nu de OM een beetje aan het doornemen, aangezien we morgen een open-boek test hierover hebben. Daarna hebben we nog de laatste briefings en is het weekend!

Marc, ik en Mathieu op The Springs

We hebben ondertussen ook de flight crews en bijbehorende instructeurs doorgekregen. De indeling die we in Nederland al hadden aangegeven en waarvan uit Amerika gezegd werd dat dat allemaal wel goed zou komen en hier geregeld zou worden is compleet overhoop gehaald. Ik zal nu dan ook in m’n eentje gaan vliegen, met Mr. Effinger als instructeur. Jammer dat school dit soort fouten maakt in hun interne communicatie, maar het is geen groot drama. Berend vliegt ook alleen, met Mr. Cadman, dus we kunnen bij elkaar meevliegen om te kijken en te leren, ofwel 'backseaten'. En Mr. Effinger schijnt een van de betere VFR-instructeurs te zijn, dus ik ben alsnog happy.

De kist waar ik op ga vliegen, de Piper Archer!

Ook werd ons verteld dat de eerste van onze groep waarschijnlijk zaterdag al hun eerste beurtje (D01) zouden gaan vliegen. Ik zou zondag dan al mogen vliegen! Zo komt het ineens wel heel dichtbij en ik krijg er steeds meer zin in!

Echter... werd ons vandaag verteld dat onze TSA formulieren (iets met immigratie) nog niet goedgekeurd waren. Morgen (vrijdag) krijgen we te horen hoe het hiermee zit, en anders mogen we op z’n vroegst pas dinsdag vliegen. In dat geval hebben we een lekker lang weekend om nog een beetje in ons ritme te komen en de eerste vluchten voor te bereiden. Misschien kunnen we dan ook nog een tochtje maken met z’n allen, het is een kwestie van afwachten. Hoe dan ook, mij maakt het niet veel uit, ik heb er zin in!

Als laatste nog even mijn contactgegevens. Hier is bijna overal WiFi, dus via Whatsapp ben ik altijd wel bereikbaar. Via SMS trouwens ook! Maar ook maar even mijn postadres en Amerikaanse nummer:

1865 North Higley Road Apt. 1073

85205, Mesa, Arizona

USA

(001) 480 334 7091

Daarnaast heb ik ook Skype, mijn adres is: "jlswinkels". Voeg me toe!

Al mijn foto's zijn te vinden in mijn Picasa-map, onder het volgende adres, deze zal ik proberen niet te vergeten om up te daten: FOTO's HIERRRR

Dit was het voor nu, ik zal proberen om wekelijks een berichtje te plaatsen, maar we hebben het aardig druk (ik heb nog niet eens in het zwembad gelegen!), dus ik kan niks beloven.. Tot gauw!


UPDATE:
Omdat mijn instructeur zondag met mijn klasgenoten Floris en Joeri uit groep 1 naar Las Vegas gaat, ziet het er naar uit dat ik nu niet zal vliegen zondag. De kans bestaat nog dat ik zondagochtend om half 6 moet, voordat ze vertrekken. Maar het zou ook kunnen dat dit niet doorgaat. Maandag is mijn instructeur vrij, dus in dat geval zal ik pas dinsdag mijn eerste vluchtje maken. Dit geeft me nog wat extra voorbereidingstijd, dus het maakt niet zoveel uit. Zodra ik heb gevlogen horen jullie het!

Laatste bericht vanuit Nederland

Ondertussen ben ik zo goed als klaar met pakken voor 5 maanden Amerika. Ik neem vrij weinig kleren mee, aangezien ik verwacht daar veel te gaan zullen kopen. Toch sleur ik straks meer dan 30 kg verdeeld over 2 koffers en een rugzak mee naar de andere kant van de oceaan!

All packed!

Gisteravond had ik een klein aantal vrienden thuis uitgenodigd om elkaar voor de laatste maal in 5 maanden nog even te zien en gezellig een drankje te kunnen doen. Dit was erg gezellig en het was leuk om iedereen nog even dag te kunnen zeggen. Afscheidscadeautjes variërend van een 2L fles bier, tot een flesje oranjebitter, een echte 'Harlinger' trui en een heel lieve kaart van de meiden! (zie foto)
Gijsbrecht, Kor, Frank, Margriet, Birgit, Marissa en Tirza hartstikke leuk dat jullie er waren! En een speciaal bedankje aan Nelson, Melroy en Maciej (waarmee ik 2 jaar lol mee heb mogen hebben in het GEVA Racing Team), die helemaal vanuit de andere kant van het land langs zijn gekomen voor één avondje, top!

Nou rest me eigenlijk niet zo veel meer te doen.. Morgenochtend inchecken via internet, morgenavond nog even uit eten met de ouders en verder de laatste kleine dingetjes een beetje op orde krijgen. Met onze groep hebben we afgesproken om elkaar maandagochtend om 07:45 op Schiphol te treffen. Dit geeft ons lekker de tijd om onze vlucht te halen. We vertrekken om 10:40 met Delta naar Minneapolis-St. Paul, om daar over te stappen naar een andere Delta kist die ons om een uur of 7 's avonds (lokale tijd) netjes in Phoenix zal afzetten. Hier worden we (als het goed is) opgewacht door onze klasgenoten, die ons meenemen naar 'The Springs at Alta Mesa', waar we zullen verblijven de komende 5 maanden!

Grotere kaart weergeven

Dit is mijn laatste berichtje vanuit Nederland, de volgende keer dat ik schrijf zal het vanuit het zonnige Arizona zijn! Nu ga ik vandaag en morgen nog even genieten van de rust die ik nu nog heb, voordat het straks allemaal écht losbarst.

Eerste bericht! Theorieopleiding

Hey allemaal, welkom op mijn blog, waar ik de vorderingen van mijn opleiding tot verkeersvlieger met jullie zal delen. Een uitdagende, intensieve, maar vooral erg leuke opleiding waar ik uiteindelijk mijn droom wil gaan waarmaken!

Laat ik beginnen met een kort stukje over mijzelf. Vanaf jonge leeftijd heb ik een grote interesse gehad in twee dingen: autosport en luchtvaart. Dit eerste heb ik vanaf mijn 8e een lange tijd beoefend. Ik heb 9 jaar lang op hoog niveau aan karting gedaan. Hierna, op mijn 17e, is besloten om de overstap naar de autosport te maken. Ik heb vervolgens 2 jaar Formule Ford geracet. (voor de geïnteresseerden, dit deed ik!)
Nouja, bijna 2 jaar.. Eigenlijk meer 1,5 jaar. Waarom dit? Omdat ik vorig jaar begonnen ben aan een nieuw avontuur, namelijk mijn andere passie achterna: vliegen. Op 18 april 2011 begon ik -na anderhalf jaar gewacht te hebben na voltooiing van de selectie- in klas 11-2 aan de KLM Flight Academy. Een 2 jaar durende, zeer intensieve opleiding. Dit had als gevolg dat ik het racen op moest geven en een fantastische periode uit mijn leven af heb moeten sluiten, om aan een misschien wel nog mooier nieuw hoofdstuk te kunnen beginnen!

Een foto die mijn overstap wel redelijk in beeld brengt, in race-outfit voor de Baron!

De opleiding zit grofweg als volgt in elkaar:
- 9 maanden theorie in Eelde, Groningen
- 5 maanden vliegen in Phoenix, Arizona, USA op de Piper Archer en Piper Arrow
- 4 maanden vliegen weer in Eelde, Groningen op de Beechcraft Baron
- 2 maanden simulatorvliegen op Schiphol op de Boeing 737

Op het tijdstip van schrijven heb ik de theorieopleiding afgerond en over 10 dagen vertrek ik richting Phoenix om eindelijk te mogen vliegen!

Maar eerst even iets over de theorietijd.. 18 april begonnen we dus met z'n allen. 14 onbekenden met dezelfde droom die bij elkaar in een schuitje worden gezet en het daar de komende 2 jaar maar met elkaar moeten zien te redden (alhoewel, 8 van mijn klasgenoten kenden elkaar al van de studie Airline Pilot & Management, waar ze voorafgaand aan deze opleiding technische bedrijfskunde aan de Hanze Hogeschool hebben gedaan).
De opleiding begon met een introdag en een 2-daagse introductie in Borger. Hierna maakten we met z'n allen kennis met de studentenvereniging van de KLS, het Corps Adspiranten Verkeersvlieger (CAVV). Mijn hele klas is hier lid geworden en dit opent een hele nieuwe wereld voor een student aan deze school. Een stuk of 60 nieuwe mensen die je ineens leert kennen, met allemaal hetzelfde doel voor ogen. Toch wel iets heel gaafs! Je krijgt hier ook een bijnaam, waar je eigenlijk bij alle studenten mee bekend staat. Sommige mensen weet je de echte naam niet eens van. De mijne is 'SideStig'. Een combinatie tussen een Sidestick (stuurknuppel) en The Stig van Top Gear, vanwege mijn race-achtergrond. Toch wel leuk gevonden en er zijn bijnamen in omloop die een stuk 'erger' zijn ;)

Mijn klas, vlnr: Erik, ik, Bas, Peter, Bart, Mathieu (boven), Floris, Finn, Marc, Matthies, Laura, Joeri, Berend en Roy

De theorieschool omvat 14 vakken, die er in korte tijd (soms bijna letterlijk) ingestampt moeten worden. Deze vakken zijn opgedeeld in 3 'blokken' van elk 3 maanden. Je zult dus nooit een vak langer dan 3 maanden krijgen. Voor ieder vak krijg je zogenaamde progressietoetsen en aan het einde van een blok toelatingstoetsen, die bepalen of je bij het CBR (jawel, van de rijscholen) je examen mag doen. Dit examencijfer wordt uiteindelijk allesbepalend en moet minimaal 75% bedragen. Nou is het op deze school redelijk normaal dat er tussen de 90 en 100 wordt gescoord. Terecht ook, want je wilt als je vliegt wel iemand voorin hebben zitten die een beetje het idee heeft waar hij in godsnaam mee bezig is, toch?! Een opsomming van de vakken, om je een beetje een beeld te geven en meteen mijn cijfers er maar bij:

Toen ik aan de opleiding begon was mijn doel om een eindgemiddelde van 95 of hoger te halen. Dit is jammer genoeg nét niet gelukt.. Maar desondanks een lijst om tevreden mee te zijn!

Gebouw 'Bravo', 1 van de 3 gebouwen waarin de studenten wonen. Hier zat ik!

Vanaf het balkon van mijn gebouw: Dé Bar, met daarachter de school

Natuurlijk is de theorietijd niet alleen maar blokken, er is ook ruimte voor ontspanning. Iets waar de vereniging zeer van pas komt! Ze heeft haar eigen sociëteit, die zich precies tussen de campus en het schoolgebouw bevindt. Een prima locatie dus om even te relaxen in je vrije tijd. 's Avonds begeeft menig theorieleerling, maar ook de zogenaamde 'Wings', die in het vliegtraject op de Baron zitten, zich richting de bar om gezellig met elkaar een biertje te doen en te ouwehoeren. Ik ben persoonlijk erg betrokken geraakt bij de vereniging en heb tijdens mijn theorietijd dan ook bijna 6 maanden in de Senaat gezeten. Met z'n vijven 'run' je dan als het ware de vereniging, waar behoorlijk wat bij komt kijken! Een erg leuke uitdaging om dit naast de drukke theorie ook nog eens te doen. Ik heb hier enorm veel plezier aan beleefd en daarnaast ook nog heel veel van geleerd op gebieden als leiding geven en mensen sturen, top!

Zo nu en dan organiseert de vereniging ook grotere feesten, met als hoogtepunten de logofeesten van de verschillende klassen. Iedere klas op deze opleiding verzint voor zichzelf een naam en logo, waar zij vervolgens bekend mee komen te staan. Deze worden op zo'n logofeest door middel van een logofilm -waarin iedereen uit de klas zich 'voorstelt'- onthuld. Samen met Finn, een klasgenoot van me, heb ik het logo ontworpen en de film gemaakt. Wij hebben besloten om iets met ons klassennummer (11-2 => 112) te doen. Onze logofilm is zeker het bekijken waard en hier te vinden!: Logofilm klas 11-2, The Authorities

Ons klassenlogo: The Authorities, met als motto 'Even the sky is no limit'!

Verder organiseert school ook nog een aantal 'uitjes' naar Schiphol. Hier kom je erachter hoe makkelijk zo'n KLM pasje (schoolpas) wel niet is, je krijgt toegang tot zo'n beetje alles! Hieronder een foto van mij met Finn in de cockpit van een 747:

Anyways, de theorieopleiding is even doorbijten, omdat de stof behoorlijk diep gaat en het dichtste wat je bij vliegen komt, achterin meevliegen met een van de Wings is. 

Achteraf is het wel echt voorbij gevlogen (figuurlijk dus..) en is het moeilijk te geloven dat het voor mij nu ook bijna 'echt' gaat beginnen! Alle foto's en filmpjes van de tijd in Amerika, alle verhalen.. Nu is het al bijna tijd voor mij om erachter te komen of het echt zo gaaf is als iedereen zegt! Het zogenaamde Single-engine vliegtraject, oftewel het vliegen op 1-motorige propellorvliegtuigen. De klassen worden opgedeeld in 2 groepen, die vervolgens 5 weken na elkaar de vliegtrajecten aflopen. De eerste groep van 6 man zit nu dus al 3,5 week daar en de eerste solovluchten zijn door hen al gevlogen! Ik zit dus in groep 2, samen met 7 anderen. Mijn eerste vlucht, eerste starts, landingen, eerste Solo en nog veel meer komen nu toch wel heel dichtbij!

Eerst komt er nog een afscheidsfeestje bij mij thuis, om m'n vrienden nog even gedag te zeggen, voordat ik voor 5 maanden vertrek naar 'The land of the free and home of the brave...'! Nog 10 daagjes voordat we die kant opgaan, het aftellen is begonnen... Stay tuned!